Και κανείς δεν θα πρέπει να τους επιβάλλει ποτέ… Μέσα σε μια κοινωνία-ζούγκλα, που το κακό παραμονεύει με κάθε μορφή, με τη μάσκα «φίλου», με κάποιο «αθώο» χαμόγελο, γενικά με άπειρες εμφανίσεις (γιατί ως γνωστόν, ο διάολος έχει πολλά ποδάρια…), αφήστε μια γωνιά και για τα όνειρα. Ένα μικρό καταφύγιο να έχουν και αυτά κάπου να αναπτυχθούν. Μια μικρή άκρη στο μυαλό μας, που θα είναι μόνο δική μας, από εμάς για εμάς. Εκεί, δεν θα χωράνε όσοι μας πλήγωσαν και συνεχίζουν να μας πληγώνουν, όσοι φοράνε αυτήν την απαίσια στολή του «φίλου» που είναι έτοιμος να σε κατασπαράξει γιατί δεν είναι έτοιμος να δεχτεί αυτό που είσαι, ούτε αυτοί που σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν, σου βάζουν ταμπέλα και βιάζονται να σε δείξουν με το δάχτυλο… Αυτοί που δαγκώνουν το χέρι που τους τάισε( γιατί πάλι ως γνωστόν, ο καλός καλό δεν βλέπει…)
…Ακόμα, δεν θα χωράνε εκείνοι που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, αυτοί που έχουν ήδη ζωγραφίσει το δικό μας μέλλον με τα δικά τους άχρωμα χρώματα και δεν αφήνουν στην ελπίδα ούτε ένα μικρό παραθυράκι για να βλέπει… Εκεί θα είμαστε εμείς και αυτοί που μας αγαπάνε και αγαπάμε… Σ’ ένα κόσμο με ειρήνη, δικαιοσύνη, εμπιστοσύνη, αγάπη, φιλία….. Σ’ έναν κόσμο που θα έχουμε εμείς σχεδιάσει και ζωγραφίσει, παίρνοντας τα χρώματα του ουράνιου τόξου… Να φύγει επιτέλους αυτή η μαυρίλα απ’ τη ζωή μας… Ουτοπικό ε;;; Τι να κάνουμε; Όταν η πραγματικότητα σε απογοητεύει στον έπακρον, το ρίχνεις στα όνειρα… Και όχι, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε το καλύτερο για τον κόσμο μας. Στα όνειρα δεν υπάρχει τέλος…. Αδίκως προσπαθείτε να μας αποκλείσετε από την μοναδική δυνατότητα ευτυχίας… Και δεν θα μείνουμε στα όνειρα, θα τα κάνουμε στόχους ζωής…και τους στόχους μας, επιτεύγματα, και τα επιτεύγματα………τον κόσμο που κάποτε ονειρευτήκαμε….
 Sandra