Δευτέρα πρωί κατεβαίνω στο κέντρο με το λεωφορείο. Όλοι κάθονται στις θέσεις τους αμίλητοι και σκεπτικοί. Ένας κύριος κρατάει την διπλωμένη εφημερίδα του, μία γιαγιά τακτοποιεί δίπλα της το εγγονάκι της, μία φοιτήτρια ξεφυλλίζει τις σημειώσεις της. Είναι όλοι απορροφημένοι στους ρυθμούς της καθημερινότητας, αυτής της καθημερινότητας που μας έχει στερήσει την ζωντάνια μας. Στην επόμενη στάση μπαίνει μια παρέα από τρία νεαρά κορίτσια. Όλα κυλούν κανονικά, γνώριμες εικόνες, οικείοι θόρυβοι που επαναλαμβάνονται και πια δεν τους ακούς καν. Τότε ξαφνικά ακούγεται ένας άλλος ήχος που αναστατώνει το σκηνικό, ένας ήχος που έχει την δύναμη να κάνει τους ακροατές του να σηκώσουν το βλέμμα τους και να αναζητήσουν την πηγή του. Ένα από τα τρία κορίτσια της παρέας γελάει, γελάει δυνατά με ζωντάνια και πάθος. Πιάνω το εαυτό μου να χαμογελάει, το ίδιο και ο κύριος με την διπλωμένη εφημερίδα. Η γιαγιά αγκαλιάζει το εγγονάκι της και του χαμογελά και αυτή. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Τελικά φαίνεται ότι το γέλιο είναι μεταδοτικό. Το χρειαζόμαστε για να ομορφύνουμε την ζωή μας, να βελτιώσουμε την διάθεση μας, να χαλαρώσουμε, να διώξουμε το στρες και να φέρουμε πίσω  τον χαμένο ενθουσιασμό μας. Γελάστε , κάνει καλό!


Κείμενο Ε.Π.