Κάποτε, μια μητέρα χάρισε στην κόρη της για τα γενέθλια της μια γλάστρα με ένα υπέροχο τριαντάφυλλο...Η μικρή στην αρχή δυσαρεστήθηκε γιατί περίμενε σαν παιδί που ήταν κάποιο παιχνίδι.Μα η μαμά της της εξήγησε πως αυτό το λουλούδι ήταν μαγικό...Και αν του έδινες την αγάπη και τη φροντίδα σου θα είναι δίπλα σου για πάντα και δεν θα μαραθεί ποτέ...Θα είναι για σένα ένας παντοτινός φίλος..Μα, πρόσεχε γιατί όταν πέσει και το τελευταίο φύλλο από πάνω του το λουλούδι θα πεθάνει για πάντα...Το κοριτσάκι δεν κατάλαβε και πολλά, μα άρχισε να της αρέσει πολύ το καινούριο της δώρο...Κάθε μέρα πήγαινε κοντά του, το πότιζε, του χάιδευε τα φύλλα και του μιλούσε...του εξομολογούνταν κάθε της μυστικό, πράγματα που δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν άλλον...!!!Και εκείνο όμως, της έδινε το άρωμα του για να μυρίζει τις νύχτες και να την ταξιδεύει σε άγνωστα μέρη...Της έδινε την ομορφιά του για να θαυμάζει...Μα, της έδινε και την αιώνια συντροφιά του...Ήταν πάντα εκεί...Κοντά της....

Το κορίτσι σιγά-σιγά μεγάλωνε, αλλά δεν αποχωρίζονταν ποτέ το λουλούδι της...του μιλούσε κάθε βράδυ για ώρες.Του έλεγε για τα όνειρα της, για τη ζωή της, τους προβληματισμούς της, το μέλλον της...

Ένα βράδυ, του εξομολογήθηκε για τον έρωτα της, ένα νέο παιδί, τον Δημήτρη...Τον αγαπάει, είπε...Το λουλούδι, χαμήλωσε τα φύλλα του...Η κοπέλα δεν αντιλήφθηκε την κίνηση αυτή του ρόδου...

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε...Το κορίτσι ήταν τρελά ερωτευμένο με τον Δημήτρη, το ίδιο και αυτός...Ξεχνούσε πια να μιλάει στο λουλούδι της...Δεν είχε χρόνο και το έβρισκε πια αρκετά παιδιάστικο...Το τριαντάφυλλο όμως την ήθελε κοντά του για αυτό φορούσε κάθε μέρα το πιο όμορφο χρώμα του, έβγαζε το πιο ωραίο άρωμα του...Αλλά μάταια, το κορίτσι δεν ερχόταν...Το λουλούδι, άρχισε να μαραίνεται...Μα, η κοπέλα δεν νοιαζόταν, δεν το είχε καν προσέξει...Ήταν απασχολημένη με τον έρωτα της..

Το ρόδο χαιρόταν για την ευτυχία της μικρής και δεν της ζητούσε τίποτα..Μόνο λίγη αγάπη, όση μπορούσε να διαθέσει μέσα από ένα βλέμμα της...Μα, ούτε αυτό δεν είχε πια...

Τα φύλλα του έπεφταν κάθε μέρα...Και έπεφταν...και έπεφταν...και έπεφταν...

Ένα βράδυ, είδε την κοπέλα να μπαίνει στο δωμάτιο της με δάκρυα στα μάτια...Πήγε κοντά στο ρόδο και άρχισε να του διηγείται τα πάντα για τον Δημήτρη και για το πόσο την έχει τώρα πληγώσει...Το λουλούδι πονούσε, μάτωνε μέσα του γιατί έβλεπε έτσι την φίλη του...Είχαν μαραζώσει και οι δυο..Η κοπέλα ξάπλωσε δίπλα του,του είπε πως σήμερα δεν αντέχει να ζει άλλο...Του είπε πως το οξυγόνο της τέλειωσε...Και μέσα στην παράνοια του πόνου της ψυθίρησε "συγγνώμη"...Κοίταξε το ρόδο της και είδε πως είχε μόνο ένα φύλλο πάνω του...Έπεσε δίπλα του σχεδόν λιπόθυμη...Το ρόδο της χάρισε τη ζωή ρίχνοντας πάνω της το τελευταίο του φύλλο...Και ξεψύχησε για πάντα...

Το επόμενο πρωί μόλις ξύπνησε η κοπέλα βρήκε πάνω στα μαλλιά της ένα ροδοπέταλο...Κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί και έκλαψε πικρά γιατί φέρθηκε τόσο εγωιστικά στο μόνο φίλο που είχε ποτέ της και τον άφησε να χαθεί απ'τη ζωή της...

(Για μένα λοιπόν το ρόδο συβολίζει τη φιλία και το κορίτσι όλους εμάς που φερόμαστε πάντα τόσο επιπόλαια με τους φίλους μας ώστε φτάνουμε στο σημείο να τους χάσουμε απ'τη ζωή μας...Και αυτοί είναι πάντα εκεί όταν εμείς πληγωμένοι από τις λάθος επιλογές μας γυρίζουμε πάλι σ'αυτούς για παρηγοριά...Και αυτοί δεν μας διώχνουν, μα δίνουν και τη ζωή τους για να είμαστε εμείς καλά...)


Κείμενο Sandra
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis