Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στη Αθήνα στις 20 Απριλίου του 1922, το βράδυ της Ανάστασης. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτόν και έτσι έστρεψε το ενδιαφέρον του στη λογοτεχνία, κυρίως όμως στην ποίηση! Ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν ανυπότακτο πνεύμα και για αυτό ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση με αποτέλεσμα να εξοριστεί από το 1947 μέχρι και το 1951 στη Μούδρο, την Μακρόνησο και στις φυλακές του Χατζηκώστα. Τελικά το 1951 αφέθηκε ελεύθερος. Το 1946 μέσα από το περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» , ο Λειβαδίτης έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με το ποιήμα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη» και το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας». Εργάστηκε επίσης ως κριτικός ποίησης, μετέφρασε και διασκεύασε πολλά λογοτεχνικά έργα και επίσης συνυπέγραψε με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια δύο μεγάλων ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο». Κατά τη διάρκεια της ζωής του τιμήθηκε αρκετές φορές για το ποιητικό του έργο με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία το, το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων το 1957, το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1976 , το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1979 . Ο Τάσος Λειβαδίτης άφησε την τελευταία του πνοή στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής στις 30 Οκτωβρίου 1988, σε ηλικία 66 χρόνων. Ονομάστηκε «ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας» γιατί οραματιζόταν ένα όμορφο και ελεύθερο μέλλον, έναν κόσμο γεμάτο αγάπη που θα χωρούσε όλους τους ανθρώπους, κάτι τέτοιο όμως ήταν ουτοπικό. Ο Τάσος Λειβαδίτης είδε τα οράματα του να καταρρέουν και βρήκε καταφύγιο στην ποίηση. Ποτέ όμως δεν το έβαλε κάτω. Όπως έλεγε και ο ίδιος: «Ό, τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε – ο κόσμος μας ανήκει.Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί του σπιτιού μας». Δεν μίλησε όμως μονάχα για φαινόμενα της εποχής του, μίλησεκαι για τον έρωτα και μάλιστα τον εξύψωσε σε πολλά απ’ τα ποιήματά του θέτοντας στο κέντρο την γυναίκα, την γυναίκα που αγάπησε! ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα) Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες, ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», πήρε μια γυναίκα, μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση, γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές, «εδώ έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω δόστου χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα. Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος. Κανείς δεν τον ξανάδε πια. Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά, πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, την πιο μεγάλη ερωτική πράξη μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της. Ο Τάσος Λειβαδίτης δεν έχει πεθάνει για εμάς που τον αγαπάμε ακόμα. Γιατί όταν ένας άνθρωπος έχει αφήσει τέτοιον θησαυρό ψυχής πίσω του, δεν μπορεί έτσι απλά να χαθεί. Βρίσκεται ακόμα πίσω από κάθε στίχο που διαβάζουμε. Και τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο για αυτή του την ουτοπία, για το καλύτερο μέλλον που οραματίστηκε και πίστεψε μέχρι τέλους. Ας απολαύσουμε κάποιους απ’τους υπέροχους στίχους του… Σε περιμένω παντού, Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου, μη χάσεις το θάρρος σου. Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ‘χει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίσει την καρδιά του. Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων. Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου. Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο. Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα Γιατί σ’ αγαπώ. Χρονοδιάγραμμα Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο. Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα. Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού - Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι. - Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς... Για να σε ψάχνουν στους αιώνες! Έρωτας Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε. Και θα κλείσω με τον αγαπημένο μου στίχο «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί….»
 Sandra