Μέσα στη φρενίτιδα της καθημερινότητας, στην παράνοια του διαρκούς αγώνα και του άγχους να τα προλάβω όλα, έβλεπα τον κόσμο να τρέχει στους ίδιους ρυθμούς με εμένα.
Άνδρες, γυναίκες , παιδιά, Έλληνες, ξένοι....άγνωστοι στην ίδια πόλη, γνώριμοι στον ίδιο στόχο, αυτό της επιβίωσης....
Και τότε σε είδα....περίμενες στα φανάρια για να διασχίσεις το δρόμο...το ίδιο και εγώ.
Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, στιγμιαία, αστραπιαία. Κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά χαθήκαμε.....περάσαμε απέναντι και συνεχίσαμε στο δρόμο μας.
Οι φωνές μας δεν ακούστηκαν, τα λόγια δεν βγήκαν από τα χείλη...μα όμως τα βλέμματά μας "μίλησαν"....έστω σ΄αυτό το σμίξιμο των λίγων δευτερολέπτων.
-"Θυμάσαι;" Μου είπες; -"Πριν λίγα χρόνια ήμασταν ένα"
-"Θυμάμαι" Σου είπα. -"Πριν λίγα χρόνια συναντηθήκαμε και οι ζωές μας ενώθηκαν. Για τόσο λίγο, μα τόσο ΠΟΛΥ".
- "Τι έφταιξε;" Μου είπες.
"Ταιριάζαμε τόσο, είχαμε τους ίδιους στόχους, τις ίδιες ανάγκες..... μοιραστήκαμε τις μέρες και τις νύχτες μας, τις χαρές και τις λύπες μας, τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, κάναμε όνειρα, χτίζαμε ένα κοινό μέλλον.....πού πήγαν όλα αυτά;"
-"Δεν ξέρω....σου είπα...."δεν πρόλαβα να καταλάβω...Θυμάμαι να συναντιώμαστε σε ένα μπαράκι στου Ψυρρή, για πρώτη φορά, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων...και όμως ο ένας ξεχώρισε τον άλλον, ο ένας κάτι οικείο διάβασε στα μάτια του άλλου. Σαν να γνωριζόμασταν από παλιά, σαν να ξέραμε ότι ήταν αναπόφευκτο να συναντηθούμε και να ενώσουμε τις ζωές μας, έστω για λίγο.
Αμέσως ερωτευθήκαμε, ΠΟΛΥ....
ΠΟΛΥ γρήγορα δεθήκαμε...
ΠΟΛΥ βαθιά αγαπηθήκαμε..
ΠΟΛΥ μεγάλη η επιθυμία μας να ζήσουμε μαζί...
ΠΟΛΥ μεγάλη η αγωνία μας να μην χάσει ο ένας τον άλλον, να διατηρήσουμε αυτό που νιώθαμε...."
Και όλοι οι άλλοι γύρω μας έβλεπαν ότι ταιριάζαμε ΠΟΛΥ, ότι ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον και χαίρονταν για εμάς, όλοι, ΠΟΛΥ.
Θυμάμαι που μου έλεγες ότι περίμενες χρόνια να συναντήσεις τον άνθρωπό σου και τώρα ήρθε αυτή η ώρα και είσαι ΠΟΛΥ ευτυχισμένος.
Και εγώ ένιωθα το ίδιο και εγώ περίμενα ΠΟΛΥ, και εγώ ήμουν ΠΟΛΥ ευτυχισμένη.
-"Δεν θα σε χάσω" μου έλεγες. "Θέλω να ζήσω τη ζωή μου μαζί σου, να μοιραστώ τον κόσμο μου με εσένα, να κάνουμε ένα παιδί, να χτίσουμε το μέλλον μας, να γεράσουμε παρέα...το θέλεις και εσύ;"
-"Το θέλω" σου έλεγα... "τα θέλω όλα αυτά, και άλλα τόσα και όσα δεν μπορώ να φανταστώ και όσα δεν τολμώ να σκεφτώ και να ομολογήσω...από το φόβο μήπως τρομάξεις από το πόσο ΠΟΛΥ τα θέλω"
Και όσο ΠΟΛΥ το θέλαμε και όσο γρήγορα το αποφασίσαμε, τόσο γρήγορα το γκρεμίσαμε, τόσο γρήγορα το χάσαμε....και τόσο ΠΟΛΥ πόνεσε....
Πόνεσε ΠΟΛΥ ο χωρισμός....
Πόνεσε ΠΟΛΥ το χαμένο όνειρο...
Πόνεσε ΠΟΛΥ η ζωή που δεν προλάβαμε να ζήσουμε.....
Για χρόνια με βασάνιζαν οι σκέψεις και ένα μεγάλο γιατί....
Ήταν που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας; Που δεν καταλάβαμε πώς είναι δυνατόν να νιώθουμε τόσο έντονα, τόσο δυνατά;....Που δεν πιστέψαμε σ΄εμάς;...
Ήταν που αυτά τα έντονα συναισθήματα μας πονούσαν; Γιατί θυμάμαι και τους δύο να υποφέρουμε στη σκέψη ότι μπορεί να χάσει ο ένας τον άλλον, ότι μπορεί κάποιος τρίτος να μας πάρει αυτή την ευτυχία.
Ήταν άραγε η αγωνία μας αν είναι ΠΟΛΥ καλό για να είναι αληθινό;.....
Αυτό δεν αντέξαμε;....Αυτό δε μπορέσαμε να "σηκώσουμε";...το ότι το θέλαμε και οι δύο τόσο ΠΟΛΥ ώστε να γίνει ο εφιάλτης μας να μην το χάσουμε;
Τελικά αυτό το ΠΟΛΥ έφταιξε.....
Αυτό το ΠΟΛΥ, που όσο γρήγορα "γέννησε" τα πάντα, τόσο γρήγορα τα "σκότωσε"....
Ήταν αυτό το ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ που τελικά αποδείχθηκε ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ.....
-"Ίσως και να'ναι έτσι"....μου είπε το βλέμμα σου....-"Μα τώρα δεν έχει πια σημασία.."
-"Όχι" σου είπα...."Τώρα είναι πια αργά.... χαράξαμε άλλη πορεία, τραβήξαμε νέα ζωή....και τι ειρωνία...τώρα συναντιώμαστε τυχαία στο δρόμο και ούτε ένα "γεια" δεν λέμε....."
Και όπως χώρισαν τα σώματά μας και περάσαμε το δρόμο απέναντι, έτσι χώρισαν και τα βλέμματά μας, που είπαν για λίγα δευτερόλεπτα όσαν δεν τόλμησαν ποτέ να πουν τα χείλη μας , ούτε τότε μα ούτε και τώρα.....
Έτσι είναι η ζωή; Ναι, ίσως έτσι να είναι....αν και δεν θα ΄πρεπε......
Κείμενο Νέμεσις
Φωτογραφικό υλικό Maria Kappatou
