Το δωμάτιο αρχίζει να στενεύει… τόσο που νιώθω να με πνίγει. Ανοίγω το παράθυρο, ο αέρας χτυπάει με μανία το πρόσωπο μου. Το κρύο τρυπάει το δέρμα μου… το νιώθω… παγώνω… Τι συμβαίνει απόψε; Φταίει ο καπνός απ’ τα τσιγάρα τα μισοσβησμένα; Φταίει η ζέστη του σπιτιού…; Φταίει η μοναξιά μου ή μήπως η απουσία σου; Πώς γίναμε έτσι πάλι ρε γαμώτο; Τι εγωισμός είναι αυτός; Γιατί δεν έχεις μάθει να ακούς και το ‘όχι’ στη ζωή σου και να το δέχεσαι; Γιατί δεν έχεις μάθει να διεκδικείς αυτά και αυτούς που αγαπάς..; Γιατί δεν ήσουν ποτέ δικός μου…; Τόσα ‘γιατί’ που γυρεύουν απάντηση… κι όμως, δεν θα τη βρουν ποτέ. Ίσως κάποια πράγματα πρέπει απλά να τα δεχόμαστε, όταν πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε. Ίσως σε αυτή τη ζωή κάποια ερωτήματα να μείνουν για πάντα αναπάντητα, γιατί απλά δεν υπάρχει απάντηση… Η ζωή αποφασίζει κι εμείς ακολουθούμε πιστά… Χορεύουμε στο δικό της χορό, πάμε όπου εκείνη μας πάει… πιόνια άβουλα… ανυπεράσπιστοι μπροστά της… ανήμποροι… Η ζωή είναι πάνω από εμάς και ποτέ δεν ξέρουμε πως θα μας τα φέρει… Όσο κι αν νομίζουμε ότι όλα τα ελέγχουμε, δεν είναι έτσι… Οι αδυναμίες μας είναι πιο δυνατές απ’ τα ‘ θέλω’ μας και λίγοι είναι εκείνοι που αντιστρέφουν τα πράγματα. Οι περισσότεροι αφηνόμαστε σε αυτό που έρχεται και απλά το δεχόμαστε, καλύπτοντας το βέβαια με μια όμορφη δικαιολογία… Ότι τάχα εμείς διαλέξαμε το τι θα μας συμβεί, ότι είμαστε χαρούμενοι έτσι, ότι δεν χρειαζόμασταν κάποια άτομα στη ζωή μας, ότι δεν αγαπήσαμε εκείνον που μας πλήγωσε, ότι δεν τον αγαπάμε ακόμα, ότι όλα είναι καλά…. Τότε γιατί τα βράδια ακούμε κάτι μέσα μας να κλαίει…;

 Κείμενο Sandra
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis