Όλοι μας έχουμε μια ανεξήγητη έλξη για τα μυστήρια που συμβαίνουν γύρω μας, θέλουμε να γνωρίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Ίσως αυτό να οφείλεται στην ανεξάντλητη περιέργεια μας, στον φόβο για το άγνωστο, στο θαυμασμό για το ανεξήγητο, σε όλα αυτά μαζί και σε πολλά αλλά ακόμα υποκειμενικά κίνητρα.

Αυτά είναι στοιχεία που με χαρακτηρίζουν και κάπως έτσι ξεκινάει και η δική μου προσωπική ιστορία. Οι περισσότεροι από εμάς ίσως να γνωρίζουμε τα Καμμένα Βούρλα, στο νομό Φθιώτιδας. Εκεί λοιπόν σε ένα μέρος που δεσπόζει ένα μεγάλο, πυκνό και καταπράσινο δάσος υπάρχει ένα ξενοδοχείο, παλιό και ερειπωμένο. Όταν πρωτοχτίστηκε το Θρόνιο ήταν ένα από τα πιο γνωστά ξενοδοχεία της Ελλάδας. Εκεί έχουν μείνει μερικοί από τους πιο γνωστούς ανθρώπους όχι μόνο της χώρας μας αλλά και από το εξωτερικό. Είναι ένα ξενοδοχείο που έχει ζήσει μεγάλες στιγμές δόξας καθώς έχουν μείνει εκεί Άραβες εκατομμυριούχοι αλλά και έχουν γυριστεί πολλές ταινίες. Τα ξενοδοχείο αυτό παρόλο που είχε τις καλύτερες προδιαγραφές ξαφνικά έκλεισε. Και ο λόγος……

Η αρχή του τέλους ηρθε με τη δολοφονία ενός πλούσιου επιχειρηματία. Από τότε ξεκίνησε μια σειρά ανεξήγητων δολοφονιών που τα αίτια τους δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα μέχρι σήμερα. Έτσι το ίδιο το ξενοδοχείο έκλεισε οριστικά. Ο πόνος όμως, ο φόβος η θλίψη αλλά και η ίδια η απώλεια ανθρώπινων ψυχών έχουν μείνει ακόμα μέσα στους τοίχους του παλιού και εγκαταλελειμμένου πια ξενοδοχείου. Από τότε λοιπόν οι κάτοικοι της περιοχής έχουν έρθει αντιμέτωποι με πολλά ανεξήγητα και τρομακτικά φαινόμενα. Από όσο είμαι σε θέση να ξέρω κάποιο άνθρωποι που έμεναν κοντά σε αυτό αναγκάστηκαν να φύγουν καθώς το βράδυ άκουγαν από το εσωτερικό του ξενοδοχείου ήχους πόνου, κλάματα αλλά και πολύ αχνές φωνές που φώναζαν βοήθεια. Μετά από κάποιο διάστημα κοντά στην περιοχή συνελήφθησαν σατανιστές που έκαναν τις τελετές τους σε αυτό το ξενοδοχείο και σαν να μην έφτανε αυτό λίγο καιρό μετά στο ίδιο μέρος βιάστηκε μία κοπέλα…. Αλλά το πιο περίεργο από όλα δεν είναι οι φωνές τα ουρλιαχτά ή ακόμα ακόμα οι πόρτες που κλείνουν καθώς πολύ εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα ανθρώπινης φαντασίας. Αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα είναι το γεγονός ότι παρόλο που βρίσκεται μέσα σε ένα πυκνό δάσος γύρω από το ξενοδοχείο δεν υπάρχουν ζώα και τα πουλιά δεν πετούν γύρω από αυτό.

Έτσι και εγώ θέλοντας να αποδείξω στον εαυτό μου αλλά και στους φίλους μου ότι όλα αυτά είναι παράλογα αποφάσισα να πάω με την παρέα μου εκεί να το δω με τα ίδια μου τα μάτια. Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει χρόνια και σας διηγούμαι την ιστορία γράφω και ανατριχιάζω μόνο και μόνο στην ανάμνηση της αίσθησης που αποκόμισα. Ο δρόμος που οδηγεί στο ξενοδοχείο είναι ένα δρομάκι στο οποίο δεν περνούν καν οι ακτίνες του ηλίου καθώς είναι σκεπασμένο από

τεράστια δέντρα στα δεξιά και αριστερά. Το ομολογώ ότι από εκείνη τη στιγμή είχα αρχίσει να αισθάνομαι κάτι περίεργο όσο και αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Και ξαφνικά μετά από μια μικρή στροφή βλέπω το ξενοδοχείο. Η εικόνα είναι καταθλιπτική. Σπασμένα παράθυρα περίεργα σχέδια παντού στους τοίχους φυτά που έχουν μπει μέσα, παλιά σιδερένια κρεβάτια που έχουν γίνει πια μια μάζα παλιοσίδερα. Δεν ξέρω αν ήταν η άθλια εικόνα του ξενοδοχείου η όλη εκείνη η αρνητική ενέργεια που υπάρχει εκεί από τα φρικιαστικά πράγματα που έχουν γίνει, αλλά εγώ, η πιο δύσπιστη από όλους ένιωσα κάτι τρομαχτικό. Και τελικά σταματάμε έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου, μια βαριά ξύλινη πόρτα που ήταν ορθάνοιχτη. Κατεβαίνοντας από το αμάξι δίστασα αλλά δεν ήθελα να πω τίποτα στους άλλους. Μακάρι όμως να το είχα κάνει και να φεύγαμε από εκεί. Μπαίνοντας μέσα είδα μπροστά μου έναν μακρύ διάδρομο με πόρτες σπασμένες δεξιά και αριστερά, στους τοίχους υπήρχαν σατανιστηκά σχήματα αλλά και ξεραμένο αίμα σε διάφορες μεριές στο βάθος. Αποφασίσαμε λοιπόν να προχωρήσουμε ανοίγοντας μία μια πόρτα. Οι πρώτες πόρτες που ανοίξαμε δεν μαρτυρούσαν τίποτα περίεργο για ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο. Ανοίγοντας την Πέμπτη πόρτα είδαμε μία γάτα καρφωμένη στον τοίχο σε προχωρημένη σήψη και παντού γύρω ξερά αίματα. Έκλεισα αμέσως την πόρτα και φέρνοντας είπα στους άλλους αρκετά είδαμε εντάξει το παραδέχομαι ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό εδώ πάμε να φύγουμε. Όλοι γέλασαν με εμένα και μου είπαν χαρακτηριστικά …. Τώρα που μπήκες στο χορό θα χορέψεις…. Μετά από κανένα πεντάλεπτο άσκοπης περιήγησης καθώς δεν είχαμε δει κάτι περίεργο ακούσαμε μια φωνή στο βάθος του ξενοδοχείου, ερχόταν από το υπόγειο…. Ήταν κάτι σαν κλάμα… Τα παιδιά έτρεξαν προς τα εκεί. Έφτασα και εγώ και ήμασταν όλοι μπροστά από μια σκάλα που οδηγούσε στο σκοτεινό υπόγειο. Ο πιο τολμηρός από μας ο Κώστας ξεκίνησε να κατεβαίνει όλοι οι άλλοι μείναμε πίσω. Ακούγαμε τα βήματα του για λίγο και εκείνος φώναζε όλα καλά, όλα καλά!! Ακούσαμε το τρίξιμο μιας πόρτας που άνοιγε και αμέσως μετά ένα δυνατό ουρλιαχτό κάποιας γυναίκας μαζί με το ουρλιαχτό του φίλου μας και τη πόρτα να κλείνει με ένα δυνατό θόρυβο. Τρέξαμε όλοι κάτω στα σκαλιά και στη δεύτερη πόρτα δεξιά υπήρχε λίγο φως από κάτω στο κενό που αφήνει η πόρτα με το πάτωμα. Τα άλλα δυο αγόρια της παρέας έτρεξαν να την ανοίξουν βάζοντας όλη τους τη δύναμη αλλά ήταν αδύνατον. Την ίδια στιγμή συνεχίζαμε να ακούμε και τις δύο φωνές της γυναίκας και του Κώστα να ουρλιάζουν. Τα ποδιά μου έτρεμαν καθώς αισθανόμουν υπεύθυνη για αυτό που είχε γίνει. Και ξαφνικά σιωπή και η πόρτα ανοίγει. Ο Κώστας ήταν στοιβαγμένος σε μια γωνία δείχνοντας την ανοιχτή πόρτα από την οποία μόλις είχαμε μπει. Τον πήραν τα παιδιά και ανεβήκαμε τις σκάλες φτάνοντας στη μεγάλη ξύλινη πόρτα. Λίγο πριν βγούμε έξω ένα δυνατό κύμα αέρα ήρθε από πίσω μας και τρέξαμε όλοι


με τον Κώστα σε κατάσταση σοκ. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έβγαλα το κινητό μου για να πάρω τηλέφωνο σε ένα ασθενοφόρο αφού ο Κώστας έτρεμε είχε ιδρώσει δεν μιλούσε έκλαιγε και ήταν έτοιμος να λυποθημήσει. Το τηλέφωνο όμως δεν λειτουργούσε, όλων τα τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν. Να μην τα πολυλογώ περάσαμε μια απίστευτη ταλαιπωρία μετά καθώς φτάσαμε στο αστυνομικό τμήμα και κανείς δεν μας πίστευε αντιθέτως μας κορόιδευαν αντιμετωπίζοντας μας σαν φαντασιόπληκτους και απαιτούσαν να μάθουν γιατί ήταν έτσι ο Κώστας. Η κατάληξη όλου αυτού ήταν ότι Κώστας δεν ξαναμίλησε από τότε και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική. Πηγαίνουμε από εκείνη την ημέρα και ακόμη και τώρα σχεδόν δέκα χρόνια μετά από αυτό και τον βλέπουμε. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τη είδε ο Κώστας μέσα σε εκείνη την πόρτα μονό εκείνος ξέρει αλλά δεν είναι σε θέση να μας πει. Αυτό που θέλω να πω σε όλους τελειώνοντας είναι ότι υπάρχουν πολλά ανεξήγητα πράγματα γύρω μας αλλά θα πρέπει να ξέρουμε και οι ίδιοι τα όρια μας και αν μπορούμε να αντέξουμε αυτό που μπορεί να ανακαλύψουμε. Εγώ πάντως σας συμβουλεύω να αποφεύγετε τέτοιες καταστάσεις και να μην σκαλίζεται γεγονότα που δεν ξέρετε μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Ας μείνουμε στο γνωστό και ασφαλή περιβάλλον μας. Ελπίζω η ιστορία μου να γίνει μάθημα σε πολλούς και να τους αποτρέψει από το να πάθουν κάτι αντίστοιχο η και κάτι ακόμη χειρότερο. Μερικές φορές η άγνοια είναι καλύτερη από τη γνώση………


Κείμενο Γ.Μ.
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis