Είσαι νέος και ξεκινάς γεμάτος όνειρα για τη ζωή, γεμάτος στόχους που θες να πραγματοποιήσεις. Μαθαίνεις να παλεύεις από μικρός για να κατακτήσεις αυτό που θες. Μαθαίνεις να αγωνίζεσαι σκληρά και να μην εγκαταλείπεις ποτέ την προσπάθεια. Μαθαίνεις και άλλα πολλά πράγματα και έρχεται η στιγμή που η πραγματικότητα σε προσγειώνει απότομα. Ξέχνα ό, τι ήξερες… Αυτός ο κόσμος έχει τους δικούς του κανόνες! Όσο σκληρά και να παλεύεις, δεν πρόκειται να ανταμειφθείς. Αυτός που θα έχει λεφτά, αυτός θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου. Όσα προσόντα κι αν έχεις αποκτήσει, εκείνος που θα έχει τις καλές γνωριμίες, θα πάρει τη δουλειά που εσύ αξίζεις. Όσο καλός και αν είσαι, καλό δεν θα δεις στη ζωή σου.
Παλεύεις μια ζωή, διαβάζεις, οι γονείς σου στερούνται για να σπουδάσεις, για να έχεις εσύ ένα καλύτερο μέλλον, για να πάρεις επιτέλους αυτό που αξίζεις, για να διεκδικήσεις και εσύ ένα κομμάτι ευτυχίας, ένα θρύμμα τουλάχιστον και όλα αυτά γιατί..; Για να φτάσει η μέρα που θα καταπατούν κατάφωρα τα δικαιώματα σου, που θα σου κλέβουν απροκάλυπτα αυτά για τα οποία εσύ δούλευες χρόνια και αγωνιζόσουν, και τέλος να σου στερούν το δικαίωμα να ζεις αξιοπρεπώς ή απλά να ζεις… Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές τους, οικογένειες να βρίσκονται στο δρόμο απ’τη μια στιγμή στην άλλη, να μην έχουν μια στέγη να κοιμηθούν, να αναγκάζονται να μένουν στο δρόμο, παιδιά να πεινάνε, να ζουν σε άθλιες καταστάσεις, να δουλεύουν στα φανάρια από πέντε χρονών, να μην έχουν γευτεί την αγάπη, την οικογένεια, ένα κρεβάτι ζεστό το βράδυ, ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι γάλα, μια αγκαλιά….. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι δικαίωμα στο όνειρο λοιπόν..; Ποιος αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθαίνει καθημερινά προσπαθώντας να ζήσει…; Εγκληματικότητα, βία, αναρχία, κοινωνικοπολιτικές ταραχές, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, πλουτοκρατία… Χιλιάδες άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας , χιλιάδες πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα, χιλιάδες αυτοκτονούν γιατί δεν αντέχουν, χιλιάδες κλέβουν για να δώσουν το βράδυ ένα κομμάτι ψωμί στο παιδί τους που τους κοιτάει με μάτια κλαμένα, γιατί τα παιδιά ξέρουν… Και δεν υπάρχει χειρότερο για ένα γονιό να μην έχει να δώσει στο παιδί του ένα πιάτο φαί, όταν εκείνο έχει πια μείνει μισό απ’ την ασιτία και σβήνει μέρα με τη μέρα… Όταν αυτοί κοιμούνται στα πουπουλένια κρεβάτια τους, χιλιάδες άνθρωποι αργοπεθαίνουν στο δρόμο. Όταν αυτοί κάνουν βόλτες με τα πολυτελέστατα αμάξια τους στα καλύτερα και πανάκριβα εστιατόρια, χιλιάδες άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα ξεροκόμματο… ή μήπως για την ζωή τους..; Γιατί εκεί τη ρίξανε την ανθρώπινη ζωή, στα σκουπίδια…
Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε να ζούμε έτσι..; Με άλλα όνειρα ξεκινήσαμε, με άλλους στόχους και άλλα ιδανικά… Για πόσο ακόμα οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι..; Για πόσο ακόμα τα λεφτά, η αδικία και το ψέμα θα κυριαρχούν τη ζωή μας..;
Αυτόν τον κόσμο ονειρευτήκαμε λοιπόν…;
Αυτόν τον κόσμο ονειρευτήκαμε λοιπόν…;
Αυτόν τον κόσμο ονειρευτήκαμε λοιπόν…;;;;;;;;;;;;


Κείμενο Sandra
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis