Λένε οτι η ζωή είναι στιγμές. Στιγμές σημαντικές, στιγμές που αξίζουν, στιγμές που μας καθρίζουν και στιγμές που μας διαμορφώνουν. Μια φωτογραφία είναι μια στιγμή. Κι όμως αυτή η στιγμή ειναι μαγική γιατί όταν την κοιτάζεις…ταξιδεύεις. Βλέπεις κι άλλες στιγμές, εικόνες, χρώματα, ανθρώπους. Μέσα σε αυτή τη φωτογραφία ξαφνικά ακούς τους ήχους, τους φίλους σου να γελάνε, την θάλασσα, τον αέρα, την βροχή, τον έρωτα σου να σου ψυθυρίζει στο αυτί. Ένα ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο όπου αισθάνεσαι την αγκαλιά, το φιλί, τις πεταλούδες στο στομάχι, την αγωνία, την διασκέδαση, τη νοσταλγία. Μέσα απο μια φωτογραφία μπορείς να ζήσεις ξανά κάτι που έχεις ήδη ζήσει ενώ μπορείς να ζήσεις, να αισθανθείς αλλά και να δεις κάτι για πρώτη φορά. Η φωτογραφία είναι μια στιγμή που μένει στον χρόνο, μια στιγμή που ζωντανεύει κάθε φορά που θα επιλέξεις να την κοιτάξεις. Της δίνεις ζωή εσύ, εσύ που θα την αγκαλιάσεις με το «κλικ» της μηχανής σου αλλά κι εσύ που θα της δώσεις σημασία και αξία με μια σου ματιά γιατί, όπως έχει πει και ο φωτογράφος Ansel Adams, υπάρχουν δύο άνθρωποι στην φωτογραφία, αυτός που τραβάει την φωτογραφία και αυτός που την κοιτάζει.

Τι αποφασίζουμε να κρατήσουμε, όμως, και τι μας τραβάει την προσοχή σε μια φωτογραφία? Τι μας κάνει να ξανακοιτάξουμε και να θέλουμε να ξαναζήσουμε την στιγμή και τι μας κάνει να κοιτάξουμε μακρια? Ζήτησα την βοήθεια ενός παιδικού φίλου και φωτογράφου για να καταλάβω λίγο περισσότερα για τις στιγμές που μένουν στον χρόνο, τις φωτογραφίες. Ο φωτογράφος που με έχει βοηθήσει αλλά και υποστηρίξει πολύ τον τελευταίο καιρό είναι ο Θοδωρής Οικονομάκος και τον ευχαριστώ πάρα πολύ όχι μονο για την βοήθειά του γι αυτό το άρθρο αλλά και για το ότι μου θύμισε την αγάπη μου για την φωτογραφία και για τις στιγμές.

Ο Θοδωρής μου μίλησε για την δική του αίσθηση και επαφή με την φωτογραφία και μου τόνισε πολλές φορές οτι αυτό που ειπώθηκε στην «συνέντευξη» είναι υποκειμενικό. Θα το τονίσω κι έγω, λοιπόν, οτι για τον καθένα η κάθε φωτογραφία μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό, ο καθένας μπορεί να θεωρεί ωραίο κάτι άλλο αλλά...υπάρχουν και κάποια κοινά σημεία. Ένα γενικό σημείο που ίσως να μπορούμε να δούμε ως αφετηρία. Γιατί μια εικόνα ανεβαίνει σε ένα περιοδικό και γίνεται διάσημη? Τι έχει αυτή η φωτογραφία που θα την κοιτάξει ο κόσμος ή που δεν θα θέλει να την κοιτάξει?

Πάνω σε αυτό υπάρχει κάποια αντικειμενικότητα, τελικά, κάποιο θέμα ψυχολογίας. Μας τραβάει μια φωτογραφία που έχει ζεστά χρώματα, το κίτρινο, το κόκκινο. Το ηλιοβασίλεμα μας δημιουργεί νοσταλγία, μας βοηθάει να κάνουμε την αυτοκριτική μας για την μέρα που τελειώνει αλλά και να σχεδιάσουμε την επόμενη που έρχεται. Μας δημιουργεί όμορφα συναισθήματα μια εικόνα με μωρά ή και μικρά ζώα, κάτι που βλέπουμε και μας γεννά αισθήματα προστασίας και φροντίδας. Υπάρχουν πράγματα που μας αρέσει να βλέπουμε και είναι αυτά για τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε κριτική κι όμως μένουμε άφωνοι, αισθανόμαστε δέος...είτε θετικά είτε αρνητικά. Η άγνοιά μας, το απέραντο, αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε και αυτό που δεν έχουμε συνηθίσει, μπορεί να μας προκαλέσει δέος. Από την άλλη, όμως, αυτό που δεν μας αρέσει και κάνει το κεφάλι μας να γυρίσει από την άλλη, είναι αυτό που δεν αντέχει ο εγκέφαλός μας να δει, αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει, αυτό που τον τρομάζει και δεν μπορεί να διορθώσει (ένας πόλεμος, ένα παιδί που πεινάει). Το εντυπωσιακό σε αυτή τη περίπτωση, όμως, είναι οτι το έχουμε ήδη δει, δεν περνάει καθόλου απαρατήρητο.

Ρώτησα τον Θοδωρή για προσωπικές φωτογραφίες, αυτές που βγάζουμε για εμάς και μόνο, και μου άνοιξε μια πόρτα στην σκέψη την οποία δεν είχα σκεφτεί. Μου είπε οτι ακόμα και αυτές τις φωτογραφίες που δεν θα δείξουμε ποτέ και πουθενά, τις έχουμε τραβήξει με σκοπό να τις δείξουμε κάπου. Έμαθα, λοιπόν, οτι υπάρχουν άνθρωποι που σε περίοδο κρίσης, σε ζητήματα ζωής και θανάτου, έχουν τραβήξει τους εαυτούς τους φωτογραφία. Αισθάνθηκα και ρώτησα μήπως αυτό είναι η ανάγκη μας να ζήσουμε για πάντα αλλά κατά τον Θοδωρή δεν είναι αυτό. Πάλι, για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό. Διαφορετικός ο λόγος πίσω από κάθε «κλικ» αλλά και πολύ προσωπικός.

Στην «ανάγνωση» της εικόνας μιλήσαμε για το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε στο νου μας τις συνθήκες πίσω από το «κλικ». Πότε αλλά και με ποιά μέσα τραβήχτηκε η φωτογραφία? Κάτω από ποιές συνθήκες και με ποιό σκοπό? Κι εδώ να πω και κάτι άλλο του Ansel Adams, ο οποίος έχει πει οτι δεν τραβάς μια φωτογραφία, την φτιάχνεις. Μιλήσαμε με τον Θοδωρή για το οτι ο φωτογράφος μπορεί να κατευθύνει τον θεατή και αν το κάνει καλά, ο θεατής θα μπορέσει να νιώσει αλλά και να προβληματιστει.

Για μένα η φωτογραφία έχει μέσα της ένα πολύ δυνατό κομμάτι μοιράσματος και όταν το επικοινώνησα στον Θοδωρή, συμφώνησε μαζί μου και μου μίλησε για προσωπική έκθεση. Όταν φωτογραφίζω κάτι, ο άλλος μπορεί να με κρίνει και όσο πιο προσωπικό είναι τόσο μεγαλύτερη η αγωνία γι αυτό που θα δείξω. Παρουσιάζομαι, εμφανίζομαι! Ο άλλος μπορεί να με κρίνει, να με γνωρίσει μέσα από αυτό που του δείχνω. Ανοίγομαι και εκδηλώνομαι μέσα από μια μορφή τέχνης και δεν ειναι εύκολο, τελικά. Αυτό το σημείο της συνένευξης μου ζωντάνεψε μια εικόνα κι έκανα έναν παραλληλισμό με αυτή της εμφάνισης μιας φωτογραφίας με τον παλιό, πια, κλασσικό τρόπο. Έμαθα οτι ο φωτογράφος επιλέγει πότε θα σταματήσει να εμφανίζει την εικόνα ανάλογα με το πότε το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Πόσο σημαντικό είναι, λοιπόν, το να ξέρουμε πότε να σταματάμε, ακόμα και στην φωτογραφία. Έμαθα πολλά από τον Θοδωρή αλλά αυτό που μου έχει μείνει από την αρχή είναι οτι ... αν δεν μπορώ να υποστηρίξω μια φωτογραφία, δεν την δείχνω.

Μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες και να βλέπω πράγματα που οι άλλοι προσπερνάνε. Μου αρέσει να δίνω ζωή σε στιγμές αλλά και να τις μοιράζομαι. Και μου αρέσουν και τα μοντέλα μου, φίλοι και στιγμές μας που δημιουργούμε μαζί και κρατάμε σε χαρτί, σε υπολογιστή, στην καρδιά μας.

Θα κλείσω με κάτι που μου άρεσε πολύ το οποίο δεν εχω μεταφράσει γιατί έχανε πολύ και θα ευχηθώ, καλά και αυθεντικά «κλικ»

Life is like a camera

Focus – on what’s important

Capture – the good times

Develop – from the negative

And if things don’t work out…just take another shot - anonymous