Τα πορτοκαλιά δειλινά της Άνοιξης, την ώρα που φτερουγίζουν οι πεταλούδες η μάνα μου φύτευε στην αυλή μας κάθοσμες τηγανητές πατάτες. Εμείς, ένα σωρό παιδιά, τις κόβαμε με χιλιάδες φωνές. "Βασιλιά! Τί ώρα είναι;", "Φτού! - ξελευτερία!". Ο πατέρας μου κάθεται στο "πωρί", στον κυκλώπειο μυκηναϊκό πωρόλιθο, με τον Αριστοτέλη πιασμένο απ' τα μαλλιά. Κάθε τόσο, πετρώνει κι αυτός, χαζεύοντας πέρα, να του βάλει στο κεφάλι και την δική του την γνώμη. Από κάτω, στην αρχαία ακρόπολη από πίσω, της Ασίνης και ενώ ανάμεσα σε κυκλάμινα, σάμπρια, μάραθα και φραγκοσυκιές αρχίζουν ν' ανάβουν μιά - μιά οι πυγολαμπίδες, βρυχάται ο Ποσειδώνας κυνηγώντας ξετρελαμένες τις νηρηίδες, που καλπάζουν καβάλλα στους ιππόκαμπους. Αργά, κάθε νύχτα στο παράθυρό μας, η μάνα μου ναυαγεί μέσ’ στο στεγνό μοιρολόι της την Φαλκονέρα, πιο κάτω από τον βράχο της Μονεμβασιάς, στ' ανοιχτά του Μαλέα, ενώ ο Νηρέας κατατρώει με τόννους μαύρων φυσαλίδων τον Βράχο της Νυχτερίδας. Κάτω, στο απάγκειο του θαλασσινού καστρότοιχου των Χανίων, το ξυλιασμένο σαν κληματόβεργα χέρι της Αντωνίας και το θρυμματισμένο κατάρτι της δικαιοσύνης αναδύονται από την παγερή άβυσσο της μνήμης, ν’ αρπαχτούν απ’ τα μολυβιά νέφη.


Κείμενο Κωνσταντινος Τσιρος
Φωτογραφικό υλικό Κωνσταντινος Τσιρος