Μου εγχυθήκαν αρκετοί σήμερα κάποιοι στο τοίχο μου στο facebook άλλοι με μηνύματα και οι πιο ύπουλοι από όλους μέσο email. μπορεί να είχα το κινητό απενεργοποιημένο να μην άνοιγα το facebook λόγο της ημέρας αλλά τα email τα κοιτώ συνέχεια. Ξέρω ανθρώπους που περίμεναν χρόνια για να μου ευχηθούν σήμερα Ναντια, Ευα, Ιωάννα, Αποστόλης και άλλοι, μόνο και μονο για να δουν πως θα αντιδράσω. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που βαδίζουν προς την άνοια ( κατά διαστήματα εμφανίζονται στο silver alert )... Είπα να απαντήσω στις ευχές γράφοντας ένα κείμενο που να λέει για όλα. Από το 14ο έτος της ηλικίας μου ως αυτό. Όταν λέω τα πάντα το εννοώ. Άρχισα να κουράζομαι από τις πρώτες 30 σελίδες. Ηλικία 14 - 17. και κατάλαβα ότι μαζί με τα ξερά θα έπαιρνα και πολλούς αθώους στο λαιμό μου. Έτσι αποφάσισα να συντάξω ( ο θεός να το πει σύνταξη ) κάτι μικρότερο με λιγότερα στοιχεία.
Η ζωή είναι πολύ μικρή και περνά γρήγορα. Ξέρω το έχετε ακούσει πολλές φορές επίσης ξέρω ότι θα το καταλάβετε όταν πια θα είναι αργά. Δεν είμαι δυσαρεστημένος από αυτά που έζησα. Και με το 10% πάλη ευτυχισμένος θα ήμουν. Στάθηκα τυχερός και γνώρισα ζωντανούς ανθρώπους και περνούσαν τα εικοσιτετράωρα αφήνοντας αναμνήσεις που δεν αφήναν ούτε εβδομάδες. Κατέβηκα γκρεμούς με BMX, ερωτεύτηκα , αγάπησα, πρόδωσα , προδόθηκα. Νοίκιασα το πρώτο μου διαμέρισμα στα 15 μαζί με τον ψιλό και τον Χάρη, έκανα καντάδες, με έδιωξαν από το λύκειο, δούλεψα, με κυνηγούσε ένα ολόκληρο χωριό χωρίς να ξέρω τον λόγο, αρραβωνιάστηκα μεθυσμένος, έχασα κάποια Ελένη που δεν παίζει να ξανά βρω, χτύπησα την καμπάνα του χωριού 12 το βράδυ μαζί με τον Γιάννη το Παναγιώτη και τον χάπια και κάποιος μας πυροβόλησε ακουστήκαν τα σκάγια στα κλαδιά των δέντρων που τρέχαμε, ταξίδεψα 7 ώρες για έναν καφέ, έπεσα με το μηχανάκι και έκανα έξι μίνες να περπατήσω, περπατούσα 9 χιλιόμετρα την μέρα για να νοικιάσω μια ταινία, πήγα σε στριπτιτζάδικο και έκανα λογαριασμό 800.000 δρχ με τον Γιάννη και έναν Λιβανέζο τα οποία δεν είχαμε να τα πληρώσουμε, τα είχα με 7 κοπέλες ταυτόχρονα από το ίδιο χωριό και πλήρωνα και τον λογαριασμό ( υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το αποδείξουν ), μπήκα στην τάξη μεθυσμένος και είπα την καθηγήτρια Βουγιουκλάκη, είχα τρία διαφορετικά μηχανάκια κρυφά από τους δικούς μου, έμαθα να ξεχωρίζω τα διαμάντια, πως γίνετε το μαύρο εμπόριο με τον χρυσού, να παίζω τυχερά παιχνίδια για άλλους, να χρησιμοποιώ όπλο (όχι κυνηγητικό εννοείτε), έμαθα να είμαι κύριος... Έμαθα πως να φτιάχνω ραδιοφωνικό σταθμό κομμάτι κομμάτι με τον ψιλό, έμαθα να φτιάχνω μολότοφ σε ένα χωριό πάνω από την πάτρα το Μολύκρειο, να ζω βρίσκοντας φαγητό μόνος μου, μουσική δεν έμαθα ποτέ αν και ξόδεψα πολλά χρόνια σε ωδεία, έμαθα να λιώνω μέταλλα και να τους δίνω το σχήμα που θέλω, να πιάνω οχιές με τον Παναγιώτη, να βάζω νίτρο στο μηχανάκι με σύριγγα από άλλο Παναγιώτη, να κάνω ελεύθερη κατάδυση για όστρακα με τον Δεληγιάννη, να βρίσκω μαργαριτάρια, να φτιάχνω ελιξίρια που φτιάχνουν αλχημιστές, να οδηγάω καΐκι να το δουλεύω να το συντηρώ, να οδηγώ οδοστρωτήρα με τον ψιλό και τον Σταμάτη δεν μάθαμε ποτέ πως σβήνει... Και με αυτά και άλλα που δεν θυμάμαι από τα 14 έφτασα στα 18. πολλές σχέσεις 5 διαμερίσματα μαζί με μια αποθήκη και με δυο ξυλοδαρμούς που με έκαναν αγνώριστο από τον συνορεμένο τον Γιάννη. Μα όλα μου τα ταξίδια μέσα στην ίδια γειτονιά.
Ήμουν καθισμένος πάνω στην τσόχα για το καθιερωμένο 21 όταν τηλεφώνησε η μάνα μου και μου είπε ότι μου ήρθε το χαρτί για να πάω φαντάρος. Από την χαρά μου χάρισα όλα τα λεφτά. Επιτέλους θα έφευγα θα ζούσα την ζωή μου. Είχα δηλώσει πεζοναύτης εγώ και καταδρομέας ο Γιάννης ( η πας στρατό η δεν πας ). Αλλά οι συγγενείς το άλλαξαν με ένα τηλέφωνο... Τα παιδία θα πάνε στην αεροπορία και έτσι περίμενα ακόμα έξι μίνες μέχρι που χτύπησε ξανά το τηλέφωνο από την αστυνομία. Πήγα με ένα χαζό κίτρινο χρώμα και με τα μάτια χαμηλά, ξέρεις είναι το βλέμμα που κάνει τους άλλους να σε λυπούνται. Δεν ήξερα για πιο λόγο με φώναξαν στο τμήμα αν και στο μυαλό μου υπήρχε το σενάριο του στρατού, ήταν ένας από τους 100 λόγους που μπορεί να με είχαν φωνάξει. Ήταν παρασκευή και μου λέει την δευτέρα παρουσιάζεσαι. Από την χαρά μου έβγαλα 10.000 δρχ να δώσω στον αστυνομικό αλλά δεν τα πήρε.
Από εκεί και πέρα τα πάντα πήραν φωτιά, πολλαπλασιάστηκαν όσα ζούσα και όπως όλοι νόμιζα πως αυτό θα κρατήσει για πάντα. Αποφάσισα να κάνω ένα διάλυμα από όλα αυτά πριν 4 χρόνια και αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν ζω σχεδόν τίποτα. Έχω κολλήσει εδω και προσπαθώ να βρω μια άκρη. Σίγουρα οι καλές μέρες δεν γυρίζουν πίσω αλλά οι καινούριες είναι μπροστά και θέλω να τις δω. Είναι αδύνατον να περιγράψω αυτά που έγιναν από τα 18 ως τα 26 ακόμα και να τα αναφέρω. Είμαι ευτυχισμένος για όσα έζησα ως τώρα και νιώθω ευνοημένος από την ζωή μου.
Κάποια από τα ωραία που μπορείτε να δείτε.
Η καλύτερη ταινία : η ζωή είναι ωραία
Καλύτερο τραγούδι : Γράμμα Σ' έναν Ποιητή
Ο καλύτερος καφές : η Σοφία είναι στην τρίτη θέση ο γέρο παπ στην δεύτερη και στην πρώτη η αδελφή μου ( τώρα πίνω έναν από αυτούς )
Η καλύτερη συμβουλή : ποτέ μη δείχνεις στο άλλον τι πραγματικά αισθάνεσαι
Το καλύτερο πήδημα : Παπαλουκας ( σαφώς και δεν θα αναφέρω ποιο ήταν )
Έχω πολλά ακόμα να πω αλλά θα σας κάνω την καλή να σταματήσω κάπου εδω. Λέγοντας το μεγαλύτερο μου όνειρο. Αρκετοί παρεξήγησαν της προτεραιότητες μου. Δεν είναι τα λεφτά τα λεφτά είναι το εισιτήριο για αυτά που θέλω να κάνω. Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι ένα σπίτι στην Γαλλία κοντά στον ωκεανό. Αυτό εδω το λέω για όσους νιώθουν μια βαθύτερη ανάγκη να μου ευχηθούν για την είσοδο μου στα τριάντα, μπορούν μέσο paypal ( emmanouilsl@yahoo.gr ) η ακόμα και στον λογαριασμό μου GR4402602000000410122380938. παιδιά το σπίτι κάνει 60.000. όποιος μου βάλει 0.60ε θα το πάρω σαν ένα χρόνια πολλά όποιος μου βάλει 6ε θα το πάρω σαν ένα μεγάλο χρόνια πολλά. Όποιος μου βάλει 60ε θα τον πάρω μαζί μου για έναν μήνα. Όποιος μου βάλει περισσότερα θα με φρικάρει. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις ευχές σας. Και σας υπόσχομαι ότι θα ξεχάσω να πω χρόνια πολλά στις μεγαλύτερες καταθέσεις όταν οι καταθέτες τους φτάσουν στα τριάντα.
Γνώρισα αρκετό κόσμο και ξέρω ότι αν κάθε φίλος καταθέσει από 1ε τότε δεν θα υπάρχει κανένα ευρώ στον λογαριασμό μου για αυτό μη διστάσεις ακόμα και αν δεν είσαι φίλος. Με εκτίμηση Εμμανουήλ.
