Έχω νιώσει τη βία φίλε μου, έχω νιώσει τις ΛΕΞΕΙΣ εκείνες που ΠΟΝΑΝΕ.
Τις έχω δει να εκτοξεύονται απειλητικές , με δηλητήριο και οργή και να κατευθύνονται πάνω μου με λύσσα.... με μανία και να με καταπίνουν.
Έχω αντικρύσει τη βία φίλε μου. Την έχω δει να βγαίνει από ανθρώπινα χείλη και να παίρνει μορφή. Να γίνεται μαύρο τέρας , να ουρλιάζει..........να γατζώνεται πάνω μου, να διπλώνει τα χέρια στο λαιμό μου και να με πνίγει μέχρι να χάσω κάθε μου πνοή.
Θυμάμαι να συνθλίβομαι φίλε μου. Να προσπαθώ να φωνάξω και να μην έχω φωνή, να μην έχω λόγια , λες κι η βαρύτητα τα γκρέμιζε στο κενό, λες κι έπαιρνε μαζί της κάθε προσπάθεια να εξηγήσω, να αντισταθώ , να δώσω τέρμα στην αδικία, να σκοτώσω το τέρας που αγρίευε και γινόταν όλο και πιο απειλητικό.
Έχω δει τη βία φίλε μου, την έχω δει να μπαίνει στην ψυχή μου με απειλές , βρισιές, και εξευτελισμούς και να την σκίζει. Μαχαίρι δεν κρατούσε , αλλά πονούσε σαν μαχαιριά. Αίμα δεν έσταζε, μα η ψυχή μου γινόταν κομμάτια.
Έχω ζήσει τη βία φίλε μου, την έχω δει να με βιάζει, να με καταρρακώνει, να εισβάλλει στη σκέψη μου, να αρπάζει το μυαλό μου, να στοιχειώνει τις νύχτες μου και να γίνεται εφιάλτης ..........όταν μπορούσα να κοιμάμαι, γιατί φοβόμουν ακόμα και στον ύπνο μου μην έρθει.
Έγινα ένα με τη βία φίλε μου, τόσο που δεν μπορούσα πια να με αναγνωρίσω. Θέριευσε μέσα μου, πότισε το είναι μου, σκότωσε το μυαλό μου, με οδήγησε στον τρόμο και την ενοχή.
Το βλέμμα μου πάγωνε φίλε μου, στην ιδέα πως ίσως παρεξηγηθώ στα πιο απλά , στα πιο αγνά , σ΄αυτά που ο νους δεν έβαζε πως θα ενοχλήσουν.
Με οδήγησε στην τρέλλα φίλε μου, γιατί διέξοδος νόμιζα πως δεν υπήρχε και μονοπάτι να ξεφύγω πουθενά. Θολωμένο το μυαλό μου παραληρούσε και προσπαθούσε να χωρίσει το κορμί μου απ΄την καρδιά.
Θα μπορούσε να με σκοτώσει φίλε μου, γιατί με ανάγκασε να αμφισβητώ τα συναισθήματα μου , διέβρωσε το χαρακτήρα μου, χειραγώγησε τις σκέψεις μου, διαστρέβλωσε την πραγματικότητά μου και την έστρεψε εναντίον μου ...... μ΄έπεισε πως δεν αξίζω και μ΄έκανε ανίκανη να εμπιστευθώ.
Και εγώ σώπαινα φίλε μου, γιατί η φωνή δεν είχε δύναμη και η ψυχή είχε στερέψει από κουράγιο.
Τη θυμάμαι ακόμα φίλε μου.....να με αρπάζει και να με πετάει, να με στριφογυρνάει σε φρενήρη χορό χωρίς βήματα, χωρίς ρυθμό.....να μου δημιουργεί ζάλη , να με ναρκώνει, να με αποδομεί και να με βυθίζει στην καταστροφή.
Την άκουγα για χρόνια φίλε μου. Φώναζε σε κάθε ανάμνηση του μυαλού μου, σε κάθε νέα γνωριμία, σε κάθε νέο "σ΄αγαπώ".
Δεν ξέρω πως επέζησα φίλε μου, μα τώρα είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ, είμαι ΕΓΩ και Μ΄ΑΓΑΠΑΩ και βρίσκω τη δύναμη να σου γράψω και να σου εξομολογηθώ αυτό : Ότι έχω νιώσει τη βία φίλε μου και ήταν από τα χείλη του ανθρώπου , ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ, ΠΩΣ Μ΄ΑΓΑΠΟΥΣΕ.

Η ΑΣΚΗΣΗ ΛΕΚΤΙΚΗΣ/ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΠΟΝΑΕΙ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ. ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ, ΜΗΝ ΜΕΝΕΤΕ ΑΠΑΘΕΙΣ.

κείμενο Νέμεσις
Σχέδιο Mary