Χθες το βράδυ ψάχνοντας στο συρτάρι με τα αρχεία μου, βρήκα κάπου 20 βίντεο από την φοιτητική μου ζωή ως και σήμερα. Μπήκα στον πειρασμό να τους ρίξω μια ματιά αν και από την αρχή ήξερα ότι δεν θα μου βγει σε καλό. Ήταν πριν 3 χρόνια περίπου και ενώ το facebook ήταν παντού διαδεδομένο εγώ δεν το ήξερα καν. Όπως δεν ήξερα το youtube και το piratebay. Η ζωή μου στον υπολογιστή περιορίζονταν στο να φτιάχνω textures 3d αντικείμενα και να στέλνω email σε φίλους μέσο του yahoo. Όλα αυτά μου κόστιζαν 4 ώρες στον υπολογιστή και αυτό στην χειρότερη περίπτωση. Η υπόλοιπη μέρα μου ήταν εκδρομές ( έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα οδηγώντας τον πρώτο χρόνο που ήμουν φοιτητής ) άντε Κανά έργο και πολλές εξόδους όπως μαρτυρούσαν και τα βίντεο. Παρακολούθησα με προσοχή το πως ήμουν τότε και πως είμαι σήμερα από νεότερα βίντεο. Δεν γελώ και δεν χαμογελώ ούτε όπως παλιά ούτε όσο παλιά. Το σώμα μου τώρα βρίσκετε σε αμυντική θέση συνεχώς ( διπλωμένος με τα χέρια στο στομάχι ) και ο τρόπος που μιλώ είναι κουραστικός. Θα μου πεις τώρα για όλα αυτά ευθύνεται το facebook? δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά ναι. Αλλά τα τρία τελευταία χρόνια έχει πάρει το μεγαλύτερο ποσοστό της ζωής μου. Σε βαθμό να μπορώ να μιλήσω πιο άνετα μέσο facebook παρά face to face. Έχει και τα καλά του δεν λέω... Αρκετά λεφτά για όποιον ξέρει να χρησιμοποιήσει γρήγορη πληροφόρηση όπως και παραπληροφόρηση. Αλλά θα άλλαζες τον εαυτό σου για όλα αυτά? Εγώ δεν θα τον έδινα. Μου άρεσε αρκετά ο χαρακτήρας μου πριν 3 τρία χρόνια και τα παραπάνω δεν φτάνουν για τον δώσω. Όσο για αυτόν που έχω σήμερα ίσως να μην αξίζει ούτε τα μισά από τα πιο πάνω. Σχεδόν δεν έχει άποψη και κατευθύνετε από τις κοινοποιήσεις που έχουν τα περισσότερα like.

Κείμενο Εμμανουήλ
Φωτογραφικό υλικό Michael Kelaidis