Θυμάμαι
όταν ήμασταν παιδιά οι γονείς των φίλων
μας ήταν κάτι σαν σκιές που χρησίμευαν
σαν σοφέρ, σεφ, νοσοκόμοι ή νταντάδες.
Ήταν αυτοί που διοργάνωναν τα πάρτυ κ
φρόντιζαν όλα να πάνε καλά χωρίς φασαρίες
και παρατράγουδα. Ήταν αυτοί που θα
μπορούσες να χαρακτηρίσεις δεύτερους
γονείς.
Μεγαλώνοντας,
στη εφηβεία πια προσπαθούσαμε απλά να
τους αποφύγουμε όπως ακριβώς συνέβαινε
και με τους δικούς μας γονείς γιατί ούτε
αυτοί αλλά ούτε και κανένας άλλος
μπορούσε να μας καταλάβει. Ήταν και η
επανάσταση στη μέση που τους έπαιρνε
και αυτούς η μπάλα αφού ανήκαν στο είδος
εκείνο των ανθρώπων (γονείς) που μόνο
προβλήματα προκαλούσαν.
Περνώντας
τα χρόνια , φοιτητές πια τα πράγματα και
οι απόψεις άλλαξαν. Ήταν ακόμα οι γονείς
των φίλων μας αλλά τώρα πια τους βλέπαμε
σαν ανεξάρτητες προσωπικότητες. Σαν
ανθρώπους που θα μπορούσες να κάνει
πολλές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις,
ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν κατευθείαν
γονείς αλλά πέρασαν από τα ίδια στάδια
που περάσαμε και εμείς.
Τώρα
πια σε μια ώριμη ηλικία είναι οι άνθρωποι
που ευθύνονται για όσα αγαπάμε, εκτιμάμε
και σεβόμαστε στους φίλους μας και
φυσικά αυτοί που ευθύνονται για ότι
θεωρούμε σπαστικό πάνω τους. Από αυτούς
μπορείς να πάρεις απαντήσεις για τους
φόβους, τις ανησυχίες και κάποια
χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των
φίλων σου τα οποία δεν καταλαβαίνεις.
Είναι η συμπεριφορά αυτών που θα
στηρίζεσαι όταν κάποια στιγμή θα
αναρωτηθείς: «Μα, καλά πώς βγήκε έτσι
αυτό το παιδί;»
Γνωρίζοντας
πως ένα πολύ μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς
μας διαμορφώνεται σε μικρή ηλικία μέσω
αυτών κατανοείς τους ηθικούς κανόνες
που έχουν επιλέξει οι φίλοι σου και τον
τρόπο σκέψης τους.
Αν,
λοιπόν, υπάρχουν κάποια πράγματα στους
φίλου σας τα οποία δεν τα καταλαβαίνετε
την επόμενη φορά που θα βρεθείτε με τους
γονείς τους συζητήστε και που ξέρετε;
Ίσως σας λυθούν πολλές απορίες…
Κείμενο pepeneli.
