Πριν από περίπου 2000 χρόνια στη Ρώμη δημιουργήθηκε ένα ακόμα θαύμα. Ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός θέλοντας να ξεπεράσει τον Νέρωνα και το παλάτι που ο τελευταίος είχε φτιάξει, αποφάσισε να αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στη Ρώμη που θα ξεπερνούσε οτιδήποτε είχε φτιαχτεί έως τότε στην πόλη. Έτσι , λοιπόν, έχτισε ένα μεγάλο δημόσιο παλάτι, ένα αμφιθέατρο που θα φιλοξενούσε τελετές, αγώνες, διαγωνισμούς, το οποίο σύντομα έγινε ο πιο δημοφιλής δημόσιος χώρος. Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Βεσπασιανός, η πόλη ήταν σχεδόν κατεστραμμένη καθώς ο Νέρωνας την είχε διαλύσει. Έτσι, ο νέος αυτοκράτορας αποξήρανε την τεχνητή λίμνη που είχε φτιάξει ο Νέρωνας και κατασκεύασε το μεγαλύτερο αμφιθέατρο που είχε ποτέ χτιστεί, δίνοντας του το όνομα της οικογενείας του. Οι επόμενες γενιές το ονόμασαν « Κολοσσαίο» λόγω του μεγέθους του. Η μηχανική και το μέγεθος του, το έκαναν το πιο ένδοξο κτίσμα στον αρχαίο κόσμο. Οι σκλάβοι μετέφεραν τεράστιους ογκόλιθους για να χτιστούν οι διαστάσεις. Με περιφέρεια μισό χιλιόμετρο καλύπτονταν 24 στρέμματα και το ύψος του έφτανε τα 16 πατώματα. Πρώτα έχτισαν τις πύλες και τις αψίδες και έπειτα γέμισαν τους τοίχους με ηφαιστειακή πέτρα. Το Κολοσσαίο διαθέτει πενήντα χιλιάδες θέσεις και συγκρίνεται στο μέγεθος με το αστεροσκοπείο του Χιούστον. Στο εσωτερικό του υπήρχε μια μαρμάρινη σκεπαστή κερκίδα όπου καθόταν ο αυτοκράτορας με τις παρθένες εστιάδες. Από πάνω κάθονταν ιδιώτες, μετά επισκέπτες, έπειτα οι δούλοι και τέλος οι γυναίκες και οι φτωχοί. Οι Ρωμαίοι ήταν παθιασμένοι με αυτού του είδους τα «σπορ» και όπως αναφέρει ο ιστορικός ο Ρωμαίος ήθελε δύο πράγματα: ψωμί και μεγάλο αγώνα. Το ίδιο έλεγαν κα οι δικοί μας , «άρτος και θεάματα», για να αποσπάται ο λαός από τα προβλήματα του. Το Κολοσσαίο αδιαμφισβήτητα αποτελεί τον μεγαλύτερο ρωμαϊκό, αρχιτεκτονικό μύθο, παρ’ όλο που εκεί γίνονταν φοβερά πράγματα. Οι μονομαχίες που γίνονταν στο Κολοσσαίο ήταν πραγματικά φοβερές. Εγκληματίες, δούλοι, ρωμαίοι χαμηλής τάξης και γυναίκες εκπαιδευμένες ρίχνονταν σε δημόσια μάχη με τα πιο άγρια ζώα. Το πλήθος ήταν αυτό που αποφάσιζε για την τύχη του ηττημένου, αν δηλαδή θα του χαρίζονταν η ζωή ή αν θα οδηγούνταν στο θάνατο, με τους αντίχειρες είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, αντίστοιχα! Για 325 χρόνια το Κολοσσαίο ήταν τόπος φόνων, ανθρώπων αλλά και ζώων. Το 404 μ.Χ. οι θυσίες απαγορεύτηκαν από χριστιανούς αυτοκράτορες και το Κολοσσαίο φθαρμένο από τους σεισμούς και τους κεραυνούς, ρήμαξε. Παρ’ όλα αυτά παραμένει ακόμα και σήμερα ένα ένδοξο ρωμαϊκό μνημείο που θυμίζει όμως την πιο διεφθαρμένη περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κλείνοντας θα αναφέρουμε τα λόγια ενός Άγγλου μοναχού: « Όσο υπάρχει το Κολοσσαίο, θα υπάρχει και η Ρώμη. Όταν πέσει το Κολοσσαίο, θα πέσει και η Ρώμη. Όταν πέσει η Ρώμη, θα πέσει και ο κόσμος!!!».


Κείμενο Sandra
Φωτογραφικό υλικό letsgo europe