Στην αρχή δεν τον ένιωθα, δεν καταλάβαινα και όμως ΑΥΤΟΣ υπήρχε και διαπερνούσε κάθε στιγμή της ζωής μου.
Στην πορεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν και τόσο φιλικός μαζί μου. Βλέπεις βιαζόμουν να μεγαλώσω, να ανεξαρτητοποιηθώ, να κάνω όσα ονειρευόμουν. Και ΑΥΤΟΣ με αγνοούσε..κάνοντας το πέρασμά του βασανιστικά αργό.
Στην ηλικία περίπου των 20 ετών , νόμιζα ότι τον είχα με το μέρος μου. Με τα νιάτα, την αφέλειά μου, τον ενθουσιασμό και τη μαχητικότητά μου, νόμιζα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο και να κερδίσω με το "σπαθί" μου κάθε μάχη που έδινα..γιατί απλά η άγνοιά μου για τη ζωή με όπλιζε με θάρρος, ίσως τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, θα έλεγα με όπλιζε με θράσος. Αλλά βλέπεις ο ΧΡΟΝΟΣ διακείμενος εχθρικά απέναντί μου για άλλη μια φορά, δεν με βοηθούσε. Ήταν σύμμαχος της εμπειρίας, της σοφίας και της δύναμης με την οποία είχε εξοπλίσει τους μεγαλύτερους. Και έτσι αυτοί (οι εμπειρότεροι, οι σοφότεροι, οι δυνατότεροι) έστηναν τα εμπόδιά τους απέναντί μου με μαεστρία "αναχαιτίζοντας τις επιθέσεις" μου. Υπήρξαν βέβαια στιγμές που και εγώ απολάμβανα αρκετές επιτυχίες, αλλά βλέπεις η ματαιοδοξία και απληστία που διακατέχει τους νέους αυτής της ηλικίας, δεν με άφηνε να συνειδητοποιήσω το μέγεθος και τη σημασία τους. Τα ήθελα όλα δικά μου, όλα κερδισμένα.
Ωριμάζοντας και μάλιστα απότομα, αφού άρχισα να "απολαμβάνω" τα χαστούκια της ζωής, συνειδητοποίησα ότι τελικά ο ΧΡΟΝΟΣ , κάποιο περίεργο παιχνίδι μου παίζει....Κάθε έτος που περνούσε στη δεκαετία 20-30 με "βομβάρδιζε" με εμπειρίες ζωής, που πολλές φορές με απογοήτευαν. Ήταν δε τόσες που κάθε χρόνος ισοδουναμούσε με άλλους πέντε της προηγούμενης δεκαετίας μου. Και τότε είπα: " Ώπα, κάνε ένα διάλειμμα να πάρω μια ανάσα, άσε με λίγο στην αφέλεια της νιότης που είχα." Αλλά ΑΥΤΟΣ για άλλη μια φορά κώφευε.
Σήμερα στη δεκαετία που διανύω και γνωρίζοντας πολύ καλά πια ότι ο ΧΡΟΝΟΣ είναι αμείλικτος, αφού δεν σταματάει...όπως θα ήθελα, αλλά περνάει με ταχύτητα φωτός, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μεταξύ εμού και ΑΥΤΟΥ θα υπάρχει ένας αέναος πόλεμος και σίγουρα δεν θα είμαι εγώ η νικήτρια.
Πολλές φορές όμως τον ευγνωμονώ. Γιατί παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν μου έκανε το χατήρι, αρκετές φορές στάθηκε στο πλευρό μου: Όταν μου δίδαξε τη ζωή, όταν με έμαθε ότι χρειάζεται να παλέψω σκληρά για να καταφέρω αυτό που θέλω, όταν έφερε τη ρουτίνα στη σχέση μου και με έστρεψε στην αναζήτηση ενός νέου - στοργικότερου συντρόφου, όταν έφερε τη μοναξιά στη ζωή μου και με βοήθησε να κάνω την ενδοσκόπηση και τον απολογισμό μου, όταν μου έδωσε χαρές και πόνο και μου έμαθε ότι αυτά τα συναισθήματα μπορούν να συνυπάρχουν, όταν με δίδαξε ότι τίποτα δεν κρατάει παντοτινά γιατί ΑΥΤΟΣ έχει πάντα τον τελευταίο λόγο, όταν εν ολίγοις με "ΕΠΛΑΣΕ".
Τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, είναι καλό να έχεις κάτι να πολεμάς, γιατί αυτός ο πόλεμος είναι ο αγώνας της ζωής, είναι ο στόχος σου και χωρίς στόχους δεν υπάρχεις.
Κείμενο Νέμεσις
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis
