Ζω
σε μια κωμόπολη κάπου κοντά στη Βέροια.
Αποφάσισα να βγω σήμερα στην αγορά και
λόγω ζέστης σκέφτηκα να πάρω το αυτοκίνητο
αν και το αποφεύγω. Στη διαδρομή, λοιπόν,
αν και ψύχραιμος άνθρωπος ήθελα να
κατέβω από το αυτοκίνητο 5-6 φορές περίπου
(μπορεί και παραπάνω) και να εξηγήσω σε
μερικούς ανθρώπους με όχι και τόσο
κόσμιο τρόπο ότι δεν περνάμε το φανάρι
με κόκκινο, δεν ανοίγουμε τις πόρτες
λες και ο δρόμος φτιάχτηκε μόνο για μας,
ότι η κόκκινη ταμπελίτσα με τα τεράστια
γράμματα που γράφει STOP
είναι για κάποιο λόγο εκεί, ότι αυτός
που έρχεται από δεξιά έχει ΠΑΝΤΑ
προτεραιότητα και πολλά πολλά ακόμα.
‘Όταν
πια ηρέμησα αναρωτιόμουν πως γίνεται
αυτούς τους ανθρώπους να τους κάνεις
να σκεφτούν και να υπολογίζουν τους
πεζούς και τους υπόλοιπους οδηγούς…
Ποια είναι η λύση; Αμέσως μου ήρθε στο
μυαλό η φράση ‘’είναι ζήτημα παιδείας’’.
Δεν είναι όμως αποκλειστικά ζήτημα
παιδείας. Είναι απλά μια φράση που
χρησιμοποιούμε για να βρούμε ένα άλλοθι
το οποίο δεν γίνεται να αντικρούσει
κανένας. Είναι και ζήτημα συνείδησης.
Κυκλοφοριακής συνείδησης. Ούτε και αυτό
όμως είναι αρκετό. Όλα αυτά είναι αλυσίδα.
Εκτός
από την κυκλοφοριακή συνείδηση και την
παιδεία απαιτείται και το Όργανο της
τάξης να κόβει κλήση στον ανίδεο οδηγό
και οι κλήσεις αυτές να μην σβήνονται
μέσω γνωστού που έχει κάποιον άλλον
γνωστό και πάει λέγοντας.
Όλα
αυτά-η παιδεία, η συνείδηση και η σωστή
λειτουργία των Αρχών-είναι ζήτημα
κοινωνικής συμβίωσης. Τα μαθήματα
κοινωνικής αγωγής είναι πολύ περισσότερο
αναγκαία από οποιαδήποτε Φυσική ή
Βιολογία ή Χημεία.
Αν
δεν έχεις μάθει να είσαι υπεύθυνος στον
εαυτό σου και στους άλλους ανθρώπους
δεν μπορείς να το περάσεις και να το
μάθεις σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Έτσι
η αλυσίδα θα συνεχίζεται και θα φτάσουμε
πάλι να πουλάμε την ψήφο μας για να μας
σβήσουνε μια κλήση, η ψήφος να αγοράζεται
και κανένας να μην πληρώνει για τίποτα
για ακόμα μια φορά.
Αν,
λοιπόν, δεν αλλάξει η κοινωνία δεν θα
βρούμε σωτηρία πουθενά.
pepeneli
