Γνωριστήκαμε στον παιδικό σταθμό. Ήμασταν μόλις 4 χρόνων τότε. Ήταν ένα χαριτωμένο ξανθό κοριτσάκι, χαμογελαστό και ζωηρό. Εκπέμπαμε στο ίδιο μήκος κύματος, αφού το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το παιχνίδι και η κόντρα με τα αγόρια, τα μισητά εκείνα πλάσματα, των οποίων την ύπαρξη θεωρούσαμε περιττή και ανώφελη. Έγινε η ΦΙΛΗ μου και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο.
Στο δημοτικό συνεχίσαμε να είμαστε μαζί. Δεν ήταν βέβαια και η πρώτη μαθήτρια, μα ήταν το φιλαράκι μου. Διαβάζαμε παρέα, την βοηθούσα στα μαθήματα και πολλές φορές χρειαζόμασταν ώρες ατελείωτες να μάθουμε "την ορθογραφία" αφού σχεδιάζαμε τις σκανδαλιές της επόμενης μέρας και σκάγαμε στα γέλια. Είχε μια δυσκολία από τότε η ΦΙΛΗ μου να προσαρμοστεί στα μαθήματα, μα ποιος έδινε σημασία; Εμείς περνούσαμε καλά.
Στο γυμνάσιο η κατάσταση άλλαξε λιγάκι. Η φίλη μου δυσκολευόταν πολύ να παρακολουθήσει τη διδασκαλία, οι επιδόσεις της ήταν σχεδόν χαμηλές και το μόνο που έδειχνε να την ενδιαφέρει ήταν τα πάρτυ και τα αγόρια. Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, αλλά δεν υπήρχε το έντονο δέσιμο των παιδικών χρόνων.
Στο λύκειο ζωήρεψε ακόμα περισσότερο. Ντυνόταν προκλητικά, βαφόταν έντονα έδειχνε να ζει σε έναν κόσμο , που τουλάχιστον για μένα ήταν τελείως διαφορετικός. Όχι ότι κι εγώ ήμουν κανένα αγγελούδι, απλά απείχα πολύ από τη συμπεριφορά της. Δεν ήταν όμορφη με την κλασσική έννοια της ομορφιάς, αλλά ήταν ελκυστική, γοητευτική, ξανθιά και πληθωρική. Είχε την εικόνα που συνειρμικά σχηματίζεται στο μυαλό σου όταν λες ανέκδοτα για ξανθιές. Χαζοχαρούμενη, χωρίς προβληματισμούς, με έντονο μακιγιάζ, προκλητικά στενά ρούχα και "έτοιμη για όλα". Μάζευε τα αγόρια δίπλα της σαν μαγνήτης, επεδίωκε πάντοτε να τραβά την προσοχή τους και γενικώς φλέρταρε αδιάκοπα. Άκουγα μετά τα αγόρια να κάνουν καζούρα πίσω από την πλάτη της και να την κακοχαρακτηρίζουν, αποδίδοντάς της χαρακτηρισμούς που αν τους μάθαινε θα την στενοχωρούσαν....αλλά εκείνη έδειχνε ευτυχισμένη , στο δικό της κόσμο.
Οι άλλες κοπέλες την πλησίαζαν για να την πειράξουν και να γελάσουν μαζί της. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη δεν το καταλάβαινε, ή δεν ήθελε να το καταλάβει. "Πέταγε" σαν χειροβομβίδες απίστευτες ατάκες και μαργαριτάρια, είχε απορίες για τα πιο απλά και εξόφθαλμα θέματα και πάντοτε συμφωνούσε με όλους και όλα, παρ΄όλο που κατά βάθος διαφωνούσε, γιατί απλά δεν είχε το θάρρος της γνώμης της, γιατί απλά δεν είχε την πυγμή να αντιλέξει και τη δυνατότητα να επιχειρηματολογήσει. Ήταν η ΧΑΖΗ της παρέας.
Μια μέρα την είδα στα αποδυτήρια που αλλάζαμε για τη γυμναστική. Δεν είχε προλάβει να φορέσει, βιαστικά όπως πάντα έκανε, την μπλούζα της και αντίκρυσα μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η πλάτη της ήταν όλη μελανιασμένη από πάνω μέχρι κάτω, σαν να ήταν ένα κομμάτι σάπιο κρέας. Την ρώτησα έντρομη τι έγινε. Ντύθηκε βιαστικά και έφυγε, χωρίς να πει λέξη.Βγήκε έξω τινάζοντας δήθεν ανέμελα και μοιραία, όπως έκανε πάντα, το μακρύ μαλλί της και συνέχισε το φλερτ με τ΄αγόρια. Αργότερα έμαθα ότι ο πατέρας της την κακοποιούσε. Η μητέρα της , την πήρε και έφυγαν, εξαφανίστηκαν από αυτόν για να γλυτώσουν από τα μαρτύριά τους. Μόνο με εμένα είχε επαφή και φυσικά συνέχιζε να είναι η χαριτωμένη , χαζούλα , ξανθιά φίλη μου, που συμπεριφερόταν σαν να ζούσε στο ροζ συννεφάκι της. Μόνο που τότε ήξερα...ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν η άμυνά της.
Στο πανεπιστήμιο οι δρόμοι μας χωρίσανε.Φύγαμε από τη μικρή επαρχιακή πόλη που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Εκείνη πήγε στο εξωτερικό για να σπουδάσει ( με τα χίλια ζόρια) και εγώ ακολούθησα σπουδές στην Αθήνα. Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η ΦΙΛΗ μου... είχε έρθει στην Ελλάδα για την κηδεία της μητέρας της....που αυτοκτόνησε στα 42 της χρόνια...για την κηδεία του μοναδικού πλάσματος που λάτρευε και είχε...Συναντηθήκαμε και έδειχνε ήρεμη, ψύχραιμη, σχεδόν παγερή και αδιάφορη. Δεν της ζήτησα να μου μιλήσει για τη μεγάλη αυτή απώλειά της, αφού κατάλαβα από τη συμπεριφορά της ότι δεν ήθελε.
Έμεινε για λίγους μήνες στην Αθήνα, σε συγγενείς. Σχεδόν κάθε μέρα μού τηλεφωνούσε για να βγούμε, να πάμε σε μπαρ να διασκεδάσουμε, να πιούμε, να γλεντήσουμε και εγώ ακολουθούσα. Ένιωθα ότι το είχε ανάγκη. Γελούσε ασταμάτητα, έφευγε σχεδόν κάθε βράδυ με διαφορετική αντρική παρέα και γύριζε σπίτι της ξημερώματα. Όταν όμως της έλεγα ότι την έχω ανάγκη ( γιατί είχα παρασυρθεί και εγώ και έπινα ανεξέλεγκτα) έμενε πάντα δίπλα μου. Δεν θα ξεχάσω το ξημέρωμα που ξύπνησα στην μπανιέρα του σπιτιού μου από το κρύο νερό που μου έριξε, φωνάζοντας πανικόβλητη το όνομά μου, αφού είχα λιποθυμήσει από το μεθύσι. Τα γλέντια μας κράτησαν σχεδόν ένα χειμώνα. Έναν χειμώνα να γυρνάμε ξημερώματα όταν ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του, έναν χειμώνα να ξοδεύουμε όλα τα λεφτά μας στα μπαρ και να τρώμε κρουασάν αφού δεν είχαμε για να πάρουμε φαγητό, έναν χειμώνα που πήγαινα να δώσω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο κατευθείαν από το μπαρ βαμμένη σαν καραγκιόζης και φυσικά αδιάβαστη. Δεν θυμάμαι να "πέρασα" κάποιο μάθημα εκείνη τη χρονιά. Έζησα όμως τον πιο ανέμελο και χαρούμενο χειμώνα της ζωής μου.
Η διάθεσή της, παρά τον πρόσφατο χαμό της μητέρα της, ήταν τόσο "ανεβασμένη", που με έκανε συχνά να αναρωτιέμαι, αν τελικά αυτό το κορίτσι , έστω και για λίγο, κατέβηκε από το ροζ συννεφάκι της και προσγειώθηκε στην πραγματικότητα, έστω για να θρηνήσει τη μητέρα της. Συνέχιζε τα "πετάει" τα χαζά αστειάκια της και ακόμα θυμάμαι που μια μέρα προσπάθησε να βράσει μακαρόνια χωρίς όμως να ρίξει νερό στην κατσαρόλα....ενώ κοντέψαμε να γίνουμε "παρανάλωμα του πυρός". "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" της είπα και χαμογέλασα, ενώ εκείνη με ρώτησε με αφελές ύφος: " Τι;"
Ένα βράδυ, πήγα λίγο νωρίτερα να την πάρω από το σπίτι της για την καθιερωμένη μας τσάρκα στα μπαράκια. Μου άνοιξε η θεία της και αφού μπήκα, χτύπησα την πόρτα του δωματίου της και άνοιξα, αφελώς, χωρίς να περιμένω να μου πει να περάσω. Την βρήκα πεσμένη στο πάτωμα, "διπλωμένη στα δύο", να κλαίει με λυγμούς, κρατώντας στην αγκαλιά της τη φωτογραφία της μητέρας της. Μόλις με είδε προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά την κράτησα, κάθισα κάτω , την αγκάλιασα και κλάψαμε μαζί. Για πρώτη φορά είδα το πραγματικό δυστυχισμένο πρόσωπο της ΦΙΛΗΣ μου , την τσακισμένη της ψυχή, τα ραγισμένα της μάτια. Εκείνο το βράδυ δεν βγήκαμε. Καθίσαμε σιωπηλές και μελαγχολικές μέχρι τα ξημερώματα...και όμως εκείνο το βράδυ "τα είπαμε όλα"!
Χρόνια μετά και αφού μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και μπήκαμε για τα καλά στο στίβο της ζωής , έχω συχνή επικοινωνία με τη ΦΙΛΗ μου και όποτε έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία στην οποία ζει τα τελευταία 5 χρόνια, βρισκόμαστε και αναπολούμε τα ξέφρενα βράδια των φοιτητικών μας χρόνων. Παρέμεινε το ίδιο χαζοχαρούμενο κοριτσάκι που ήξερα, μόνο που τελευταία είχε μια σταθερή ερωτική ζωή και φυσικά εγκατέλειψε την προκλητική εμφάνιση των παλαιών χρόνων. Ακόμα όμως και μέχρι πρόσφατα, πίστευα ότι αυτή η κοπέλα δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτοπεποίθηση, δεν θα μπορέσει ποτέ να βρει τη δύναμη να υπεστηρίξει τις επιλογές της, τις θέσεις, τις απόψεις της, αφού ακόμα εξακολουθούσε να συμφωνεί με
κάθε βλακεία που άκουγε, χωρίς να μπορέσει να αντιτάξει το παραμικρό. Πάντοτε φοβόταν την απόρριψη....σκεφτόμουνα....ίσως γιατί τη βίωσε έντονα από τον πατέρα της.
Πριν από λίγους μήνες με πήρε τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει ότι είναι έγκυος. Πέταξα από τη χαρά μου και έβγαλα μια κραυγή ενθουσιασμού. Ο ενθουσιασμός μου όμως διακόπηκε βίαια όταν μου είπε ότι ο σύντροφός της την εγκατέλειψε μόλις το έμαθε. "Και τι σκέφτεσαι να κάνεις;" τη ρώτησα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι συνήθιζε να αποφεύγει τις ευθύνες και τα δύσκολα. "Φοβάμαι" μου είπε. "Είμαι μόνη μου, πώς θα το μεγαλώσω; δεν έχω κανέναν" . "Έχεις εμένα" της είπα, "μαζί θα το μεγαλώσουμε". Χαμογέλασε και μου είπε " σ΄ευχαριστώ...αδελφή μου!". Ύστερα έκλεισε το τηλέφωνο σαν να μην ήθελε να μου πει ότι δεν αρκούσα εγώ για να ανταπεξέλθει... για να μεγαλώσει μια ψυχή τη δύσκολη αυτή εποχή. Μετά από λίγες μέρες της τηλεφώνησα και άκουσα με χαρά ότι θα το κρατήσει, ότι μόνο εγώ και η γιατρός της είπαν να μην κάνει έκτρωση, ενώ όλοι οι άλλοι μόνο εμπόδια έφερναν στο μακρύ και δύσκολο δρόμο που διάλεξε να ακολουθήσει.
Λίγους μήνες μετά, η ΦΙΛΗ μου έγινε μητέρα. Απέκτησε μια πανέμορφη και υγιή κορούλα. Τη μεγαλώνει μόνη, εκεί στην επαρχία, δουλεύει νυχθημερόν για να μην λείψει τίποτα στη μικρή. Αντιμετωπίζει μόνη τις μικροαστικές, μικρόνοες αντιλήψεις και απαξιωτικές συμπεριφορές της επαρχιακής κοινωνίας για την ανύπανδρη μητέρα (ναι δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν), παλεύει με τις ανησυχίες και τους φόβους της και αδιαφορεί γι΄αυτούς που την κατακρίνουν, με απίστευτο σθένος, γενναιότητα και καμάρι. Βαδίζει περήφανη και ευτυχισμένη, γεμάτη από αγάπη για την ευλογία που δέχθηκε στη ζωή της.
Για άλλη μια φορά η ΦΙΛΗ μου με διέψευσε και με εξέπληξε ευχάριστα. Το φοβισμένο κορίτσι που ποτέ δεν αντιδρούσε για να μην δοκιμάσει την απόρριψη, εκεί τελικά που είχε πραγματική αξία, όρθωσε το ανάστημά της, αδιαφόρησε για τη γνώμη των άλλων, υπερνίκησε τους φόβους και τις αναστολές της, έβαλε φραγμό στα ξένα "πρέπει" και ακολούθησε την καρδιά της και τα "θέλω" της. Και φυσικά ξέρει ότι δεν είναι μόνη και ότι πάντα θα είμαι εδώ όταν με χρειαστεί. Μόνο που τώρα κάτι άλλαξε μέσα μου γι΄αυτήν. Εκτός από αγάπη, νιώθω και απέραντο ΘΑΥΜΑΣΜΟ για το πρόσωπό της.

κείμενο Νέμεσις