Κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου και κατεβαίνεις τα σκαλιά. Και επιλέγεις να πας μια βόλτα ένα φθινοπωρινό μεσημέρι. Μια βόλτα χωρίς προορισμό, έτσι...., εσύ και οι σκέψεις σου παρέα. Γιατί έχεις ανάγκη να πλαισιώσεις το μπερδεμένο μυαλό σου με εικόνες από την πόλη με τα λιγοστά ίχνη φύσης που της απέμειναν. Γιατί σε πνίγουν οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού σου. Γιατί κάθε τοίχος , κάθε γωνιά, σου θυμίζει από μία παλιά ιστορία της ζωής σου.
Και περπατάς, χωρίς να κοιτάς γύρω σου, με το βλέμμα στο άπειρο, σκεπτόμενος που ήσουν και που είσαι , πόσα όνειρα έκανες και τι απέγιναν, πώς πέρασε η ζωή έτσι γρήγορα, πώς την έχασες μέσα από τα χέρια σου. Και νιώθεις μια θλίψη, που ενίοτε γίνεται και γλυκιά μελαγχολία...για όσα έζησες, για όσα ένιωσες, για όσα είδες, για όσα κράτησες, για όσα έμαθες.
Ένα απότομο σπρώξιμο σε βγάζει από τις σκέψεις σου, σε αποσυντονίζει...Ένας βιαστικός άγνωστος έπεσε πάνω σου και δεν είχε ούτε την ευθιξία να σου πει μία συγγνώμη. Και κοντοστέκεσαι...θυμωμένος...μα ύστερα ο θυμός καταλαγιάζει γιατί αναρωτιέσαι....Μήπως και αυτός ο άγνωστος ήταν χαμένος στις σκέψεις του; Μήπως και αυτός ο άγνωστος περπατούσε σαν κι εσένα χωρίς να κοιτάζει γύρω του; Μήπως ταξίδευε χαμένος στο παρελθόν; Μήπως νοσταλγούσε τη ζωή που δεν έζησε;
Και ξαφνικά προβληματίζεσαι και συνειδητοποιείς, ότι αυτός ο ξένος ίσως έχει πολλά κοινά σημεία με σένα. Λες; Μπα; Μα ίσως και να΄χει. Γιατί όχι; Και η σκέψη σου "ανοίγει" και το ματιά σου απλώνεται και "σκανάρει" τους γύρω....Και αυτοί ( σκέφτεσαι) έχουν πολλά κοινά με σένα. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει γνωρίσει τη μοναξιά, την απελπισία, τον πόνο, την προδοσία, ούτε ένας που να μην έχει κλάψει. Μα δεν υπάρχει και ένας που να μην έχει γελάσει, να μην έχει γευτεί τη χαρά, την ηδονή, τον ενθουσιασμό, την έκσταση.
Τελικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν καθημερινά δεν είναι άγνωστοι, δεν είναι διαφορετικοί. Μας είναι τόσο γνώριμοι, τόσο οικείοι, γιατί είμαστε σχεδόν ίδιοι. Γιατί έχουμε διανύσει τα ίδια μονοπάτια, γιατί έχουμε δώσει τον ίδιο αγώνα , γιατί μπλεχτήκαμε στον ίδιο κυκεώνα που λέγεται ζωή και επιβίωση, και έχουμε γευτεί τις ίδιες πίκρες και χαρές.
Γιατί η λύπη είναι λύπη και η χαρά , χαρά, είτε συντροφεύει έναν ανήλικο, είτε έναν ενήλικα, είτε μια γυναίκα, είτε έναν άνδρα, είτε έναν ξένο , είτε έναν συγγενή.... Απλά άλλοι αφέθηκαν και άλλοι πάλεψαν, άλλοι χάθηκαν και άλλοι βρήκαν το δρόμο τους. Εξαρτάται πώς βλέπει ο καθένας τον κόσμο με τη δική του διαφορετική και υποκειμενική ματιά. Παρ΄όλα αυτά πρόκειται για τον ίδιο κόσμο, αυτόν που έπλασα εγώ, εσύ, όλοι μαζί!
Αφού λοιπόν είμαστε ίδιοι , μέσα στον ίδιο κόσμο,αφού συμπλέουμε στα συναισθήματα και στις αγωνίες μας, αλλά αφουγκραζόμαστε και κοιτάζουμε με διαφορετική ματιά τα ίδια πράγματα και τις ίδιες εικόνες , γιατί να μην μοιραστούμε αυτή τη διαφορετικότητα στον κοινό μας στίβο; Γιατί να μην δείξουμε στους άλλους το δικό μας τρόπο σκέψης....που είναι μοναδικός; Και ίσως κάποιοι τον βρουν ενδιαφέροντα, και ίσως βοηθηθούν αλλά και μας βοηθήσουν.. Ίσως κάποιοι μέσα από τη δική μας
ματιά κατανοήσουν τον εαυτό τους και το νόημα της ύπαρξής τους. 'Ισως πάλι εμείς γνωρίσουμε τις ανεξερεύνητες πτυχές του χαρακτήρα μας, της φύσης, της ζωής μας.
Αν δεν μπορέσουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, τη δυστυχία, την αγωνία, τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας, τότε ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. Και πάντοτε θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Και πάντοτε θα προσελκύουμε τους ανθρώπους της μοναξιάς, αυτούς που την αποζητούν και γι΄αυτό μας εγκαταλείπουν. Γιατί έτσι συμβαίνει, καθ΄όσον είναι απαράβατος νόμος της φύσης: Στη ζωή μας ασυνείδητα, έλκουμε αυτό που φοβόμαστε, απλά και μόνο για να επιβεβαιώσουμε τους φόβους μας και για να πείσουμε τον εαυτό μας πως έχει δίκιο.
Και μπορεί να διστάζουμε, να δειλιάζουμε, να φοβόμαστε ότι θα αποτύχουμε, ότι θα απορριφθούμε. Και ναι, υπάρχει αυτή η πιθανότητα να απλώσουμε το χέρι και να μην βρεθεί κάποιο άλλο να μας αγγίξει. Αλλά υπάρχει εξίσου η πιθανότητα, να απλώσουμε το χέρι και να μας αγγίξει η αγάπη, η συντροφιά και η στοργή. Δεν αξίζει το ρίσκο;
Μια παιδική φωνή από ένα τετράχρονο που έπαιζε πιο πέρα σε βγάζει από τις σκέψεις σου, σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ώρα να γυρίσεις σπίτι...σκέφτεσαι...σκοτείνιασε πια. Τελικά, αυτή η βόλτα στην πόλη σήμερα ήταν διαφορετική. Σου έδωσε νέα ερεθίσματα, νέες εικόνες, νέες αντιλήψεις....Τελικά αυτός ο αέρας μυρίζει φρεσκάδα κι ας έχουν "χτυπήσει" οι ρύποι κόκκινο και ας νιώθεις πως έχεις "μουχλιάσει".
Παίρνεις το δρόμο για την επιστροφή στο σπίτι. Ανοίγεις την πόρτα και κοιτάζεις τους τέσσερις τοίχους που μέχρι πριν λίγες ώρες είχαν ζωγραφισμένες τις παλιές, συνηθισμένες ιστορίες της ζωής σου. Αυτοί οι τοίχοι, σκέφτεσαι, μπορούν να αλλάξουν χρώμα, να γίνουν πιο φωτεινοί, πιο ζωηροί....σ΄αυτούς τους τοίχους μπορείς να ζωγραφίσεις καινούργιες παραστάσεις.
Και σ΄αυτές τις παραστάσεις θα είσαι πρωταγωνιστής ΕΣΥ και θα είναι χαρούμενες, γιορτινές και λαμπερές, γιατί αποφάσισες πως από τώρα και στο εξής ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, αλλά όχι μόνος, θα είσαι πλαισιωμένος από πλήθος κόσμου που θα χαίρεται τη χαρά σου και τον ενθουσιασμό σου, την παραξενιά σου και τα ελαττώματά σου, θα μεθάει μαζί σου και θα τραγουδάει, θα σε στηρίζει και θα σε παροτρύνει γιατί απλά θα είναι μέρος της γιορτής σου και αυτός.
Σίγουρα όμως κάποια στιγμή θα σε υπονομεύσει και θα σε λυγίσει , θα σε "χτυπήσει" και θα σε τσακίσει , θα σε περιφρονήσει και θα σε λοιδορήσει. Μα έτσι είναι...μες τα τραγούδια της γιορτής, υπάρχουν και τα παρατράγουδα, μες τις γλυκιές φωνές, υπάρχουν και οι παραφωνίες. Αλλά εσύ δεν σταματάς, ήδη έβαλες πλώρη για το ταξίδι.
Καλό δρόμο λοιπόν. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΝΕΑΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ.
κείμενο Νέμεσις
φωτογραφικό υλικό www.guinda.gr
model Melina Lindén
