Απέναντί μου μια γυναίκα γύρω στα 35, κομψή, περιποιημένη, με αψεγάδιαστο στυλ , ακριβά ρούχα και έναν χαρτοφύλακα. Γυναίκα καριέρας δείχνει, δυναμική και επιτυχημένη. Μοιάζει να τα ΄χει όλα, να έχει κατακτήσει τα πάντα, να έχει ανέβει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας, να είναι "χορτάτη" και ευτυχισμένη.
Χτυπάει το τηλέφωνό της, ανοίγει την ακριβή της τσάντα για να βρει το κινητό και καθώς το βγάζει κάτι της πέφτει . Απλώνω το χέρι να το σηκώσω και να της το δώσω και βλέπω ότι είναι μια ταμπλέτα γνωστής μάρκας αντικαταθλιπτικών - ηρεμιστικών χαπιών.
Μου είπε ευχαριστώ και με κοίταξε βαθιά στα μάτια σαν να μου έλεγε: "ναι, ότι φαίνεται δεν ανταποκρίνεται πάντοτε στην πραγματικότητα".
Πιο πέρα ένα ζευγάρι εφήβων χαριεντίζεται αδιαφορώντας για την ύπαρξη των άλλων.
Δυο ηλικιωμένες κυρίες τους κοιτάζουν κουνώντας επικριτικά το κεφάλι, σχολιάζοντας με λόγια γνωστά και χιλιοειπωμένα, για την κατάντια της νεολαίας, για την ασέβειά της....."Εμείς στις μέρες μας πού τα ξέραμε αυτά;" λέει η μία. Και απαντάει η άλλη : "Εμάς θα μας έκοβαν τα πόδια αν κάναμε κάτι τέτοιο. Αλλά τι να πεις; Η σημερινή νεολαία. Κανέναν δε σέβονται. Χαμένα θα πάνε αυτά τα παιδιά, χαμένα".
Χαμογέλασα πικρόχολα και σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι ζηλεύει ό,τι δεν έχει , ό,τι δεν απέκτησε, ό,τι δεν έζησε. Είμαι σίγουρη ότι, ενδόμυχα, πολύ θα ήθελαν αυτές οι δύο κυρίες να γύριζαν πίσω το χρόνο και να αναβίωναν την εφηβική τους ηλικία, στη σημερινή όμως εποχή. Να μπορέσουν να έχουν ελευθερία, να εκφράσουν τον έρωτα χωρίς προκαταλήψεις και αφορισμούς, να τον φωνάξουν, να δείξουν σε όλους πόσο ερωτευμένες, ζωντανές και ευτυχισμένες είναι.
Αντί να το ομολογήσουν όμως αρκέστηκαν στο αρνητικό σχολιασμό, γι΄αυτό το άπιαστο, το αδύνατο, το ανέφικτο γι΄αυτές. Ίσως ποτέ να μην ένιωσαν τον έρωτα, ίσως απλά όλη τους τη ζωή να την έζησαν με έναν σύντροφο που κάποιος άλλος τους επέλεξε , αναγκασμένες να θάψουν και να θρηνήσουν τη χαμένη αγάπη και τα όνειρά τους.
Στα δεξιά τους βρίσκεται καθισμένη μια γυναίκα γύρω στα 40. Όμορφη, μα θαμπή και κουρασμένη, με καλοσχηματισμένο σώμα, αλλά κρυμμένο κάτω από φαρδιά - ριχτά τσαλακωμένα ρούχα. Ήταν φανερό ότι αυτή η ατημέλητη εικόνα και η αδιαφορία για την εμφάνισή της, φανέρωνε την κούραση απ΄τη ζωή και για τη ζωή. Δήλωνε παραίτηση, υπαναχώρηση, αδιαφορία για κάθε τι που συνέβαινε γύρω της.
Πώς κυκλοφορούν ορισμένες έξω τόσο απεριποίητες,σκέφτηκα; Πώς αφήνουν τον εαυτό τους να καταρρέει; Έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να βρω δύναμη να την πλησιάσω και να της πω στο αυτί: " Αυτή ίσως είναι η ωραιότερη και σπουδαιότερη μέρα της ζωής σου. Ίσως συμβεί το θαύμα που θα στην αλλάξει, θα την μεταμορφώσει. Αυτό που θα σου χαρίσει την ελπίδα, τη ζωντάνια που έχασες στη φρικτή ζωή που μαρτυρά η εμφάνισή σου. Ίσως εκπληρωθεί το όνειρό σου, ίσως πάλι
γνωρίσεις τον άνθρωπο εκείνον που θα δώσει χρώμα και φως στην ασπρόμαυρη - σκοτεινή , μουντή καθημερινότητά σου. Πώς επιτρέπεις στον εαυτό σου να τον υποδεχτεί έτσι; Βάλε το καλό - φωτεινό σου φόρεμα, φτιάξε τα μαλλιά σου, δώσε λίγο χρώμα στο πρόσωπό σου, βάλε λίγο άρωμα και όλα θα αλλάξουν. Αλλά και το θαύμα να μην συμβεί, να είσαι σίγουρη ότι θα αλλάξει άρδην η ψυχολογία σου." Άνοιξα τα μάτια και είχε ήδη φύγει , είχε κατέβει στη στάση....ίσως λοιπόν σήμερα να έχασε την ευκαιρία της ζωής της!
Κοίταξα απέναντί μου και αντίκρυσα ένα κύριο γύρω στα 50. Καλοντυμένος και αγχωμένος, έκανε νευρικές κινήσεις μιλώντας στο κινητό του. Από τη συνομιλία κατάλαβα ότι είχε διάλογο με κάποιον συνεργάτη του παραπονούμενος για τη δουλειά που "έμεινε πίσω" αφού παρασύρθηκε το χθεσινό βράδυ από μια συγκέντρωση φίλων - παλιών συμμαθητών. " Ωραία περάσαμε, μιλήσαμε για τα παλιά, τα σχολικά μας χρόνια. Αλλά για λίγο πήγα και έμεινα μέχρι τα ξημερώματα. Πώς παρασύρθηκα έτσι; Η μία ώρα έγινε πέντε και τώρα δεν έχω ετοιμάσει το project. Τι θα πούμε στον πελάτη; Πώς θα το δικαιολογήσουμε; Και αν τον χάσουμε; Χαθήκαμε. Την πατήσαμε , δεν έπρεπε να χάσω τόσο πολύτιμο χρόνο......" και έλεγε, έλεγε, έλεγε...και βημάτιζε νευρικά , πάνω κάτω στο μισοάδειο πλέον βαγόνι, ξεσφίγγοντας την γραβάτα του και σκουπίζοντας τον ιδρώτα του.
Σηκώθηκα παίρνοντας την τσάντα μου για να κατέβω. Πριν βγω από το βαγόνι, τόλμησα και του είπα με ήρεμο ύφος: "Τίποτα δεν είναι χάσιμο χρόνου όταν κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί."
Βγήκα βιαστικά και πριν ξεκινήσει ο συρμός γύρισα και τον αναζήτησα με το βλέμμα μου. Τον είδα να με κοιτάει απορημένος και σκεπτικός. Και πριν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο, νομίζω ότι είδα να σχηματίζεται ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του, ένα μειδίασμα, και να μαλακώνουν οι σκληρές εκφράσεις στο πρόσωπό του.
Μετά από λίγα λεπτά έφτασα στη δουλειά. Άνοιξα την πόρτα του γραφείου και άφησα την τσάντα μου. Κοίταξα τον όγκο των εγγράφων που με περίμεναν και μου "φώναζαν" επιτακτικά ότι πρέπει να ξεκινήσω άμεσα.... ότι έχω μείνει πίσω.
Έφτιαξα έναν καφέ, έκανα ένα τσιγάρο και προσπάθησα να χαλαρώσω. Έπιασα στα χέρια μου τα πρώτα χαρτιά και διάβασα το πρόγραμμα της ημέρας. Μεγάλο και βαρύ.
Μα πριν αρχίσω, η σκέψη μου έτρεξε στο ταξίδι που έκανα στις ψυχές των ανθρώπων που συνάντησα σήμερα, αυτών που προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω και να διαβάσω τις πιο μύχιες σκέψεις τους.
Και τότε διαπίστωσα ότι στον καθένα από αυτούς είδα ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Είδα στο πρόσωπο της επιτυχημένης, φαινομενικά, γυναίκας εμένα. Εμένα, που δίνω την εντύπωση ότι τα έχω όλα. Και όμως κάτι μου λείπει, κάτι με αδειάζει και με καταθλίβει.
Άκουσα στα λόγια των ηλικιωμένων κυρίων εμένα. Εμένα, που αφορίζω κατά καιρούς τους άλλους για όσα δεν έζησα και δεν τολμώ να ζήσω.
Είδα στο πρόσωπο της ατημέλητης γυναίκας εμένα. Εμένα, όταν οι δυσκολίες και η ζωή με καταβάλλουν και παραιτούμαι. Όταν με εγκαταλείπουν τα ψυχικά αποθέματα και μοιρολατρώ, αντί να βάλω τα "καλά" μου και να βγω έξω να διεκδικήσω όσα μου πήραν, χάνοντας ενδεχομένως ευκαιρίες που δεν θα μου ξαναδοθούν.
Είδα στον αγχωμένο άντρα εμένα. Εμένα, που νιώθω τύψεις για τις ελάχιστες φορές που θέτω ως προτεραιότητα αυτό που ευφραίνει την ψυχή μου και όχι αυτό που μου επιτάσσουν οι υποχρεώσεις μου.
Είδα όμως σε εκείνο το βαγόνι και εμένα, να κάθομαι και να παρατηρώ ανθρώπους ξένους και να βρίσκω την αιτία της θλίψης τους, τη ρίζα του κακού....και το καλύτερο; να έχω να προτείνω μια λύση.
Διάβασα τις σκέψεις τους, ένιωσα τις ανάγκες τους, μπήκα στην ψυχή τους και ένιωσα τη λαχτάρα να τους δείξω ένα μονοπάτι διαφορετικό, πιο όμορφο, πιο ουσιαστικό. Μάλλον δεν ήταν μια "εισβολή" μου σε ξένες ζωές..... όχι δεν ήταν. Ήταν οι εικόνες της δικής μου πραγματικότητας από άλλη οπτική γωνία. Ήταν που έστρεψα το βλέμμα μέσα μου και είδα να συνθέτουν ο καθένας από αυτούς το παζλ της δικής μου ζωής.
Μένουν λίγα κομμάτια ακόμα για να ολοκληρωθεί η εικόνα με εμένα στο ρόλο του διαβάτη, που κοιτάζει τη λαμπερή πλευρά της ζωής και ακολουθεί το φως του ήλιου . Τώρα ξέρω πού θα τα αναζητήσω.
Χαμογέλασα και ξεκίνησα τη δουλειά. Ήδη αδημονούσα για το επόμενο πρωί , που θα έκανα την ίδια διαδρομή και θα ξαναέβλεπα τον εαυτό μου στα μάτια και στις ζωές των άλλων , με διάθεση όμως να πετάξω τα άσχημα και να κρατήσω μόνο τα καλά.
κείμενο Νέμεσις
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis
