Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Η μαμά μου όμως(φαντάζομαι όχι μόνο η δικιά μου) μου εξήγησε πως αυτή δεν είναι κανονική δουλειά. Κανονική δουλειά είναι να είσαι στο δημόσιο που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός είναι εκεί. Και δεν λέω από τη δικιά της πλευρά δίκιο είχε. «Μπες παιδί μου στην αστυνομία, στις στρατιωτικές σχολές, να εξασφαλίσεις το μέλλον σου». «ΔΕΝ ΘΕΛΩ,ΔΕΝ Μ’ΑΡΕΣΕΙ» ήταν η απάντηση και πάντα από εκεί ξεκινούσε ο καυγάς.
Δημόσιο, δημόσιο, δημόσιο……..
Τελικά έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα μεγαλώνοντας. Έγινα παιδαγωγός. Μπορεί να μην έχω εξασφαλίσει το μέλλον μου γιατί φέτος δουλεύουμε και του χρόνου όχι αλλά σηκώνομαι το πρωί χαρούμενη και πάω στη δουλειά μου. ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΑΞΙΑ….
Αφού λοιπόν φτάσαμε στο σημείο να μην υπάρχει τίποτα σίγουρο πια το μόνο που μας μένει είναι η όρεξη και η θέληση για τα πράγματα που αγαπάμε. Και όπου υπάρχει θέληση και αγάπη τα πράγματα γίνονται σωστά.
Ήρθε λοιπόν ο καιρός να καταλάβουμε πως επιτυχία στη ζωή δεν είναι να μπαίνει ο μισθός κάθε μήνα. Επιτυχία είναι όταν αυτό που κάνεις το κάνεις με μεράκι. Όταν σηκώνεσαι το πρωί να πας στη δουλειά σου και δεν σκέφτεσαι «Ωχχχχχχχχ, πάλι πρέπει να πάω στη δουλειά ή πως θα περάσει η μέρα σήμερα». Γιατί το μόνο
που τελικά μένει στην ανασκόπηση της ημέρας κάθε νύχτα πριν κοιμηθούμε είναι τα συναισθήματα. Και όμορφα συναισθήματα σημαίνει όμορφη ζωή.
Ας κάνουμε λοιπόν αυτό που θέλουμε πραγματικά μήπως και αλλάζοντας τους εαυτούς μας κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και για εμάς αλλά και για τα παιδιά μας.


Κείμενο pepeneli.