Υπάρχει μια εικασία και μια ιστορία. Με ποιόν τρόπο θα το επισκεφτείτε από το νησί και απόψεις ατόμων που έχουν πατήσει πάνω του (εννοείται). Μια παραπομπή για κάτι που έγινε πριν δύο χρόνια- μια κινητοποίηση επιστημών- και φυσικά από αυτούς λόγια πάνω σε όλη την ενέργεια που εκδίδει το ηφαίστειο. Τέλος υπάρχει και μια γιορτή χάρης της δυνάμεως αυτής, παρεχομένων και των πληροφοριών για το γεγονός.
Θα συναντήσουμε πολλές και τρομερές δυνάμεις στις επόμενες σελίδες, έτσι σας θέλω ετοιμοπόλεμους και προσεκτικούς. Υπάρχουν ιστορίες για τις οποίες δεν γνωρίζεται, όπως και πράγματα που ποτέ δεν θα φανταζόσασταν για αυτό το νησί!
Εικασία
Υπάρχει μια εικασία- υπόθεση για το ηφαίστειο της Ατλαντίδας σε συνάρτηση με το ηφαίστειο της Σαντορίνης, υποτίθεται πως ήταν το κεντρικό τμήμα του νησιού που καταποντίστηκε (καλά πιθανώς αυτό να το είχατε ακούσει):
Ο μύθος καταρχάς λέει τα εξής:
Η έκρηξη αυτή περιγράφεται από τον μύθο του Φαέδοντα που ήταν γιός του Ήλιου και λόγω του ότι δεν κατάφερε να ελέγξει τα αφηνιασμένα άλογα του άρματός του, με αποτέλεσμα να αλλάξει πορεία το άρμα του και να φέρει τα γνωστά σε μας καταστροφικά αποτελέσματα. Λίγο πριν την τελική καταστροφή, ήρθε ο Δίας και κατακεραύνωσε τον Φαέδοντα για να ανακάμψει την φόρα των αλόγων.
Υπάρχει και δεύτερος μύθος, που μας πληροφορεί πως ο Ποσειδώνας δημιούργησε τα παλιρροϊκά κύματα λόγο του θυμού του από την ήττα που υπέστη από την Αθηνά.
Η εικασία πάει κάπως έτσι. Η Ατλαντίδα καταρχάς είναι μια μυθική ήπειρος η οποία βυθίστηκε στην θάλασσα, ενώ ο πολιτισμός της, η οικονομία της, η επιστήμη της και ό, τι άλλο μπορεί να αναπτύξει μια κοινωνία, ήταν ανεπτυγμένο. Το βασίλειό της αποτελούνταν από δύο νησιά. Ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο, που είχαν δέκα πόλεις μαζί. Οι δύο εκ αυτών ονομάζονται, ενώ τα ονόματα των άλλων έχουν χαθεί: Μετρόπολη και Βασιλική Πόλη.
Η σύνδεση έγκειται ακριβώς στην καταστροφή της μιας και στην εξαφάνιση της άλλης.
3.500 χρόνια πριν από σήμερα έγινε μια μεγάλων διαστάσεων έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, η οποία θεωρείτε από τους γεωλόγους ως η πιο καθοριστική για τις αλλαγές που έγιναν και φυσικά ως η πιο μεγάλη γι’ αυτό και καθοριστική, για όλη την ιστορία και ζωή των αρχαίων λαών της περιοχής.
Η Ατλαντίδα απλώς υπέστη τον φοβερότερο σεισμό όλων των γύρω περιοχών και κατακρημνίστηκε μέσα στην θάλασσα, χαμένη για πάντα. Κάποια από τα ευρήματα στο Ακρωτήρι, υποδηλώνουν στους ερευνητές πως ίσως η Σαντορίνη ήταν η Ατλαντίδα. Φυσικά όπως γίνεται σε κάθε ανεξιχνίαστο μυστήριο οι ειδικοί έχουν μπερδευτεί μεταξύ τους μαζί με τις θεωρίες τους και κάποιοι έφτασαν να ονομάσουν και την Κρήτη ως αυτή που ήταν η Ατλαντίδα και τελικά δεν έχουμε μάθει με σιγουριά τίποτα ακόμη.
Κατά τον Πλάτωνα ['Τιμαίος' (21 Ε – 25 Δ) και 'Κριτίας' (108 Ε – 121 Γ)], στο νησί όπου εξερράγη το ηφαίστειο, υπήρχε η χαμένη Ατλαντίδα. Συμφώνως με τα παραπάνω χωρία, ένας δικηγόρος των Αθηνών ο Σόλων πήγε στην Αίγυπτο το 590 π. Χ., όπου και πληροφορήθηκε τα καθέκαστα από έναν ιερέα στο Σαΐς. Τα λόγια του: «μιας μεγάλης και θαυμάσιας πολιτείας που κυβερνούσε τα γύρω νησιά», οφείλοντας την δύναμη που είχε στην εξέλιξη του πολιτισμού της.
Ο μινωικός πολιτισμός καταστράφηκε από αυτή την ίδια έκρηξη με τα παλιρροϊκά κύματα που φτάσανε ως εκεί. Στην λεκάνη της μεσογείου κυρίαρχος ήταν ως γνωστόν αυτός ο πολιτισμός εκείνη την εποχή. Προφανώς έγιναν έπειτα από την έκρηξη διάφορες περιβαλλοντικές αλλαγές, οι οποίες έγιναν αισθητές και παγκοσμίως. Σκεφτείτε έφτασαν μέχρι και την Κίνα και ίσως ενδεχομένως και στην Βόρεια Αμερική και στην Ανταρκτική. Κάποιοι ιστορικοί ερευνητές συνδέουν αυτό το φυσικό φαινόμενο της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου με τον θρύλο της Ατλαντίδος και την ιστορία των Βιβλικών Επτά Πληγών του Φαραώ.
Η συγκεκριμένη χρονολόγηση του συμβάντος αυτού, φέρνει προβλήματα στους ιστορικούς και αρχαιολόγους. Πιθανή ημερομηνία είναι μεταξύ του 1645 και του 1500 π. Χ.. Αρχικά πίστευαν οι ερευνητές ότι η έκρηξη πραγματοποιήθηκε το 1450 π. Χ., όμως σήμερα πιστεύετε πως έγινε νωρίτερα δηλαδή μεταξύ των 1627 και 1600 π. Χ. Μαρτυρίες δεν υπάρχουν για το τι ακριβώς συνέβη, όμως οι επιστήμονες έχουν την δυνατότητα πλέον να κάνουν κάποιες συγκρίσεις με παρεμφερές σκηνικό όπου έγινε από το ηφαίστειο Κρακατόα, το 1883, στην Ινδονησία.
Η τελευταία αυτή έκρηξη σκότωσε παρά πάνω από 40.000 κόσμο μέσα σε λίγες ώρες μόνο, προκάλεσε τεράστια τσουνάμι που έφταναν τα ύψη των 12 μέτρων, επίσης εκτίναξε μάγμα σε διάφορα μέρη όλης της Ασίας, προκάλεσε πτώση της θερμοκρασίας σε ολόκληρο τον κόσμο και τέλος για περίπου τρία χρόνια οι άνθρωποι σε κοντινές περιοχές είχαν την «τύχη» να παρακολουθούν ηλιοβασιλέματα με πολύ περίεργα χρώματα. Μερικές μαρτυρίες μας πληροφορούν πως ο ήχος αυτής της έκρηξης ακούστηκε σε απόσταση 3.000 μιλίων.
Η έκρηξη, τώρα την οποία εξετάζουμε εμείς είχε αναλογικά με το ηφαίστειο του Κρακατόα, την αυτή δύναμη επί πέντε φορές μεγαλύτερη, σύμφωνα πάντα με τους γεωλόγους. Για την ενέργεια που αυτή εξαπόλυσε μπορεί να χαρακτηριστεί ως η έκρηξη εκατοντάδων ατομικών βομβών σε κάποια κλάσματα δευτερολέπτου.
Ο Κ. Σιμόπουλος μας ενημερώνει για την αναλυτική ιστορία της έκρηξης του 1707:
Πενήντα επτά χρόνια έπειτα από την τελευταία φορά που είχε ξυπνήσει (1650), ξανά αφυπνίστηκε. Εδώ δημιουργήθηκε η νησίδα της Νέας Καμένης. Το γεγονός αφηγείται ένας Ιησουίτης μισσιονάριος περιηγητής που ζούσε στο νησί, ο πατήρ Tarillon, σε μια έκθεση προς τους προϊσταμένους του, με ύφος ημερολογιακό και με δραματικές λεπτομέρειες. Μας πληροφορεί λοιπόν πως στις 23 Μαϊου 1707 είδε τριάντα μίλια περίπου από το νησί, να αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας ένα κομμάτι γης, ανάμεσα στην Μικρή και Μεγάλη Καμένη.
Δύο μικρές σεισμικές δονήσεις πέντε ημέρες πριν είχαν εγείρει το ενδιαφέρον του μισσιονάριου στις 18 Μαΐου και τον οδήγησαν να παρακολουθεί στενά το φαινόμενο. Το υπόλοιπο νησί δεν είχε δώσει καμία προσοχή. Λογικά το νησάκι είχε ξεκινήσει πέντε μέρες πριν τον δρόμο του από τα βάθη της θάλασσας και εμφανίστηκε το πρωί τις 23 Μαΐου στην επιφάνεια. Οι ναυτικοί βλέποντας νωρίς το πρωί το νησάκι που δεν είχαν γνώση του, θεώρησαν πως ήταν (όλως τυχαίως είχε γίνει ένα ναυάγιο την προηγούμενη νύχτα) τα ναυάγια του χαμένου πλοίου. Πήγαν επομένως να μαζέψουν ό, τι είχε απομείνει, αλλά έπεσαν πάνω σε κάτι βράχους αντί να βρουν αυτό που ζητούσαν. Έντρομοι, επέστρεψαν στο νησί να διηγηθούν αυτά που είχαν αντικρίσει.
Ο αναμενόμενος πανικός που διαδόθηκε, οδήγησε τους κατοίκους να βιώσουν ώρες ανησυχίας λόγο της επικείμενης συμφοράς που περίμεναν να τους χτυπήσει. Λόγο όμως του ότι τίποτα δεν έγινε τις επόμενες τρεις μέρες και μερικοί πιο θαρραλέοι από τους κατοίκους, πήγαν μια βόλτα ξανά προς τα εκεί για να δούνε τι είχε γίνει. Κάνανε μια βόλτα γύρω, γύρω για να εξετάσουν προσεκτικά τι είχαν να δουν και εφόσον δεν υπήρχε κίνδυνος ανέβηκαν πάνω στην καινούργια στεριά. Με την περιέργεια να τους κυβερνά, έψαξαν σπιθαμή προς σπιθαμή το νησάκι και είδαν πως ήταν φτιαγμένο από μια άσπρη λιθόμαζα κομμένη σαν ψωμί. Στο χρώμα, στην γεύση και στη σύσταση έμοιαζε τόσο με κριθαρόψωμο που κάποιοι το πίστεψαν. Τα στρείδια επίσης που εμφανίστηκαν ήταν τόσο πολλά και χρήσιμα για αυτούς που βάλθηκαν να τα μαζεύουν κάνοντας αγώνες για το ποιος θα μαζέψει περισσότερα.
Σε κάποια στιγμή όμως ξεκίνησε ο βράχος αυτός να κινείτε και πάλι, έντρομοι για ακόμη μια φορά λοιπόν οι άνθρωποι κατέβηκαν πάλι στις βάρκες τους. Έπειτα έμαθαν πως απλά το νησί έβγαινε κι άλλο στην επιφάνεια, λόγω του ότι σε λίγες μέρες απέκτησε έξη μέτρα ύψος και δώδεκα φάρδος.
Ο τρόπος όμως που μεγάλωνε το νησάκι αυτό, δεν ήταν ούτε ομοιόμορφος, ούτε κανονικός, διότι πολλές φορές σε ένα σημείο του μπορεί να φούσκωνε και να άπλωνε, ενώ σε άλλο σημείο μίκραινε και κατέβαινε. Μια μέρα υψώθηκε ένας τεράστιος βράχος όπου ήταν 15 μέτρα ψηλός στο κέντρο της ξέρας αυτής. Τέσσερις μέρες συνεχόμενα εγώ ήμουν εκεί και παρατηρούσα, μας πληροφορεί ο μισσιονάριος αφηγητής μας. Μια μέρα ξανά βούλιαξε και χάθηκε από τα μάτια μου. Από τις εμπειρίες μου είχα δει και άλλους βράχους εφόσον είχαν βγει από την θάλασσα να ξανά βουλιάζουν .ώσπου να ξαναβγούν και ξανά στην επιφάνεια και τελικά, μετά από πολλά παιχνιδάκια να στεριώσουν εκεί. Η μικρή Καμένη ήταν το μέρος που δεν άντεξε όλο αυτό το παιχνίδι, όμως και από τότε στην κορυφή της έχει μια βαθιά ρωγμή.
Η θάλασσα αυτές τις μέρες, άλλαζε συνεχώς χρώματα και από ζωντανό πράσινο, γινόταν κοκκινωπό και έπειτα ανοιχτοκίτρινο. Η μυρωδιά από τα βάθη των νερών που έβγαινε ήταν βαριά και όχι τόσο ευχάριστη. Πρώτη φορά που βγήκε καπνός από το νησάκι, ήταν στις 16 Ιουλίου, από το αόρατο σημείο μακριά από το νησί της Σαντορίνης. Ένα κομπολόι μαύρων βράχων, έβγαζε τον καπνό, που είχε αναδυθεί σε απάτητο έδαφος θαλάσσης. Δύο χωριστά νησιά σχηματίστηκαν από αυτή την διαδικασία, το Ασπρονήσι και το Μαυρονήσι (όνομα λόγο χρώματος). Οι δύο μαύροι βράχοι ενώθηκαν στο τέλος και έγιναν το κέντρο του νησιού. Ένας πυκνός κι άσπρος καπνός αναδυόταν συνεχώς. Από το κέντρο του καπνού αυτού, ξεπήδησαν το βράδυ της 19ης προς την 20η Ιουλίου φλόγες. Στον Σκάρο οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν αμέσως, διότι τα σπίτια τους ήταν χτισμένα πολύ κοντά- μισή λεύγα- και το κάστρο ήταν ουσιαστικά μετέωρο πάνω από τους γκρεμούς της αβύσσου στην θάλασσα. Περίμεναν πως οι φλόγες που έγλυφαν τον γκρεμό κάτω στην θάλασσα, θα έφτανε μέχρι και πάνω σε αυτούς. Έτσι έσπευσαν να εγκαταλείψουν το κάστρο, το χωριό και τα υπάρχοντα τους όσα δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους, φεύγοντας για μια άλλη γωνιά του νησιού ή σε άλλο νησί γενικά.
Τις μέρες εκείνες έτυχε και ένα άλλο περιστατικό. Βρισκόντουσαν οι Τούρκοι στο νησί για να μαζέψουν τους φόρους των κατοίκων του. Όπως είναι φυσικό, είχαν κατά τρομοκρατηθεί και εξόρκιζαν τον κόσμο να προσευχηθεί στον Θεό του, μήπως και τους λυπηθεί. Καλούσαν ακόμη τα παιδιά να βγουν έξω στους δρόμους και να φωνάζουν «Κύριε Ελέησον», διότι πίστευαν πως επειδή ήταν παιδιά δεν είχαν ακόμη προλάβει να βλαστημήσουν τον Θεό όπως είχαν κάνει σίγουρα οι μεγάλοι και ήταν αγνά στην ψυχή. Με αυτόν τον τρόπο η δέηση η δική τους ίσως είχε πιο σίγουρα αποτελέσματα.
Την ημέρα η φωτιά δεν διακρινόταν και πήγαζε μονάχα από ένα σημείο του Μαυρονησιού, έτσι δεν ήταν τόσο σοβαρή γενικά η κατάσταση, εκτός του γεγονότος πως όλο και μεγάλωνε, καθώς κάθε ξημέρωμα όλο και κάτι καινούργιο έβγαινε από την θάλασσα από βράχους. Για το Ασπρονήσι η δραστηριότητα ήταν αδρανής. Το νησί γινόταν πότε μακρύτερο και πότε φαρδύτερο, πότε οι βράχοι ενώνονταν με τον κύριο όγκο του νησιού και πότε χώριζαν από αυτόν. Στο συμπλήρωμα του πρώτου μήνα, τέσσερα καινούργια μαύρα νησάκια είχαν βγει στην επιφάνεια της θάλασσας. Στο τέλος ενώθηκαν ξαφνικά και έγιναν όλα μια μάζα.
Οι καπνοί που ανέβαιναν ψηλά, λόγο άπνοιας, ήταν διακριτοί από άλλα νησιά, όπως η Κρήτη, η Νάξος και από άλλα, ακόμη μακρύτερα. Όταν η νύχτα ερχόταν, μια φλεγόμενη στήλη ξεπετιόταν από τη θάλασσα και γύρω, γύρω υπήρχε ένας κοκκινοπός ή υποκίτρινος αφρός, αναλόγως διαμέτρου από το κέντρο ενέργειας. Έπειτα καπνός τύλιξε όλη την Σαντορίνη. Οι κάτοικοι κάψανε λιβάνια και φωτιές στους δρόμους για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους που πνίγονταν από την τόση δυσωδία του ηφαιστείου. Αυτό κράτησε δύο μέρες κι έπειτα μια δυνατή σοροκάδα πήρε τον καπνό μακριά από το νησί.
Όμως ακόμη και το τόσο λίγο που είχε μείνει αυτός ο καπνός πάνω αιωρούμενος στο νησί, είχε κάνει την ζημιά του με αποτέλεσμα τα σταφύλια μέσα στα αμπέλια να καούν, ενώ είχαν μόλις ξεκινήσει να ωριμάζουν. Επίσης όλα τα ασημικά και τα χαλκώματα των νοικοκυριών, είχαν αλλάξει χρώματα από την καπνούρα και είχαν θαμπώσει. Οι άνθρωποι είχαν πάθει ημικρανίες και έκαναν εμετούς. Το Απρονήσι αυτές τις μέρες, είχε χάσει τρία μέτρα από το ύψος του. Σε δύο κυκλικά σημεία, η θάλασσα άρχισε να κοχλάζει στις 31 Ιουλίου, η μια στα εννιά και η άλλη στα 18 μέτρα μακριά από το καινούργιο, μαύρο νησί. Το νερό σε αυτά τα σημεία καιγόταν, όπως καίγεται το λάδι σε υψηλή φωτιά και αυτή η κατάσταση κράτησε για ένα μήνα περίπου. Στην στεριά νύχτα και μέρα τα ψόφια ψάρια που ξεπετάγονταν ήταν πάμπολλα. Ένας βαθύς, υπόκωφος βρόντος, στις 1 Αυγούστου, σαν να βροντούσαν κάπου μακριά κανόνια έτοιμα για πόλεμο ακούστηκε, όπου τον ακολούθησαν φλόγες που υψώθηκαν κατακόρυφα και έσβησαν με την πρώτη επαφή. Πίδακες πυριφλεγείς ξεπηδούσαν από το νησί και η θάλασσα γύρω, γύρω κάπνιζε και κόχλαζε αφρίζοντας. Αυτό έγινε στις 17 Αυγούστου, ενώ η θάλασσα ήταν ακόμη σκεπασμένη με τον κοκκινωπό αφρό που είχε αυτή την χαρακτηριστική και αβάσταχτη μπόχα. Κάθε νύχτα και μετά από εδώ, μπορούσε κανείς να δει τις πύρινες γλώσσες να ξεπετάγονται από τα έγκατα της θάλασσας για να φτάσουν σε μεγάλο ύψος και να ακολουθήσουν την κατηφορική οδό ξανά, μετά εφόσον είχε ακούσει τους υπόκωφους βρυχηθμούς σαν κλάμα από την ίδια την θάλασσα. Το σκηνικό μπορούσε να περιγραφεί ως βροχή αστεριών που έκανε το νησί να φεγγοβολά ολόκληρο. Το πιο φοβερό από όλα αυτά, ήταν όταν μέσα από αυτόν τον χαμό πετάχτηκε ξεχωρίζοντας από τις υπόλοιπες, μια πύρινη γλώσσα η οποία στάθηκε κάμποσο όρθια και ακίνητη πάνω από το κάστρο του Σκάρου, όπου κι έπειτα τινάχτηκε ψηλά και χάθηκε στο ύψος των σύννεφων.
Ο La Mo tray, γάλλος περιηγητής, έφτασε στην Σαντορίνη στις 26 Αυγούστου το 1707. Πριν φτάσει στο νησί είχε μείνει στην Νάξο για το βράδυ και είχε ακούσει τους βρόντους σαν κανονιές και το μουγκρητό σαν όταν αγριεύει το θαλασσινό μπουρίνι. Ζυγώνοντας το νησί, είδε με τα μάτια του τις ψηλές φλόγες μαζί με τους πυρακτωμένους βράχους να ξεπετάγονται από το μαύρο νησάκι. Καθώς πήγαινε όλο και πιο κοντά στον προορισμό του, η μυρουδιά του θειαφιού έφτανε στα ρουθούνια του με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγάλει γενικά κάποια φωνή και τον έπιασε ένας πονοκέφαλος, μια ναυτία και γενικά μια συνολική λιγοθυμία. Αποβιβάστηκε στο Σκάρο, όπου πια δεν υπήρχε κανένας να τον προϋπαντήσει, εκτός του παπά και ενός άλλου κατοίκου του χωριού.
Μια φοβερή έκρηξη έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου μαζί με σεισμό. Οι βράχοι που ξεπετάχτηκαν εκτός του ότι προφανώς ήταν πυρακτωμένοι, ήταν και τεράστιοι. Το να κοιμηθείς πλέον με αυτή την διάθεση του περιβάλλοντος ή απλά το να πάρεις την ανάσα σου, είχε καταστεί σχεδόν πλήρως αδιανόητο. Στις 9 Σεπτεμβρίου, μόνον τέσσερις από του αρχικούς εξήντα στο αριθμό κρατήρες του νησιού ξέχυναν ακόμη φωτιά. Φλόγες και καπνός ξεπετάγονταν από τα στόματα αυτά, άλλοτε με άγρια σφυρίγματα που σου θύμιζαν αλυχτίσματα θεριών και άλλοτε με βροντές.
Στις 12 Σεπτεμβρίου, όλος αυτός ο χαμός ηρέμησε κάπως, ακούγονταν πια μόνο που και που κάποιοι βρόντοι που θύμιζαν μεγάλο αριθμό πυροβολαρχιών και κάποιος κρατήρας πέταγε πελώριες πυρακτωμένες πέτρες. Η τέφρα που έβγαινε ήταν ατελείωτη σε μορφή βροχής και τα σύννεφα γίνονταν ανεμοστρόβιλοι. Έξι ημέρες μετά οι εκρήξεις δυνάμωσαν, διότι ολόκληροι βράχοι πλέον έβγαιναν από το εσωτερικό των στομάτων, χτυπώντας ο ένας τον άλλον, προκαλώντας πολύ τρομακτικούς βρόντους, ξαναπέφτοντας φυσικά έπειτα στην γη κάνοντας ακόμη τρομακτικότερους θορύβους. Η Μικρή Καμένη πολλές φορές έτυχε να φαίνεται τελείως σκεπασμένη από αυτούς τους βράχους, αστράφτοντας μέσα στην νύχτα, όπου στις 21 Σεπτεμβρίου, πλέον καιγόταν ολόκληρη και ξαφνικά τρεις αστραπές φώτισαν ολόκληρο τον ορίζοντα. Το νησί μετά από αυτό σείστηκε συθέμελα. Ένας από τους κρατήρες καταποντίστηκε και τρία μίλια μακρύτερα εκσφενδονίστηκαν βράχια πελώρια. Για τέσσερις μέρες τίποτα δεν κινήθηκε. Έπειτα συνέβησαν εκρήξεις απανωτές, οι οποίες είχαν τέτοια δύναμη που άνθρωποι πλάι, πλάι βρίσκονταν και ξεφώνιζαν και κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να ακούσει τον δίπλα του. Ο κόσμος έτρεξε στις εκκλησίες του νησιού και ο βράχος του
Σκάρου τραμπαλίστηκε, ανοίγοντας όλες τις πόρτες των σπιτιών. Μέχρι και το Φεβρουάριο του επόμενου έτους οι εκρήξεις αυτές δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή, ενώ στις 10 του ίδιου μήνα το ηφαίστειο ξέσπασε επιτέλους. Τα περιεχόμενα πια δεν ήταν τεράστιοι βράχοι, μα βουνά. Κάθε δύο λεπτά και μια έκρηξη. Για πρώτη φορά οι φλόγες ήταν εμφανείς και κατά την διάρκεια της ημέρας.
Ως της 23 Μαΐου αυτό συνεχίστηκε, ενώ το νησάκι όλο και ψήλωνε, όλο και άπλωνε. Ο μεγαλύτερος κρατήρας, από την λάβα που έβγαλε, μεγάλωσε κι άλλο. Και τέλος κόπασε όλη αυτή η θεομηνία.
Το 1708 στις 15 Ιουλίου, ο Tarillon, αποφάσισε να επισκεφτεί το καινούργιο νησί. Σε ένα καΐκι καλά καλαφατισμένο μπήκε μαζί με κάποιους Σαντορινιούς και κίνησαν για αυτό. Ζύγωσαν σε ένα σημείο όπου η θάλασσα απλά κάπνιζε και δεν έβραζε. Ο μισσιονάριος έγειρε στην κουπαστή και άπλωσε το χέρι στο νερό να δει και αυτό δεν ήταν καυτό. Το νησάκι έφτασε σε ύψος τα εξήντα μέτρα στο ψηλότερο σημείο του, με περίμετρο περίπου πέντε μίλια και πλάτος πάνω από τριακόσια μέτρα. Θέλησαν να ξεμπαρκάρουν πάνω του, όμως στα διακόσια μέτρα από την ακτή του το νερό ήταν ακόμη πολύ ζεματιστό. Ξαναγύρισαν πίσω στο νησί, όταν μια νέα έκρηξη πραγματοποιήθηκε ξανά.
Οι δονήσεις, οι εκρήξεις, οι υποβρύχιες φλόγες και ο βρασμός της θάλασσας θα συνεχίζονταν για πολλά ακόμα χρόνια, ώσπου να ηρεμήσει τελείως το ηφαίστειο.
Από ένα γράμμα προς τον συγγραφέα του χρονικού, από την Σαντορίνη, όπου αυτός πια βρισκόταν στο Παρίσι, μας πληροφορεί για νεότερα στοιχεία:
Έκανα πολλές φορές τον γύρο του νέου νησιού, φοβούμενος όμως λόγο των βραστών νερών, πήγα κοντά στο ένα τέταρτο της λεύγας από τις ακτές του. Ενώ πλησιάζουμε και περισσότερο, κάποιος βυθίζει ανά κάποια χρονικά διαστήματα το χέρι του στην θάλασσα για να βλέπει ποια είναι η θερμότητά του. Η πίσσα που είναι επικαλυμμένη στο κάτω μέρος του πλοίου μπορεί να λιώσει με την μεγάλη θερμότητα και τότε θα βυθιστούμε όλοι ανεξαιρέτως (αυτό έχει ξαναγίνει, επομένως δεν χρειαζόμασταν συστάσεις). Οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού, ονόμασαν τον κρατήρα του ηφαιστείου Μεγάλο Καμίνι. Σαν πελώριες θράκες μοιάζουν τα τρία στόμια, κάτω από τον κρατήρα.
Άλλοι δύο αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν αυτήν την έκρηξη. Ο Ιησουίτης Goree και ένας ντόπιος, ο Ιωάννης Δελέντας. Άλλος ένας είναι ο γάλλος περιηγητής Aubry de la Motraye, κάνοντας ταξίδι στην Σαντορίνη δύο φορές (Αύγουστος 1707 και το 1710). Κατά την διάρκεια της δεύτερης επίσκεψής του, το ηφαίστειο βρισκόταν ακόμη σε ενέργεια. Λίγη λάβα και φλόγες υπήρχαν ακόμη στο τοπίο του. Κάποιοι ψαράδες που είχαν επικοινωνήσει μαζί του του ανέφεραν πως είχαν βγει στο νησί αυτό και μάζεψαν θειάφι τόσο λεπτό και καλοδουλεμένο από την φύση που δεν θα γινόταν ποτέ έτσι από ανθρώπινο χέρι.
Σημερινές μέρες
Όταν είναι καλοκαίρι, κάθε ημέρα διοργανώνονται εκδρομές για το ηφαίστειο και τα ιαματικά λουτρά της περιοχής. Από το παλιό λιμάνι της Θήρας και από το λιμάνι του Αθηνίου, αναχωρούν κατά πολύ συχνά μεταξύ τους διαστήματα βάρκες, για την περιοχή που βρίσκεται το ηφαίστειο.
Η προγραμματισμένη βόλτα συνήθως περιλαμβάνει μπάνιο στα ιαματικά λουτρά, αναρρίχηση στο λόφο του ηφαιστείου, στάση στη Θηρασία για μπάνιο, φαγητό και τέλος επιστροφή. Η όλη εκδρομή στοιχίζει συνήθως 20 με 25€, αναλόγως των προορισμών που έχετε επιλέξει να επισκεφτείτε, ενώ για τα παιδιά κάτω των 12 ετών, χρεώνεστε το μισό εισιτήριο. Αν ξεκίνημα της διαδρομής σας είναι το παλιό λιμάνι της Θήρας, υπάρχει πρόσβαση είτε από απόσταση 45 λεπτών με περπάτημα, είτε χρησιμοποιώντας το τελεφερίκ που περνά ανά 15 λεπτά αρχίζοντας από τις 7.30 το πρωί μέχρι τις 21.00 το βράδυ και στοιχίζει 3,5€.
Απόψεις επισκεπτών
Δική μου άποψη είναι πως δεν νοείται να επισκεφθείς την Σαντορίνη και όχι το Ηφαίστειο, λέει ο πρώτος επισκέπτης. Θεωρώ πως είναι μια υπέροχα ξεχωριστή εμπειρία όπου αν δεν την ζήσεις, δεν θα μπορέσει να σου την περιγράψει με λόγια κανένας. Αυτή εννοείται είναι απλά η προσωπική μου εκτίμηση των πραγμάτων και δεν έχω την ψευδαίσθηση πως θα την υιοθετήσει κανείς μόνο επειδή το αναφέρω εγώ. Διότι και ασφαλώς οι γνώμες διίστανται κατά πολύ συχνά διαστήματα και με τόσους πολλούς ανθρώπους που χάνει το νόημα να ασχοληθείς.
Ο δεύτερος είπε: Είναι σίγουρα μια από τις μοναδικότερες εμπειρίες που θα πρέπει να την ζήσει κάποιος κατά την παραμονή του στο νησί. Προσοχή: θα χρειαστείτε στάνταρ καλά παπούτσια-υπάρχει άφθονο περπάτημα που μπορείτε να κάνετε και επίσης επόμενο σημαντικό είναι το πολύ αντηλιακό γιατί διαφορετικά, δεν θα το γλιτώσετε τα εγκαύματα...να κάνετε ένα λουτρό στο λιμανάκι με τα ζεστά του θειαφιού νερά, αλλά και στην Θηρασιά (βλέπετε παραπάνω Παλαιά και Νέα Καμένη)... οι φωτογραφικές ευκαιρίες είναι πολλές, ιδιαίτερα στον γυρισμό το σούρουπο με το καΐκι και το ηλιοβασίλεμα που φαίνεται ακόμη πιο όμορφο μέσα από την Θάλασσα...καλύτερη περίοδος επίσκεψης είναι σίγουρα ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος, για περίπου τους ίδιους λόγους: υπάρχει λιγότερος τουριστικός κόσμος τις περιόδους αυτές παντού και επίσης η ζέστη του καιρού κρατάει ακόμη στον τελευταίο και έχει μόλις ξεκινήσει στον πρώτο... Τελευταία πληροφορία είναι πως γενικά το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, είναι εντυπωσιακότερο τους χειμερινούς μήνες του χρόνου..!!!
Τρίτη εμπειρία: Με μάγεψαν τα ζεστά νερά και το μαύρο της πέτρας.
Φοράτε ανθεκτικά παπούτσια για περπάτημα, ένα μπουκάλι νερό και ένα καπέλο θα είναι οι φύλακες άγγελοί σας, πιστέψτε με... σίγουρα δεν είναι ένα μέρος που θα ξαπλώσεις ή θα χαλαρώσεις, είναι μια μικρή περιπέτεια που επιλέγεις να ζήσεις, ακούγοντας παράλληλα και μια ιστορία! Η θέα του νησιού ειλικρινά πανέμορφη!
Βίωμα που μοιράστηκε μαζί μας ο τέταρτος επισκέπτης: Όντας ένα απλό νησάκι, δημιουργημένο από λάβα και τίποτα άλλο, μοναχά κάποιους κρατήρες σχηματίζοντας κάτι σαν πλαγιές λόφου. Έχει και 2 ευρώ η είσοδος εκτός του καϊκιού που θα σε ταξιδέψει μέχρι εκεί.
Η Καλντέρα και το μαύρο χρώμα από μπροστά της είναι αυτά που αξίζουν ως θέα στο μέρος αυτό. Η διαδρομή θέλει να έχεις κάποιες αντοχές στο περπάτημα υπό συνθήκες ζέστης και ανηφόρων (σκεφτείτε ότι βρίσκεστε σε βουνό). Σε περίπτωση επομένως επίσκεψής σας να θυμάστε η ημέρα να είναι με αέρα για να μην ενοχλείτε έστω η αναπνοή και το σώμα άμεσα (το αντηλιακό πάντως μια φορά μην διανοηθείτε να το ξεχάσετε).
Σημείωση: το καπέλο να είναι από αυτά που δένονται στο κεφάλι για να μην πετάξουν από αυτό σε άγνωστους προορισμούς! (οι κρατήρες είναι γεμάτοι με καπέλα).
Επιλογή έχετε να παρακολουθήσετε μια ξενάγηση σε όλες τις γλώσσες (μάλλον εδώ πηγαίνουν τα 2 ευρώ), απευθυνόμενοι στην είσοδο του χώρου.
Επόμενος: Ένας τόπος όπου όλοι θα πρέπει να επισκεφθείτε μία φορά στη ζωή σας! Η ζεστασιά και η φιλοξενία των ντόπιων ανθρώπων και το φαγητό τους είναι πραγματικά πολύτιμα! (φυσικά δημιουργεί το συναίσθημα του «οικείου σπιτιού»). Διαπιστώσαμε πως συνάπτοντας φιλικές σχέσεις εκεί, ο χρόνος μας γέμισε με διαφορετικών ποιοτήτων- ως τα τώρα- αναμνήσεων και έγιναν με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα ακόμη και μετά από την επίσκεψη μας στο νησί που ήταν χρονικά πριν από 10 έτη. Η ομορφιά του είναι φανταστική και συστήνω ακράδαντα να μείνετε κάποιες ώρες σε αυτό το κομμάτι της γης.
Κάτι ενδιαφέρον
Δύο χρόνια πριν οι σεισμολόγοι και οι ηφαιστειολόγοι παρακολουθούσαν την σεισμική δραστηριότητα για κάποιες εβδομάδες και μήνες της Σαντορίνης, με πολύ μεγάλη προσοχή.
Παρόλο που η επιστημονική κοινότητα ήταν τότε καθησυχαστική, μαζί με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, πήραν την απόφαση να εγκαταστήσουν περισσότερους σεισμογράφους από όσους είχαν βάλει έως τότε στο νησί, έτσι ώστε να μπορέσουν να παρακολουθήσουν το φαινόμενο από πιο κοντά. Τον έναν τον βάλανε στην Καμένη, τρείς πάνω στην κορυφογραμμή του βουνού και έναν στην παραλία.
Τα δείγματα σεισμικών δονήσεων που οδήγησαν τους επιστήμονες να κινητοποιηθούν, ήταν χαμηλής έντασης, όμως το εστιακό βάθος έρχεται όλο και κοντύτερα της Σαντορίνης. Το φαινόμενο έχει να κάνει με την άνοδο της στάθμης της λάβας από τον πυθμένα του ηφαιστείου που πιέζει τον κώνο του κρατήρα.
Η διάρκεια μικρή της δραστηριότητας, και έχει πολύ αργούς ρυθμούς εξέλιξης, αλλά η μυρωδιά του κλούβιου αυγού του θειαφιού, γίνεται κάποιες φορές εντονότερη με αποτέλεσμα να είναι αυτό το γεγονός που θορυβεί τους επιστήμονες.
Τα ενεργά ηφαίστεια της Ελλάδας είναι τρία σε αριθμό και είναι της Μήλου, της Νισύρου και της Θήρας.
Σε ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχει κάτι σχετικό με αυτό που αντικρίζουμε στην Σαντορίνη: το ηφαίστειο μαζί με την Καλντέρα. Ένας νοητός κύκλος σχηματίζεται από το νησί, την Θηρασιά και το Ασπρονήσι, όπου στο κέντρο τους περιέχουν την Καλντέρα, η οποία είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο ακόμη.
Πρώτη φορά που αφυπνίστηκε το ηφαίστειο ήταν πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια. Η δραστηριότητά του από τότε δεν έχει σταματήσει. Ανάμεσα σε αυτά τα χρόνια οι μεγάλες εκρήξεις που πραγματοποιήθηκαν από το ηφαίστειο αυτό είναι δώδεκα
Τα πιο νέα κομμάτια της μεσογείου αποτελούν τα νησάκια Νέα και Παλαιά Καμένη σχηματισμένα από υποθαλάσσιες εκρήξεις. Η Νέα Καμένη άρχισε να υπάρχει πριν 440 χρόνια και τα τελευταία κομμάτια ηφαιστειακού μάγματος μόλις τα τελευταία 50 χρόνια άρχισαν να πετρώνουν.
Το 1950 έγινε η τελευταία έκρηξη. Οι αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος περιγράφουν το γεγονός με πολύ τρομαγμένες φωνές. «Από την θάλασσα ξεπηδούσαν φλόγες», «Η λάβα εκτινασσόταν σε μεγάλο ύψος», «Ο καπνός έβγαινε σαν να ξετυλιγόταν», «Το μάγμα πυρακτωμένο ανέβλυζε από μέσα», «Η θάλασσα με όλη αυτήν την θερμότητα κόχλαζε». Για ένα ανθρώπινο όν αυτές οι εικόνες είναι τρομακτικής ομορφιάς και απίστευτης δύναμης. Εν ολίγοις κάτι έξω από την δική του εμπειρία, πράγμα που το κάνει απείρως επικίνδυνο και εξωπραγματικό.
«Ηφαίστεια»
Τέλος κάθε χρόνο γίνεται μια αναπαράσταση της έκρηξης του ηφαιστείου, γύρω στα τέλη Αυγούστου. Αυτή τη γιορτή, την διοργανώνουν οι τοπικές αρχές και είναι γνωστή ως "Ηφαίστεια", περιέχει και συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών όπως επίσης και πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε τον ουρανό να γεμίζει από χιλιάδες βεγγαλικά και πυροτεχνήματα που εκτοξεύονται από τα αγκυροβολημένα καΐκια και από το ηφαίστειο, κάνοντας σας να πιστέψετε πως η πραγματική έκρηξη του ηφαιστείου γίνεται μπροστά στα μάτια σας.
Πολλά πράγματα γίνονται και κυρίως η φύση αυτά που κάνει, είναι απίστευτα. Το ηφαίστειο είναι ένα από τα παραδείγματα τα πιο χειροπιαστά. Εκεί που δεν μπορείς ειλικρινά να κάνεις κάτι ή να περιμένεις κάτι συγκεκριμένο. Ας αφήσουμε την κυριαρχικότητα μας να ηρεμήσει και ας ευχαριστηθούμε επιτέλους μια φορά «ως άνθρωποι» αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι!
Θα συναντήσουμε πολλές και τρομερές δυνάμεις στις επόμενες σελίδες, έτσι σας θέλω ετοιμοπόλεμους και προσεκτικούς. Υπάρχουν ιστορίες για τις οποίες δεν γνωρίζεται, όπως και πράγματα που ποτέ δεν θα φανταζόσασταν για αυτό το νησί!
Εικασία
Υπάρχει μια εικασία- υπόθεση για το ηφαίστειο της Ατλαντίδας σε συνάρτηση με το ηφαίστειο της Σαντορίνης, υποτίθεται πως ήταν το κεντρικό τμήμα του νησιού που καταποντίστηκε (καλά πιθανώς αυτό να το είχατε ακούσει):
Ο μύθος καταρχάς λέει τα εξής:
Η έκρηξη αυτή περιγράφεται από τον μύθο του Φαέδοντα που ήταν γιός του Ήλιου και λόγω του ότι δεν κατάφερε να ελέγξει τα αφηνιασμένα άλογα του άρματός του, με αποτέλεσμα να αλλάξει πορεία το άρμα του και να φέρει τα γνωστά σε μας καταστροφικά αποτελέσματα. Λίγο πριν την τελική καταστροφή, ήρθε ο Δίας και κατακεραύνωσε τον Φαέδοντα για να ανακάμψει την φόρα των αλόγων.
Υπάρχει και δεύτερος μύθος, που μας πληροφορεί πως ο Ποσειδώνας δημιούργησε τα παλιρροϊκά κύματα λόγο του θυμού του από την ήττα που υπέστη από την Αθηνά.
Η εικασία πάει κάπως έτσι. Η Ατλαντίδα καταρχάς είναι μια μυθική ήπειρος η οποία βυθίστηκε στην θάλασσα, ενώ ο πολιτισμός της, η οικονομία της, η επιστήμη της και ό, τι άλλο μπορεί να αναπτύξει μια κοινωνία, ήταν ανεπτυγμένο. Το βασίλειό της αποτελούνταν από δύο νησιά. Ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο, που είχαν δέκα πόλεις μαζί. Οι δύο εκ αυτών ονομάζονται, ενώ τα ονόματα των άλλων έχουν χαθεί: Μετρόπολη και Βασιλική Πόλη.
Η σύνδεση έγκειται ακριβώς στην καταστροφή της μιας και στην εξαφάνιση της άλλης.
3.500 χρόνια πριν από σήμερα έγινε μια μεγάλων διαστάσεων έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, η οποία θεωρείτε από τους γεωλόγους ως η πιο καθοριστική για τις αλλαγές που έγιναν και φυσικά ως η πιο μεγάλη γι’ αυτό και καθοριστική, για όλη την ιστορία και ζωή των αρχαίων λαών της περιοχής.
Η Ατλαντίδα απλώς υπέστη τον φοβερότερο σεισμό όλων των γύρω περιοχών και κατακρημνίστηκε μέσα στην θάλασσα, χαμένη για πάντα. Κάποια από τα ευρήματα στο Ακρωτήρι, υποδηλώνουν στους ερευνητές πως ίσως η Σαντορίνη ήταν η Ατλαντίδα. Φυσικά όπως γίνεται σε κάθε ανεξιχνίαστο μυστήριο οι ειδικοί έχουν μπερδευτεί μεταξύ τους μαζί με τις θεωρίες τους και κάποιοι έφτασαν να ονομάσουν και την Κρήτη ως αυτή που ήταν η Ατλαντίδα και τελικά δεν έχουμε μάθει με σιγουριά τίποτα ακόμη.
Κατά τον Πλάτωνα ['Τιμαίος' (21 Ε – 25 Δ) και 'Κριτίας' (108 Ε – 121 Γ)], στο νησί όπου εξερράγη το ηφαίστειο, υπήρχε η χαμένη Ατλαντίδα. Συμφώνως με τα παραπάνω χωρία, ένας δικηγόρος των Αθηνών ο Σόλων πήγε στην Αίγυπτο το 590 π. Χ., όπου και πληροφορήθηκε τα καθέκαστα από έναν ιερέα στο Σαΐς. Τα λόγια του: «μιας μεγάλης και θαυμάσιας πολιτείας που κυβερνούσε τα γύρω νησιά», οφείλοντας την δύναμη που είχε στην εξέλιξη του πολιτισμού της.
Ο μινωικός πολιτισμός καταστράφηκε από αυτή την ίδια έκρηξη με τα παλιρροϊκά κύματα που φτάσανε ως εκεί. Στην λεκάνη της μεσογείου κυρίαρχος ήταν ως γνωστόν αυτός ο πολιτισμός εκείνη την εποχή. Προφανώς έγιναν έπειτα από την έκρηξη διάφορες περιβαλλοντικές αλλαγές, οι οποίες έγιναν αισθητές και παγκοσμίως. Σκεφτείτε έφτασαν μέχρι και την Κίνα και ίσως ενδεχομένως και στην Βόρεια Αμερική και στην Ανταρκτική. Κάποιοι ιστορικοί ερευνητές συνδέουν αυτό το φυσικό φαινόμενο της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου με τον θρύλο της Ατλαντίδος και την ιστορία των Βιβλικών Επτά Πληγών του Φαραώ.
Η συγκεκριμένη χρονολόγηση του συμβάντος αυτού, φέρνει προβλήματα στους ιστορικούς και αρχαιολόγους. Πιθανή ημερομηνία είναι μεταξύ του 1645 και του 1500 π. Χ.. Αρχικά πίστευαν οι ερευνητές ότι η έκρηξη πραγματοποιήθηκε το 1450 π. Χ., όμως σήμερα πιστεύετε πως έγινε νωρίτερα δηλαδή μεταξύ των 1627 και 1600 π. Χ. Μαρτυρίες δεν υπάρχουν για το τι ακριβώς συνέβη, όμως οι επιστήμονες έχουν την δυνατότητα πλέον να κάνουν κάποιες συγκρίσεις με παρεμφερές σκηνικό όπου έγινε από το ηφαίστειο Κρακατόα, το 1883, στην Ινδονησία.
Η τελευταία αυτή έκρηξη σκότωσε παρά πάνω από 40.000 κόσμο μέσα σε λίγες ώρες μόνο, προκάλεσε τεράστια τσουνάμι που έφταναν τα ύψη των 12 μέτρων, επίσης εκτίναξε μάγμα σε διάφορα μέρη όλης της Ασίας, προκάλεσε πτώση της θερμοκρασίας σε ολόκληρο τον κόσμο και τέλος για περίπου τρία χρόνια οι άνθρωποι σε κοντινές περιοχές είχαν την «τύχη» να παρακολουθούν ηλιοβασιλέματα με πολύ περίεργα χρώματα. Μερικές μαρτυρίες μας πληροφορούν πως ο ήχος αυτής της έκρηξης ακούστηκε σε απόσταση 3.000 μιλίων.
Η έκρηξη, τώρα την οποία εξετάζουμε εμείς είχε αναλογικά με το ηφαίστειο του Κρακατόα, την αυτή δύναμη επί πέντε φορές μεγαλύτερη, σύμφωνα πάντα με τους γεωλόγους. Για την ενέργεια που αυτή εξαπόλυσε μπορεί να χαρακτηριστεί ως η έκρηξη εκατοντάδων ατομικών βομβών σε κάποια κλάσματα δευτερολέπτου.
Ο Κ. Σιμόπουλος μας ενημερώνει για την αναλυτική ιστορία της έκρηξης του 1707:
Πενήντα επτά χρόνια έπειτα από την τελευταία φορά που είχε ξυπνήσει (1650), ξανά αφυπνίστηκε. Εδώ δημιουργήθηκε η νησίδα της Νέας Καμένης. Το γεγονός αφηγείται ένας Ιησουίτης μισσιονάριος περιηγητής που ζούσε στο νησί, ο πατήρ Tarillon, σε μια έκθεση προς τους προϊσταμένους του, με ύφος ημερολογιακό και με δραματικές λεπτομέρειες. Μας πληροφορεί λοιπόν πως στις 23 Μαϊου 1707 είδε τριάντα μίλια περίπου από το νησί, να αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας ένα κομμάτι γης, ανάμεσα στην Μικρή και Μεγάλη Καμένη.
Δύο μικρές σεισμικές δονήσεις πέντε ημέρες πριν είχαν εγείρει το ενδιαφέρον του μισσιονάριου στις 18 Μαΐου και τον οδήγησαν να παρακολουθεί στενά το φαινόμενο. Το υπόλοιπο νησί δεν είχε δώσει καμία προσοχή. Λογικά το νησάκι είχε ξεκινήσει πέντε μέρες πριν τον δρόμο του από τα βάθη της θάλασσας και εμφανίστηκε το πρωί τις 23 Μαΐου στην επιφάνεια. Οι ναυτικοί βλέποντας νωρίς το πρωί το νησάκι που δεν είχαν γνώση του, θεώρησαν πως ήταν (όλως τυχαίως είχε γίνει ένα ναυάγιο την προηγούμενη νύχτα) τα ναυάγια του χαμένου πλοίου. Πήγαν επομένως να μαζέψουν ό, τι είχε απομείνει, αλλά έπεσαν πάνω σε κάτι βράχους αντί να βρουν αυτό που ζητούσαν. Έντρομοι, επέστρεψαν στο νησί να διηγηθούν αυτά που είχαν αντικρίσει.
Ο αναμενόμενος πανικός που διαδόθηκε, οδήγησε τους κατοίκους να βιώσουν ώρες ανησυχίας λόγο της επικείμενης συμφοράς που περίμεναν να τους χτυπήσει. Λόγο όμως του ότι τίποτα δεν έγινε τις επόμενες τρεις μέρες και μερικοί πιο θαρραλέοι από τους κατοίκους, πήγαν μια βόλτα ξανά προς τα εκεί για να δούνε τι είχε γίνει. Κάνανε μια βόλτα γύρω, γύρω για να εξετάσουν προσεκτικά τι είχαν να δουν και εφόσον δεν υπήρχε κίνδυνος ανέβηκαν πάνω στην καινούργια στεριά. Με την περιέργεια να τους κυβερνά, έψαξαν σπιθαμή προς σπιθαμή το νησάκι και είδαν πως ήταν φτιαγμένο από μια άσπρη λιθόμαζα κομμένη σαν ψωμί. Στο χρώμα, στην γεύση και στη σύσταση έμοιαζε τόσο με κριθαρόψωμο που κάποιοι το πίστεψαν. Τα στρείδια επίσης που εμφανίστηκαν ήταν τόσο πολλά και χρήσιμα για αυτούς που βάλθηκαν να τα μαζεύουν κάνοντας αγώνες για το ποιος θα μαζέψει περισσότερα.
Σε κάποια στιγμή όμως ξεκίνησε ο βράχος αυτός να κινείτε και πάλι, έντρομοι για ακόμη μια φορά λοιπόν οι άνθρωποι κατέβηκαν πάλι στις βάρκες τους. Έπειτα έμαθαν πως απλά το νησί έβγαινε κι άλλο στην επιφάνεια, λόγω του ότι σε λίγες μέρες απέκτησε έξη μέτρα ύψος και δώδεκα φάρδος.
Ο τρόπος όμως που μεγάλωνε το νησάκι αυτό, δεν ήταν ούτε ομοιόμορφος, ούτε κανονικός, διότι πολλές φορές σε ένα σημείο του μπορεί να φούσκωνε και να άπλωνε, ενώ σε άλλο σημείο μίκραινε και κατέβαινε. Μια μέρα υψώθηκε ένας τεράστιος βράχος όπου ήταν 15 μέτρα ψηλός στο κέντρο της ξέρας αυτής. Τέσσερις μέρες συνεχόμενα εγώ ήμουν εκεί και παρατηρούσα, μας πληροφορεί ο μισσιονάριος αφηγητής μας. Μια μέρα ξανά βούλιαξε και χάθηκε από τα μάτια μου. Από τις εμπειρίες μου είχα δει και άλλους βράχους εφόσον είχαν βγει από την θάλασσα να ξανά βουλιάζουν .ώσπου να ξαναβγούν και ξανά στην επιφάνεια και τελικά, μετά από πολλά παιχνιδάκια να στεριώσουν εκεί. Η μικρή Καμένη ήταν το μέρος που δεν άντεξε όλο αυτό το παιχνίδι, όμως και από τότε στην κορυφή της έχει μια βαθιά ρωγμή.
Η θάλασσα αυτές τις μέρες, άλλαζε συνεχώς χρώματα και από ζωντανό πράσινο, γινόταν κοκκινωπό και έπειτα ανοιχτοκίτρινο. Η μυρωδιά από τα βάθη των νερών που έβγαινε ήταν βαριά και όχι τόσο ευχάριστη. Πρώτη φορά που βγήκε καπνός από το νησάκι, ήταν στις 16 Ιουλίου, από το αόρατο σημείο μακριά από το νησί της Σαντορίνης. Ένα κομπολόι μαύρων βράχων, έβγαζε τον καπνό, που είχε αναδυθεί σε απάτητο έδαφος θαλάσσης. Δύο χωριστά νησιά σχηματίστηκαν από αυτή την διαδικασία, το Ασπρονήσι και το Μαυρονήσι (όνομα λόγο χρώματος). Οι δύο μαύροι βράχοι ενώθηκαν στο τέλος και έγιναν το κέντρο του νησιού. Ένας πυκνός κι άσπρος καπνός αναδυόταν συνεχώς. Από το κέντρο του καπνού αυτού, ξεπήδησαν το βράδυ της 19ης προς την 20η Ιουλίου φλόγες. Στον Σκάρο οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν αμέσως, διότι τα σπίτια τους ήταν χτισμένα πολύ κοντά- μισή λεύγα- και το κάστρο ήταν ουσιαστικά μετέωρο πάνω από τους γκρεμούς της αβύσσου στην θάλασσα. Περίμεναν πως οι φλόγες που έγλυφαν τον γκρεμό κάτω στην θάλασσα, θα έφτανε μέχρι και πάνω σε αυτούς. Έτσι έσπευσαν να εγκαταλείψουν το κάστρο, το χωριό και τα υπάρχοντα τους όσα δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους, φεύγοντας για μια άλλη γωνιά του νησιού ή σε άλλο νησί γενικά.
Τις μέρες εκείνες έτυχε και ένα άλλο περιστατικό. Βρισκόντουσαν οι Τούρκοι στο νησί για να μαζέψουν τους φόρους των κατοίκων του. Όπως είναι φυσικό, είχαν κατά τρομοκρατηθεί και εξόρκιζαν τον κόσμο να προσευχηθεί στον Θεό του, μήπως και τους λυπηθεί. Καλούσαν ακόμη τα παιδιά να βγουν έξω στους δρόμους και να φωνάζουν «Κύριε Ελέησον», διότι πίστευαν πως επειδή ήταν παιδιά δεν είχαν ακόμη προλάβει να βλαστημήσουν τον Θεό όπως είχαν κάνει σίγουρα οι μεγάλοι και ήταν αγνά στην ψυχή. Με αυτόν τον τρόπο η δέηση η δική τους ίσως είχε πιο σίγουρα αποτελέσματα.
Την ημέρα η φωτιά δεν διακρινόταν και πήγαζε μονάχα από ένα σημείο του Μαυρονησιού, έτσι δεν ήταν τόσο σοβαρή γενικά η κατάσταση, εκτός του γεγονότος πως όλο και μεγάλωνε, καθώς κάθε ξημέρωμα όλο και κάτι καινούργιο έβγαινε από την θάλασσα από βράχους. Για το Ασπρονήσι η δραστηριότητα ήταν αδρανής. Το νησί γινόταν πότε μακρύτερο και πότε φαρδύτερο, πότε οι βράχοι ενώνονταν με τον κύριο όγκο του νησιού και πότε χώριζαν από αυτόν. Στο συμπλήρωμα του πρώτου μήνα, τέσσερα καινούργια μαύρα νησάκια είχαν βγει στην επιφάνεια της θάλασσας. Στο τέλος ενώθηκαν ξαφνικά και έγιναν όλα μια μάζα.
Οι καπνοί που ανέβαιναν ψηλά, λόγο άπνοιας, ήταν διακριτοί από άλλα νησιά, όπως η Κρήτη, η Νάξος και από άλλα, ακόμη μακρύτερα. Όταν η νύχτα ερχόταν, μια φλεγόμενη στήλη ξεπετιόταν από τη θάλασσα και γύρω, γύρω υπήρχε ένας κοκκινοπός ή υποκίτρινος αφρός, αναλόγως διαμέτρου από το κέντρο ενέργειας. Έπειτα καπνός τύλιξε όλη την Σαντορίνη. Οι κάτοικοι κάψανε λιβάνια και φωτιές στους δρόμους για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους που πνίγονταν από την τόση δυσωδία του ηφαιστείου. Αυτό κράτησε δύο μέρες κι έπειτα μια δυνατή σοροκάδα πήρε τον καπνό μακριά από το νησί.
Όμως ακόμη και το τόσο λίγο που είχε μείνει αυτός ο καπνός πάνω αιωρούμενος στο νησί, είχε κάνει την ζημιά του με αποτέλεσμα τα σταφύλια μέσα στα αμπέλια να καούν, ενώ είχαν μόλις ξεκινήσει να ωριμάζουν. Επίσης όλα τα ασημικά και τα χαλκώματα των νοικοκυριών, είχαν αλλάξει χρώματα από την καπνούρα και είχαν θαμπώσει. Οι άνθρωποι είχαν πάθει ημικρανίες και έκαναν εμετούς. Το Απρονήσι αυτές τις μέρες, είχε χάσει τρία μέτρα από το ύψος του. Σε δύο κυκλικά σημεία, η θάλασσα άρχισε να κοχλάζει στις 31 Ιουλίου, η μια στα εννιά και η άλλη στα 18 μέτρα μακριά από το καινούργιο, μαύρο νησί. Το νερό σε αυτά τα σημεία καιγόταν, όπως καίγεται το λάδι σε υψηλή φωτιά και αυτή η κατάσταση κράτησε για ένα μήνα περίπου. Στην στεριά νύχτα και μέρα τα ψόφια ψάρια που ξεπετάγονταν ήταν πάμπολλα. Ένας βαθύς, υπόκωφος βρόντος, στις 1 Αυγούστου, σαν να βροντούσαν κάπου μακριά κανόνια έτοιμα για πόλεμο ακούστηκε, όπου τον ακολούθησαν φλόγες που υψώθηκαν κατακόρυφα και έσβησαν με την πρώτη επαφή. Πίδακες πυριφλεγείς ξεπηδούσαν από το νησί και η θάλασσα γύρω, γύρω κάπνιζε και κόχλαζε αφρίζοντας. Αυτό έγινε στις 17 Αυγούστου, ενώ η θάλασσα ήταν ακόμη σκεπασμένη με τον κοκκινωπό αφρό που είχε αυτή την χαρακτηριστική και αβάσταχτη μπόχα. Κάθε νύχτα και μετά από εδώ, μπορούσε κανείς να δει τις πύρινες γλώσσες να ξεπετάγονται από τα έγκατα της θάλασσας για να φτάσουν σε μεγάλο ύψος και να ακολουθήσουν την κατηφορική οδό ξανά, μετά εφόσον είχε ακούσει τους υπόκωφους βρυχηθμούς σαν κλάμα από την ίδια την θάλασσα. Το σκηνικό μπορούσε να περιγραφεί ως βροχή αστεριών που έκανε το νησί να φεγγοβολά ολόκληρο. Το πιο φοβερό από όλα αυτά, ήταν όταν μέσα από αυτόν τον χαμό πετάχτηκε ξεχωρίζοντας από τις υπόλοιπες, μια πύρινη γλώσσα η οποία στάθηκε κάμποσο όρθια και ακίνητη πάνω από το κάστρο του Σκάρου, όπου κι έπειτα τινάχτηκε ψηλά και χάθηκε στο ύψος των σύννεφων.
Ο La Mo tray, γάλλος περιηγητής, έφτασε στην Σαντορίνη στις 26 Αυγούστου το 1707. Πριν φτάσει στο νησί είχε μείνει στην Νάξο για το βράδυ και είχε ακούσει τους βρόντους σαν κανονιές και το μουγκρητό σαν όταν αγριεύει το θαλασσινό μπουρίνι. Ζυγώνοντας το νησί, είδε με τα μάτια του τις ψηλές φλόγες μαζί με τους πυρακτωμένους βράχους να ξεπετάγονται από το μαύρο νησάκι. Καθώς πήγαινε όλο και πιο κοντά στον προορισμό του, η μυρουδιά του θειαφιού έφτανε στα ρουθούνια του με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγάλει γενικά κάποια φωνή και τον έπιασε ένας πονοκέφαλος, μια ναυτία και γενικά μια συνολική λιγοθυμία. Αποβιβάστηκε στο Σκάρο, όπου πια δεν υπήρχε κανένας να τον προϋπαντήσει, εκτός του παπά και ενός άλλου κατοίκου του χωριού.
Μια φοβερή έκρηξη έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου μαζί με σεισμό. Οι βράχοι που ξεπετάχτηκαν εκτός του ότι προφανώς ήταν πυρακτωμένοι, ήταν και τεράστιοι. Το να κοιμηθείς πλέον με αυτή την διάθεση του περιβάλλοντος ή απλά το να πάρεις την ανάσα σου, είχε καταστεί σχεδόν πλήρως αδιανόητο. Στις 9 Σεπτεμβρίου, μόνον τέσσερις από του αρχικούς εξήντα στο αριθμό κρατήρες του νησιού ξέχυναν ακόμη φωτιά. Φλόγες και καπνός ξεπετάγονταν από τα στόματα αυτά, άλλοτε με άγρια σφυρίγματα που σου θύμιζαν αλυχτίσματα θεριών και άλλοτε με βροντές.
Στις 12 Σεπτεμβρίου, όλος αυτός ο χαμός ηρέμησε κάπως, ακούγονταν πια μόνο που και που κάποιοι βρόντοι που θύμιζαν μεγάλο αριθμό πυροβολαρχιών και κάποιος κρατήρας πέταγε πελώριες πυρακτωμένες πέτρες. Η τέφρα που έβγαινε ήταν ατελείωτη σε μορφή βροχής και τα σύννεφα γίνονταν ανεμοστρόβιλοι. Έξι ημέρες μετά οι εκρήξεις δυνάμωσαν, διότι ολόκληροι βράχοι πλέον έβγαιναν από το εσωτερικό των στομάτων, χτυπώντας ο ένας τον άλλον, προκαλώντας πολύ τρομακτικούς βρόντους, ξαναπέφτοντας φυσικά έπειτα στην γη κάνοντας ακόμη τρομακτικότερους θορύβους. Η Μικρή Καμένη πολλές φορές έτυχε να φαίνεται τελείως σκεπασμένη από αυτούς τους βράχους, αστράφτοντας μέσα στην νύχτα, όπου στις 21 Σεπτεμβρίου, πλέον καιγόταν ολόκληρη και ξαφνικά τρεις αστραπές φώτισαν ολόκληρο τον ορίζοντα. Το νησί μετά από αυτό σείστηκε συθέμελα. Ένας από τους κρατήρες καταποντίστηκε και τρία μίλια μακρύτερα εκσφενδονίστηκαν βράχια πελώρια. Για τέσσερις μέρες τίποτα δεν κινήθηκε. Έπειτα συνέβησαν εκρήξεις απανωτές, οι οποίες είχαν τέτοια δύναμη που άνθρωποι πλάι, πλάι βρίσκονταν και ξεφώνιζαν και κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να ακούσει τον δίπλα του. Ο κόσμος έτρεξε στις εκκλησίες του νησιού και ο βράχος του
Σκάρου τραμπαλίστηκε, ανοίγοντας όλες τις πόρτες των σπιτιών. Μέχρι και το Φεβρουάριο του επόμενου έτους οι εκρήξεις αυτές δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή, ενώ στις 10 του ίδιου μήνα το ηφαίστειο ξέσπασε επιτέλους. Τα περιεχόμενα πια δεν ήταν τεράστιοι βράχοι, μα βουνά. Κάθε δύο λεπτά και μια έκρηξη. Για πρώτη φορά οι φλόγες ήταν εμφανείς και κατά την διάρκεια της ημέρας.
Ως της 23 Μαΐου αυτό συνεχίστηκε, ενώ το νησάκι όλο και ψήλωνε, όλο και άπλωνε. Ο μεγαλύτερος κρατήρας, από την λάβα που έβγαλε, μεγάλωσε κι άλλο. Και τέλος κόπασε όλη αυτή η θεομηνία.
Το 1708 στις 15 Ιουλίου, ο Tarillon, αποφάσισε να επισκεφτεί το καινούργιο νησί. Σε ένα καΐκι καλά καλαφατισμένο μπήκε μαζί με κάποιους Σαντορινιούς και κίνησαν για αυτό. Ζύγωσαν σε ένα σημείο όπου η θάλασσα απλά κάπνιζε και δεν έβραζε. Ο μισσιονάριος έγειρε στην κουπαστή και άπλωσε το χέρι στο νερό να δει και αυτό δεν ήταν καυτό. Το νησάκι έφτασε σε ύψος τα εξήντα μέτρα στο ψηλότερο σημείο του, με περίμετρο περίπου πέντε μίλια και πλάτος πάνω από τριακόσια μέτρα. Θέλησαν να ξεμπαρκάρουν πάνω του, όμως στα διακόσια μέτρα από την ακτή του το νερό ήταν ακόμη πολύ ζεματιστό. Ξαναγύρισαν πίσω στο νησί, όταν μια νέα έκρηξη πραγματοποιήθηκε ξανά.
Οι δονήσεις, οι εκρήξεις, οι υποβρύχιες φλόγες και ο βρασμός της θάλασσας θα συνεχίζονταν για πολλά ακόμα χρόνια, ώσπου να ηρεμήσει τελείως το ηφαίστειο.
Από ένα γράμμα προς τον συγγραφέα του χρονικού, από την Σαντορίνη, όπου αυτός πια βρισκόταν στο Παρίσι, μας πληροφορεί για νεότερα στοιχεία:
Έκανα πολλές φορές τον γύρο του νέου νησιού, φοβούμενος όμως λόγο των βραστών νερών, πήγα κοντά στο ένα τέταρτο της λεύγας από τις ακτές του. Ενώ πλησιάζουμε και περισσότερο, κάποιος βυθίζει ανά κάποια χρονικά διαστήματα το χέρι του στην θάλασσα για να βλέπει ποια είναι η θερμότητά του. Η πίσσα που είναι επικαλυμμένη στο κάτω μέρος του πλοίου μπορεί να λιώσει με την μεγάλη θερμότητα και τότε θα βυθιστούμε όλοι ανεξαιρέτως (αυτό έχει ξαναγίνει, επομένως δεν χρειαζόμασταν συστάσεις). Οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού, ονόμασαν τον κρατήρα του ηφαιστείου Μεγάλο Καμίνι. Σαν πελώριες θράκες μοιάζουν τα τρία στόμια, κάτω από τον κρατήρα.
Άλλοι δύο αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν αυτήν την έκρηξη. Ο Ιησουίτης Goree και ένας ντόπιος, ο Ιωάννης Δελέντας. Άλλος ένας είναι ο γάλλος περιηγητής Aubry de la Motraye, κάνοντας ταξίδι στην Σαντορίνη δύο φορές (Αύγουστος 1707 και το 1710). Κατά την διάρκεια της δεύτερης επίσκεψής του, το ηφαίστειο βρισκόταν ακόμη σε ενέργεια. Λίγη λάβα και φλόγες υπήρχαν ακόμη στο τοπίο του. Κάποιοι ψαράδες που είχαν επικοινωνήσει μαζί του του ανέφεραν πως είχαν βγει στο νησί αυτό και μάζεψαν θειάφι τόσο λεπτό και καλοδουλεμένο από την φύση που δεν θα γινόταν ποτέ έτσι από ανθρώπινο χέρι.
Σημερινές μέρες
Όταν είναι καλοκαίρι, κάθε ημέρα διοργανώνονται εκδρομές για το ηφαίστειο και τα ιαματικά λουτρά της περιοχής. Από το παλιό λιμάνι της Θήρας και από το λιμάνι του Αθηνίου, αναχωρούν κατά πολύ συχνά μεταξύ τους διαστήματα βάρκες, για την περιοχή που βρίσκεται το ηφαίστειο.
Η προγραμματισμένη βόλτα συνήθως περιλαμβάνει μπάνιο στα ιαματικά λουτρά, αναρρίχηση στο λόφο του ηφαιστείου, στάση στη Θηρασία για μπάνιο, φαγητό και τέλος επιστροφή. Η όλη εκδρομή στοιχίζει συνήθως 20 με 25€, αναλόγως των προορισμών που έχετε επιλέξει να επισκεφτείτε, ενώ για τα παιδιά κάτω των 12 ετών, χρεώνεστε το μισό εισιτήριο. Αν ξεκίνημα της διαδρομής σας είναι το παλιό λιμάνι της Θήρας, υπάρχει πρόσβαση είτε από απόσταση 45 λεπτών με περπάτημα, είτε χρησιμοποιώντας το τελεφερίκ που περνά ανά 15 λεπτά αρχίζοντας από τις 7.30 το πρωί μέχρι τις 21.00 το βράδυ και στοιχίζει 3,5€.
Απόψεις επισκεπτών
Δική μου άποψη είναι πως δεν νοείται να επισκεφθείς την Σαντορίνη και όχι το Ηφαίστειο, λέει ο πρώτος επισκέπτης. Θεωρώ πως είναι μια υπέροχα ξεχωριστή εμπειρία όπου αν δεν την ζήσεις, δεν θα μπορέσει να σου την περιγράψει με λόγια κανένας. Αυτή εννοείται είναι απλά η προσωπική μου εκτίμηση των πραγμάτων και δεν έχω την ψευδαίσθηση πως θα την υιοθετήσει κανείς μόνο επειδή το αναφέρω εγώ. Διότι και ασφαλώς οι γνώμες διίστανται κατά πολύ συχνά διαστήματα και με τόσους πολλούς ανθρώπους που χάνει το νόημα να ασχοληθείς.
Ο δεύτερος είπε: Είναι σίγουρα μια από τις μοναδικότερες εμπειρίες που θα πρέπει να την ζήσει κάποιος κατά την παραμονή του στο νησί. Προσοχή: θα χρειαστείτε στάνταρ καλά παπούτσια-υπάρχει άφθονο περπάτημα που μπορείτε να κάνετε και επίσης επόμενο σημαντικό είναι το πολύ αντηλιακό γιατί διαφορετικά, δεν θα το γλιτώσετε τα εγκαύματα...να κάνετε ένα λουτρό στο λιμανάκι με τα ζεστά του θειαφιού νερά, αλλά και στην Θηρασιά (βλέπετε παραπάνω Παλαιά και Νέα Καμένη)... οι φωτογραφικές ευκαιρίες είναι πολλές, ιδιαίτερα στον γυρισμό το σούρουπο με το καΐκι και το ηλιοβασίλεμα που φαίνεται ακόμη πιο όμορφο μέσα από την Θάλασσα...καλύτερη περίοδος επίσκεψης είναι σίγουρα ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος, για περίπου τους ίδιους λόγους: υπάρχει λιγότερος τουριστικός κόσμος τις περιόδους αυτές παντού και επίσης η ζέστη του καιρού κρατάει ακόμη στον τελευταίο και έχει μόλις ξεκινήσει στον πρώτο... Τελευταία πληροφορία είναι πως γενικά το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, είναι εντυπωσιακότερο τους χειμερινούς μήνες του χρόνου..!!!
Τρίτη εμπειρία: Με μάγεψαν τα ζεστά νερά και το μαύρο της πέτρας.
Φοράτε ανθεκτικά παπούτσια για περπάτημα, ένα μπουκάλι νερό και ένα καπέλο θα είναι οι φύλακες άγγελοί σας, πιστέψτε με... σίγουρα δεν είναι ένα μέρος που θα ξαπλώσεις ή θα χαλαρώσεις, είναι μια μικρή περιπέτεια που επιλέγεις να ζήσεις, ακούγοντας παράλληλα και μια ιστορία! Η θέα του νησιού ειλικρινά πανέμορφη!
Βίωμα που μοιράστηκε μαζί μας ο τέταρτος επισκέπτης: Όντας ένα απλό νησάκι, δημιουργημένο από λάβα και τίποτα άλλο, μοναχά κάποιους κρατήρες σχηματίζοντας κάτι σαν πλαγιές λόφου. Έχει και 2 ευρώ η είσοδος εκτός του καϊκιού που θα σε ταξιδέψει μέχρι εκεί.
Η Καλντέρα και το μαύρο χρώμα από μπροστά της είναι αυτά που αξίζουν ως θέα στο μέρος αυτό. Η διαδρομή θέλει να έχεις κάποιες αντοχές στο περπάτημα υπό συνθήκες ζέστης και ανηφόρων (σκεφτείτε ότι βρίσκεστε σε βουνό). Σε περίπτωση επομένως επίσκεψής σας να θυμάστε η ημέρα να είναι με αέρα για να μην ενοχλείτε έστω η αναπνοή και το σώμα άμεσα (το αντηλιακό πάντως μια φορά μην διανοηθείτε να το ξεχάσετε).
Σημείωση: το καπέλο να είναι από αυτά που δένονται στο κεφάλι για να μην πετάξουν από αυτό σε άγνωστους προορισμούς! (οι κρατήρες είναι γεμάτοι με καπέλα).
Επιλογή έχετε να παρακολουθήσετε μια ξενάγηση σε όλες τις γλώσσες (μάλλον εδώ πηγαίνουν τα 2 ευρώ), απευθυνόμενοι στην είσοδο του χώρου.
Επόμενος: Ένας τόπος όπου όλοι θα πρέπει να επισκεφθείτε μία φορά στη ζωή σας! Η ζεστασιά και η φιλοξενία των ντόπιων ανθρώπων και το φαγητό τους είναι πραγματικά πολύτιμα! (φυσικά δημιουργεί το συναίσθημα του «οικείου σπιτιού»). Διαπιστώσαμε πως συνάπτοντας φιλικές σχέσεις εκεί, ο χρόνος μας γέμισε με διαφορετικών ποιοτήτων- ως τα τώρα- αναμνήσεων και έγιναν με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα ακόμη και μετά από την επίσκεψη μας στο νησί που ήταν χρονικά πριν από 10 έτη. Η ομορφιά του είναι φανταστική και συστήνω ακράδαντα να μείνετε κάποιες ώρες σε αυτό το κομμάτι της γης.
Κάτι ενδιαφέρον
Δύο χρόνια πριν οι σεισμολόγοι και οι ηφαιστειολόγοι παρακολουθούσαν την σεισμική δραστηριότητα για κάποιες εβδομάδες και μήνες της Σαντορίνης, με πολύ μεγάλη προσοχή.
Παρόλο που η επιστημονική κοινότητα ήταν τότε καθησυχαστική, μαζί με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, πήραν την απόφαση να εγκαταστήσουν περισσότερους σεισμογράφους από όσους είχαν βάλει έως τότε στο νησί, έτσι ώστε να μπορέσουν να παρακολουθήσουν το φαινόμενο από πιο κοντά. Τον έναν τον βάλανε στην Καμένη, τρείς πάνω στην κορυφογραμμή του βουνού και έναν στην παραλία.
Τα δείγματα σεισμικών δονήσεων που οδήγησαν τους επιστήμονες να κινητοποιηθούν, ήταν χαμηλής έντασης, όμως το εστιακό βάθος έρχεται όλο και κοντύτερα της Σαντορίνης. Το φαινόμενο έχει να κάνει με την άνοδο της στάθμης της λάβας από τον πυθμένα του ηφαιστείου που πιέζει τον κώνο του κρατήρα.
Η διάρκεια μικρή της δραστηριότητας, και έχει πολύ αργούς ρυθμούς εξέλιξης, αλλά η μυρωδιά του κλούβιου αυγού του θειαφιού, γίνεται κάποιες φορές εντονότερη με αποτέλεσμα να είναι αυτό το γεγονός που θορυβεί τους επιστήμονες.
Τα ενεργά ηφαίστεια της Ελλάδας είναι τρία σε αριθμό και είναι της Μήλου, της Νισύρου και της Θήρας.
Σε ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχει κάτι σχετικό με αυτό που αντικρίζουμε στην Σαντορίνη: το ηφαίστειο μαζί με την Καλντέρα. Ένας νοητός κύκλος σχηματίζεται από το νησί, την Θηρασιά και το Ασπρονήσι, όπου στο κέντρο τους περιέχουν την Καλντέρα, η οποία είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο ακόμη.
Πρώτη φορά που αφυπνίστηκε το ηφαίστειο ήταν πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια. Η δραστηριότητά του από τότε δεν έχει σταματήσει. Ανάμεσα σε αυτά τα χρόνια οι μεγάλες εκρήξεις που πραγματοποιήθηκαν από το ηφαίστειο αυτό είναι δώδεκα
Τα πιο νέα κομμάτια της μεσογείου αποτελούν τα νησάκια Νέα και Παλαιά Καμένη σχηματισμένα από υποθαλάσσιες εκρήξεις. Η Νέα Καμένη άρχισε να υπάρχει πριν 440 χρόνια και τα τελευταία κομμάτια ηφαιστειακού μάγματος μόλις τα τελευταία 50 χρόνια άρχισαν να πετρώνουν.
Το 1950 έγινε η τελευταία έκρηξη. Οι αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος περιγράφουν το γεγονός με πολύ τρομαγμένες φωνές. «Από την θάλασσα ξεπηδούσαν φλόγες», «Η λάβα εκτινασσόταν σε μεγάλο ύψος», «Ο καπνός έβγαινε σαν να ξετυλιγόταν», «Το μάγμα πυρακτωμένο ανέβλυζε από μέσα», «Η θάλασσα με όλη αυτήν την θερμότητα κόχλαζε». Για ένα ανθρώπινο όν αυτές οι εικόνες είναι τρομακτικής ομορφιάς και απίστευτης δύναμης. Εν ολίγοις κάτι έξω από την δική του εμπειρία, πράγμα που το κάνει απείρως επικίνδυνο και εξωπραγματικό.
«Ηφαίστεια»
Τέλος κάθε χρόνο γίνεται μια αναπαράσταση της έκρηξης του ηφαιστείου, γύρω στα τέλη Αυγούστου. Αυτή τη γιορτή, την διοργανώνουν οι τοπικές αρχές και είναι γνωστή ως "Ηφαίστεια", περιέχει και συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών όπως επίσης και πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε τον ουρανό να γεμίζει από χιλιάδες βεγγαλικά και πυροτεχνήματα που εκτοξεύονται από τα αγκυροβολημένα καΐκια και από το ηφαίστειο, κάνοντας σας να πιστέψετε πως η πραγματική έκρηξη του ηφαιστείου γίνεται μπροστά στα μάτια σας.
Πολλά πράγματα γίνονται και κυρίως η φύση αυτά που κάνει, είναι απίστευτα. Το ηφαίστειο είναι ένα από τα παραδείγματα τα πιο χειροπιαστά. Εκεί που δεν μπορείς ειλικρινά να κάνεις κάτι ή να περιμένεις κάτι συγκεκριμένο. Ας αφήσουμε την κυριαρχικότητα μας να ηρεμήσει και ας ευχαριστηθούμε επιτέλους μια φορά «ως άνθρωποι» αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι!
Υπάρχει μια εικασία και μια ιστορία. Με ποιόν τρόπο θα το επισκεφτείτε από το νησί και απόψεις ατόμων που έχουν πατήσει πάνω του (εννοείται).
ΑπάντησηΔιαγραφή