Κάθε 6 εβδομάδες οι γονείς, οι δάσκαλοι και τα παιδιά θα θέτουν κάποιους εκπαιδευτικούς στόχους και μέσω της χρήσης iPad θα δίνεται η δυνατότητα σε γονείς και δασκάλους να παρακολουθούν την πρόοδο των παιδιών.
Ο ρόλος του δασκάλου θα είναι υποβοηθητικός, θα βοηθάει δηλαδή σε κάποια δυσκολία ή θα αναζητά μαζί του κάποια εφαρμογή που θα του ταιριάζει καλύτερα.
Τα σχολεία αυτά θα είναι δημόσια και θα επιδοτηθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ο Maurice de Hond είναι ο εμπνευστής αυτού του προγράμματος αναφέρει πως η νέα γενιά έχει μάθει να βρίσκει μόνη της το δρόμο προς τη γνώση και πως οι κλασσικές τάξεις με τους μαυροπίνακες προετοιμάζουν τα παιδιά για έναν κόσμο που δεν υπάρχει.
Διαβάζοντας αυτές τις πληροφορίες δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε αν το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά μας να διεκδικήσουν αύριο –μεθαύριο μια θέση στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Αν το σύστημα της παπαγαλίας και ο ευνουχισμός των παιδιών μπορούν να τους δώσουν τα φόντα να διεκδικήσουν την ίδια θέση εργασίας με τα παιδιά στην Ολλανδία.
Την απάντηση θεωρώ την γνωρίζουμε όλοι. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι αυτό που θα βγάλει σκεπτόμενους νέους με ελευθερία βούλησης. Είναι αυτό που θα βγάλει παιδιά με σκέψη μέσα σε καλούπια. Παιδιά που η ελευθερία θα τους τρομάζει αντί να τους ενθαρρύνει για καινούριες ιδέες και τρόπους υλοποίησης.
Και ύστερα αναρωτιόμαστε για τα ποσοστά ανεργίας. ΠΟΥ ΟΔΕΥΟΥΜΕ;
Κείμενο pepeneli.
