Restart στη ζωή

Θα σας έχει τύχει κι εσάς μερικές φορές να κολλάει ο υπολογιστής για ανεξήγητο λόγο. Κάνει κάτι που δε θα έπρεπε, συμπεριφέρεται κόντρα στη λογική και  μας σπάει τα νεύρα. Λες και το κάνει επίτηδες. Κλείνεις το πρόγραμμα και το ανοίγεις ξανά. Τίποτα. Πατάς Alt+Ctrl+Delete. Κάνει 2 ώρες. Τον φυσάς, τον χτυπάς, του μιλάς, τον παρακαλάς, τον βρίζεις στο τέλος… Τζίφος.
Το χειρότερο είναι ότι δεν το προκάλεσες εσύ. Δεν ξέρεις από τι το έπαθε. Δεν είναι παλιός, ούτε ελαττωματικός. Δεν πρόλαβε να ζεσταθεί, ούτε έκανες εσύ κάτι λάθος. Δε φταίει η σκόνη, ούτε μάλλον κόλλησε ιό. Οπότε τι κάνεις; Ένα restart και συνήθως λύνονται όλα! Τα πάντα τώρα δουλεύουν ρολόι ως δια μαγείας! Δεν κατάλαβες τι έγινε, αλλά η επανεκκίνηση μοιάζει με θαύμα!
Κάτι παρόμοιο θαρρώ πως συμβαίνει καμιά φορά και με τις ζωές μας. Όταν δε νιώθουμε καλά, είτε ξέρουμε την αιτία είτε δεν την ξέρουμε (ειδικά τότε) χρειαζόμαστε ίσως ένα restart. Αν δε σ’ αρέσει η δουλειά σου, προσπάθησε να αλλάξεις δουλειά. «Τι; Μέσα στην κρίση; Τρελός θα είσαι!» Ναι, μέσα στην κρίση! Αν δεν αντέχεις άλλο, ψάξου έστω! Τι πιο απλό; Κάποιος φίλος μου, χθες κιόλας, μου είπε ότι στην Αμερική λένε: «To get higher, get fired».  Εντελώς σοφό;
Αν δεν περνάς καλά στην καθημερινότητά σου, δοκίμασε να αλλάξεις  παρέες. Άλλαξε συνήθειες, άλλαξε πόλη, άλλαξε κάτι τέλος πάντων. Μικρό η μεγάλο. Έχεις σκεφτεί να πας σε άλλο φούρνο για ψωμί; Σε άλλο super market για ψώνια; Να αλλάξεις το ρολόι σου; Ή έστω το λουράκι σου;  Πήγαινε στη δουλειά από άλλο δρόμο. Πάρε τηλέφωνο εκείνον ή εκείνη που λέτε δύο χρόνια τώρα να πάτε για καφέ και ποτέ δεν το κανονίζετε. Μη βολεύεσαι, μη θεωρείς τίποτα δεδομένο, κάνε κάτι για σένα. Μία φορά ζούμε.
Το να αλλάξεις τη ζωή σου δεν απαιτεί λεφτά! Είναι δικαιολογία αυτό, τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε. Πόσο καιρό έχεις να κοιμηθείς σε έναν φίλο; Να ξαπλώσεις κάτω από ένα δέντρο; Να κανονίσεις μια συνάντηση συμμαθητών χωρίς αιτία; Να πεις μια καλημέρα σε έναν άγνωστο;

Η καθημερινότητα και η ρουτίνα συχνά μας πνίγουν. Εγκλωβιζόμαστε στη συνήθεια, βαριόμαστε την καθημερινότητα, κατά συνέπεια βαριόμαστε τον εαυτό μας και στο τέλος καταντάμε βαρετοί.
Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»  Κι αν κάποτε σου φανεί ότι πλέον δεν είσαι στον παράδεισο, άλλαξε πάλι χρώματα, δικά σου θα είναι πάντα και τα χρώματα και τα πινέλα…
Κι εγώ που τα γράφω αυτά, για να τα διαβάσω τα γράφω…


Κείμενο Δημήτρης Μπασδάρας

Posted in . Bookmark the permalink. RSS feed for this post.

Leave a Reply

Pesquisar

Search

world look - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by world-look.blogspot.gr.