Αν η απάντηση είναι ναι και βγαίνει αβίαστα. Αν δεν θες ή απλά έχεις κουραστεί να προσπαθείς με τεχνητά μέσα. Αν το να μην σου μοιάζουν τα δυο μικρά μάτια που θα σε κοιτάζουν και θα σου δίνουν όλο τον κόσμο με μια αγκαλιά, δεν σε πειράζει. Αν δεν φοβάσαι να προσπαθήσεις για να σε αγαπήσει αυτό το ξένο-δικό σου παιδί. Αν πραγματικά το θες και δεν σε νοιάζει πόσο καιρό θα ξεμπερδεύεις από όλη την διαδικασία, αλλά το μόνο που θες είναι να περάσουν όλα και να σφίξεις ένα γλυκό πλάσμα στην αγκαλιά σου, το παιδί σου. Αν οι φόβοι είναι λιγότεροι από τις χαρές που ονειρεύεσαι σαν το έχεις στην ζωή σου, τότε προσπάθησε να υιοθετήσεις ή να γίνεις ανάδοχος γονέας. Ποια είναι, όμως, η διαφορά αυτών των δυο;
Ας αρχίζουμε από την αναδοχή. Ανάδοχος γονέας μπορεί να γίνει ο καθένας από μας που έχει συμπληρώσει το 18ο έτος της ζωής του. Γενικότερα, αναδοχή ονομάζεται η φιλοξενία ανήλικου παιδιού το οποίο στερείται την αγάπη, την φροντίδα και την στήριξη σε θέματα χρόνιων προβλημάτων, όπως προβλήματα υγείας, ψυχολογίας. Επίσης, το παιδί μπορεί να δοθεί σε ανάδοχους γονείς, λόγω ακαταλληλότητας των βιολογικών γονέων. Σε αυτή τη περίπτωση, τα ιδρύματα που έχουν την επιμέλεια των παιδιών αυτών, επιλέγουν τους κατάλληλους ανάδοχους γονείς.
Στην αναδοχή, υπάρχουν 4 κατηγορίες:
1) Συγγενική (την επιμέλεια του παιδιού την αναλαμβάνει πρόσωπο από την οικογένεια)
2) Μεσοπρόθεσμη (αναδοχή παιδιού για λίγους μήνες έως δυο χρόνια)
3) Μακροπρόθεσμη (αναδοχή παιδιού που δεν πρόκειται να γυρίσει στην φυσική του οικογένεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα απιδιά αυτά μένουν στην ανάδοχη οικογένεια μέχρι την ενηλικίωση τους)
4) Αναδοχή φιλοξενίας (φιλοξενία παιδιών που ζουν κατά κύριο λόγο σε ιδρύματα, ώστε να περάσουν με ανάδοχες οικογένειες τις διακοπές ή τα Σαββατοκύριακα)
Στην αναδοχή δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και έχουν πιθανότητα να εγκριθούν ακόμα και άτομα που είναι και μόνα τους. Τα άτομα που θέλουν να γίνουν ανάδοχοι γονείς πρέπει πάνω από όλα να έχουν καλή ψυχική, φυσική και συναισθηματική υγεία, να έχουν ως κύριο κίνητρο το απόθεμα αγάπης, να έχουν υπομονή, θέληση και ικανότητα αντιμετώπισης ποικίλων καταστάσεων.
Φυσικά, όπως και οι βιολογικοί γονείς, έχουν υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά. Οφείλουν, αρχικά να διευκολύνουν τις προσωπικές σχέσεις και την επικοινωνία των φυσικών γονέων με το παιδί, να δίνουν πληροφορίες σχετικά με το παιδί και τις συνθήκες διαβίωσής του στους φυσικούς γονείς και στο ίδρυμα που έχει την επιμέλεια του, και τέλος να κατανοήσουν πως δεν έχουν το δικαίωμα να ενεργούν εναντίον της βούλησης των φυσικών γονέων.
Το πρώτο που πρέπει να κάνουν είναι να δηλώσουν σε ένα ανάλογο ίδρυμα το αίτημά τους, να περάσουν από «συνέντευξη» και να ενημερωθούν για περαιτέρω πληροφορίες.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με την αναδοχή, που αναπληρώνει την οικογένεια αλλά δεν την αντικαθιστά, η υιοθεσία είναι μια νομική διαδικασία η οποία καθιστά το παιδί που δεν μπορεί να ζήσει με την οικογένεια του, μόνιμο μέλος μιας οικογένειας που το υιοθετεί και το δέχεται σαν αναπόσπαστο κομμάτι της, σαν να το χει γεννήσει.
Ενώ η αναδοχή δεν έχει κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις, η υιοθεσία έχει κάποια συγκεκριμένα και απαραίτητα κριτήρια. Αρχικά, ένα μεμονωμένο άτομο έχει μηδαμινές πιθανότητες για να εγκριθεί το αίτημα του για υιοθεσία. Πρέπει να έχει κλείσει το τριακοστό έτος της ζωής του αλλά να μην είναι άνω των 60 καθώς η διαφορά ηλικίας με το παιδί δεν επιτρέπεται να είναι μεγαλύτερη των 50 χρόνων και μικρότερη των 18.
Ο γονέας πρέπει να αποβλέπει στην ευτυχία του παιδιού. Αυτό θα ελεγχθεί με διακριτικότητα από εξειδικευμένα πρόσωπα που θα κάνουν επισταμένη κοινωνική έρευνα. Έπειτα στο δικαστήριο κατατίθεται μια σχετική έκθεση για το αν η υιοθεσία συμφέρει πραγματικά το παιδί ή όχι. Επίσης οι γονείς πρέπει να καταθέσουν δικαιολογητικά, όπως ποινικό μητρώο, ιατρικές εξετάσεις, πιστοποιητικό γάμου, στοιχεία εισοδήματος και λοιπά. Ενώπιον του δικαστηρίου, συναινούν και οι φυσικοί γονείς, αν υπάρχουν, διαφορετική μέρα από την μέρα που είναι στο δικαστήριο οι ενδιαφερόμενοι. Αν δεν υπάρχουν την συναίνεση την δίνει το δικαστήριο. Αν το παιδί είναι μεγαλύτερο των 12 ετών, συναινεί και αυτό, εκτός αν βρίσκεται σε κατάσταση ψυχικής ή συναισθηματικής διαταραχής. Επίσης, αν η οικογένεια που ενδιαφέρεται για το παιδί, έχει και άλλα παιδιά, το δικαστήριο οφείλει να ακούσει και την δική τους γνώμη.
Όταν ένα παιδί υιοθετείται, γίνεται αναπόσπαστο μέλος της νέας του οικογένειας. Μέχρι και την ενηλικίωσή του παιδιού, η οικογένεια διακόπτει κάθε δεσμό του με την φυσική του οικογένεια και οι φυσικοί του γονείς δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επικοινωνήσουν μαζί του.
Οι πρώτες κινήσεις και οι αρμόδιοι φορείς είναι οι εξής:
1. Οι υποψήφιοι γονείς θα πρέπει να υποβάλλουν αίτηση υιοθεσίας είτε:
α) στη Διεύθυνση Κοινωνικής Πρόνοιας της οικείας Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης είτε σε ίδρυμα το οποίο τελεί υπό κρατική εποπτεία και έλεγχο:
β) στον Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας (πρώην Π.Ι.Κ.ΠΑ. E.O.Π. και κέντρο Βρεφών "Η Μητέρα").
γ) στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Θεσσαλονίκης "Άγιος Στυλιανός".
2. Στη συνέχεια υποβάλλεται αίτηση ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου του τόπου κατοικίας των αιτούντων και εκδικάζεται σύμφωνα με τις διατάξεις της εκούσιας δικαιοδοσίας.
Οι διαδικασίες της υιοθεσίας είναι χρονοβόρες και επίπονες, για αυτό οι ενδιαφερόμενοι γονείς θα πρέπει να έχουν μεγάλη υπομονή και θέληση, καθώς πολλοί την χαρακτηρίζουν ως το απόλυτο τεστ για την ακεραιότητα και τα ειλικρινή συναισθήματα των ενδιαφερόμενων.
Ως μια «τρίτη παράμετρος», είναι οι ιδιωτικές υιοθεσίες, που αφορούν βρέφη μεγαλύτερα των τριών μηνών και οι διαδικασίες είναι σύντομες.
Μέχρι στιγμής στην χώρα μας, τα ποσοστά ενδιαφερόμενων είναι ελάχιστα καθώς οι υιοθεσίες και οι αναδοχές είναι ελάχιστες συγκριτικά με τα παιδιά που έχουν ανάγκη από αγάπη και φροντίδα. Και όπως είναι φυσικό, με τα ως τώρα δεδομένα της χώρας, μεμονωμένα άτομα ή ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν έχουν δικαίωμα για υιοθεσία.
Λένε πως γονέας δεν είναι αυτός που γεννάει ένα παιδί, αλλά αυτός που το μεγαλώνει. Είναι σαν τον σπόρο που μπαίνει στη Γη. Αν κάποιος απλά φυτέψει ένα σπόρο και τον αφήσει μόνο του, δεν θα ανθίσει ποτέ. Αν κάποιος αυτόν το σπόρο τον φροντίσει, τότε θα ανθίσει και θα γίνει λουλούδι. Έτσι και τα παιδιά… Χρειάζονται αγάπη, φροντίδα και κατανόηση για να ανθίσουν, κάτι που πολλοί βιολογικοί γονείς δεν το προσφέρουν, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην πόνεσαν για να το φέρουν στην ζωή, αλλά είναι έτοιμοι να πονέσουν και να κάνουν τα πάντα ώστε ένα παιδί να αναπτυχθεί και να ανθίσει.
Σκοπός κάθε ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια και ολοκλήρωση του να γίνει γονιός. Υπάρχουν γύρω μας, όμως, άνθρωποι που η φύση τους έχει στερήσει το δικαίωμα για ολοκλήρωση. Άνθρωποι που σωματικά δεν μπορούν να γίνουν γονείς. Οι περισσότεροι από αυτούς νιώθουν την ανάγκη να αποκτήσουν παιδί.
ΑπάντησηΔιαγραφή