Το κυριότερο
κακό που προκάλεσε η κρίση, δεν είναι
οικονομικό. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να
αποφεύγουμε όρους όπως « οικονομική
κρίση». Ναι έτσι ξεκίνησε, αλλά η φτώχεια
φέρνει γκρίνια, και οι επόμενες κρίσεις
που ακολουθούν είναι πολύ χειρότερες
από την έλλειψη χρήματος. Γιατί το χρήμα
φεύγει, ξανάρχεται, ξαναφεύγει και
γενικά…. κυκλοφορεί. Τα υπόλοιπα είναι
κρίσεις σε πράγματα που αν χαθούν, δεν
γυρνάνε πίσω. Είναι πλέον θέμα αξιών
και όχι υλικών.
Η κρίση λοιπόν
έχει πολλές μορφές. Μερικές είναι: η
οικονομική κρίση, η πολιτισμική, η
πολιτική, η κρίση ηθών, θρησκευτική και
άλλα πολλά. Η σημαντικότερη και πιο
τρομακτική μορφή της δεν είναι άλλη από
αυτή που περνάει αυτή τη στιγμή όλη η
ανθρωπότητα. Κρίση στην ανθρωπιά μας.
Αλληλεγγύη
τέλος . Ότι λυπηθήκαμε, λυπηθήκαμε. Και
ότι αγωνιστήκαμε, αγωνιστήκαμε. Ήρθε η
ώρα να κοιτάξουμε και λίγο το τομάρι
μας. Σαν άνθρωποι, σαν έθνος κυρίως, μην
ξεχνιόμαστε και σαν λαός. Ξαφνικά ο
Χίτλερ δεν κρίθηκε ακόμα από την ιστορία
και ο αγκυλωτός σταυρός έγινε αρχαιοελληνικό
σύμβολο. Τα τελευταία τρία με τέσσερα
χρόνια όλα αυτά. Πριν ο Χίτλερ ήταν ένα
παρανοϊκό κτήνος που σφάγιασε εκατομμύρια
ανθρώπους και ο αγκυλωτός σταυρός
συμβόλιζε την ύπαρξή του. Τώρα δεν
ξέρουμε. Μπορεί να είχε και τα δίκια
του, θα είχε τους λόγους του δεν μπορεί.
Και μην τρελαθούμε, ότι αρχαιοελληνικό
βιβλίο και να ανοίξεις ο αγκυλωτός
σταυρός δεν υπάρχει περίπτωση να μην
είναι μέσα. Και η δράση του Χίτλερ,
συνεχίζεται με υποστηρικτές του. Ίσως
όχι τόσο έξυπνα και παρανοϊκά, αλλά
συνεχίζεται.
Ξαφνικά επίσης,
μας πειράζει που κάποιος παίρνει 2.500
ευρώ μισθό. Πλάκα μας κάνει; Στα
ανθρακωρυχεία δουλεύει; Το θέμα δεν
είναι ούτε που δουλεύει, ούτε τι κάνει,
ούτε ποιος είναι. Ούτε καν ότι μπορεί
να παίρνει πολλά γι’ αυτό που κάνει. Η
ουσία είναι ότι οι πολλοί παίρνουν λίγα…
Όλοι θα έπρεπε να παίρνουν όσα χρειάζονται
για να ζουν αξιοπρεπώς. Το να κατηγορούμε
συγκεκριμένα άτομα δεν λύνει το δικό
μας πρόβλημα, και σίγουρα δημιουργεί
νέα προβλήματα.
Η ανθρωπότητα
έχει αρχίσει να διασπάται. Αντί οι
άνθρωποι να ενώνονται σε μια δύσκολη
στιγμή, χωρίζουν ακόμα περισσότερο.
Φεύγουν από την αγέλη για να ζήσουν
μόνοι τους, σε βάρος της αγέλης, αν
χρειαστεί. Στο κοντινό μας όμως ζωικό
βασίλειο, το ζώο που φεύγει από την αγέλη
δεν έχει καλό τέλος.
Μόνο στην μικρή
μας Ελλάδα τους τελευταίους τρεις μήνες
έχουν γίνει τουλάχιστον τρεις δολοφονίες.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε ή και να
πιστέψουμε τι γίνεται σε μεγαλύτερες
χώρες. Γιατί πλέον η κρίση δεν έχει
εθνικότητα, είναι παγκόσμια.
Αρχίζει να
συνηθίζει ο άνθρωπος, και τις δολοφονίες,
και την αγριότητα και γενικότερα τη βία
σε οποιαδήποτε μορφή. Μετατρέπεται
σιγά- σιγά σε κτήνος. Ένα υποτίθεται
έξυπνο και σίγουρα άπληστο κτήνος. Το
χειρότερο είδος.
Κάποτε στην
Ελλάδα ακούγαμε για φόνο, και συγκλονιζόταν
όλη η κοινωνία. Μέχρι και το 2006 που έγινε
το μεγάλο μπαμ για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Μετά σαν να ηρέμησαν όλα. Λες και ξέσπασε
η οργή και τέλος. Η βία γίνεται σιγά-
σιγά μέρος της ζωής μας, αναγκαστικά.
Για λόγους επιβίωσης. Φύγαμε από το
πνεύμα αλληλεγγύης και αρχίσαμε να
φτιάχνουμε μικρές ή μεγάλες δυνατές
ομάδες για να φάμε ο ένας τον άλλο.
Η κρίση ανθρωπιάς
λοιπόν που διανύουμε αυτή τη στιγμή
είναι ίσως η χειρότερη που έχουμε
διανύσει ποτέ σαν είδος. Και αν αυτό δε
γίνει κατανοητό η εξέλιξη θα φέρει
εικόνες, στις οποίες θα σηκώνουμε το
πόδι για να προσπερνάμε τα πτώματα που
εμποδίζουν την πορεία μας. Και το ακόμα
χειρότερο σε όλη αυτή την ιστορία είναι
ότι, ούτε που θα έχουμε καταλάβει πώς
πάψαμε να φερόμαστε σαν ‘άνθρωποι…….
Τα υπόλοιπα είναι κρίσεις σε πράγματα που αν χαθούν, δεν γυρνάνε πίσω. Είναι πλέον θέμα αξιών και όχι υλικών.
ΑπάντησηΔιαγραφή