Όταν ακούει κανείς τη λέξη καλλιτέχνης ανάλογα με τα βιώματα του έχει και τις αντίστοιχες εικόνες. Οι πιο πολλοί όμως σίγουρα έχουμε στο μυαλό μας μια εικόνα του καλλιτέχνη έτσι όπως μας παρουσιάζονται στη τέχνη του κινηματογράφου , της τηλεόρασης. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι εκκεντρικός, να φορά μπερέ, να μην έχει κοινωνικές δεξιότητες και να μιλάει ελιτίστικα αλλά και να παρουσιάζει ελιτισμό στη δουλειά του. Ο ελιτισμός είναι μια δίκαια παρεξηγημένη λέξη,  σημαίνει  ότι  το προιόν που χαρακτηρίζεται  από ελιτισμό δεν είναι ευρέως κατανοητό, λόγω της πολυπλοκότητας των συμβολισμών του ή γιατί η κατανόηση του  προυποθέτει  γνώσεις  του  αντικειμένου  που  δεν  αρκούνται  στις εγκυκλοπαιδικές. Μερικές φορές ένας καλλιτέχνης μπορεί να παράγει ένα τέτοιο έργο γιατί τη δεδομένη στιγμή ήταν ο μοναδικός τρόπος έκφρασης της δημιουργίας του, μπορεί όμως ένας  καλλιτέχνης  να  ωθηθεί  στον  ελιτισμό  για  καθαρά  εμπορικούς  λόγους.Μπορεί  ο ελιτισμός να μην πουλάει σε ένα ευρύ κοινό αλλά πουλάει σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό,γι’αυτό  πολλές  φορές  η  καταφυγή  στον  ελιτισμό  δεν  είναι  τίποτα  άλλο  παρά  μια προσποιητή  έκφραση  της  δημιουργίας  ώστε  να  προκαλέσει  τον  εντυπωσιασμό.
Εγκλωβίζουμε  την  έννοια  της  λέξης  καλλιτέχνης  σε  πενιχρές  λεξικές  απεικονίσεις. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εικόνα ανοφορικά με το πως πρέπει να είναι ένας καλλιτέχνης, δεν πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί.Καλλιτέχνης είναι ο καθένας ανεξάρτητα από το αν έχει ή όχι ταλέντο σε κάποια προκαθορισμένη τέχνη.Η ζωή από μόνη της είναι τέχνη και ότι δήποτε συνδέεται στις εκφάνσεις αποτελεί μορφή αυτής της τέχνης .Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που έχει ταλέντο στη μουσική, αυτός που με τη ζωγραφική μπορεί να αποδώσει τον κόσμο και  πράγματα  που βλέπει  μέσα σε  αυτόν.  Καλλιτέχνης  είναι  όμως  και  μια  μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά της με αγάπη, εκφράζει τον εαυτό της μέσα από αυτήν της την πράξη και μαραζώνει όταν δεν μπορεί να την προσφέρει . Έτσι ακριβώς αισθάνεται και ο μουσικός που αναγκάζεται να σταματήσει τη μουσική ή ο αθλητής που τραυματίζεται και αδυνατεί για  πάντα.  Ακόμα  και  ο  αθλητισμός  είναι  μια  μορφή  τέχνης.Ίσως  θα  πρέπει επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της λέξης τέχνης.  Ίσως να αρκεί να πούμε ότι η τέχνη είναι  μια  άλλη  μορφή  αγάπες  και  είμαστε  όλοι  καλλιτέχνες  όταν  βρίσκουμε  κάτι  να αγαπήσουμε. Η  τέχνη  δεν  είναι  κάτι  συμβατικό  εξ’  ορισμού,  δεν  απαιτεί  μορφωμένους πνευματικούς  ανθρώπους  με  υπέρμετρες  γνώσεις,  ούτε  προσωπικότητες  διανοούμενων ανθρώπων.  Μπορεί  και  ο  υπερφήαλος  άνθρωπος  να  είναι  καλλιτέχνης  και  ο  ρηχός άνθρωπος,  μπορεί  ο  οποιοσδήποτε.Επειδή δεν έχουμε ταλέντο στις  συμβατικές  μορφές τέχνης δε σημαίνει ότι μας λείπεται η καλλιτεχνική φύση. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο καθώςη ανθρώπινη ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημιουργία και η δημιουργία είναι τέχνη και τέχνη είναι αυτό που πλάθεται με αγάπη έχοντας υλικά κομμάτια της ψυχής του ανθρώπου. Στην  τέχνη  κανείς  καταθέτει  τη  ψυχή  του  ενδυναμώνοντας  την  παράλληλα.Κανείς δεν ξεφεύγει από την τέχνη, αργά ή γρήγορα θα σε κυνηγήσει η ίδια . Τέχνη είναι αυτό που κάνει ο καθένας μας κάθε φορά που έχει κομματιαστεί η ψυχή του και πρέπει να την κολλήσει. Θα γράψει μουσική , θα ζωγραφίσει, θα δώσει ένα τρυφερό φιλί, δεν έχει σημασία τι θα κάνει αρκεί να βγαίνει αβίαστα και λυτρωτικά γιατί αυτή είναι η δύναμη της αγάπης , η τέχνη!

ΚΕΊΜΕΝΟ ΛΆΜΠΡΟΥ ΕΛΈΝΗ