Άμα
το σκεφτούμε λίγο πιο διεξοδικά εμείς
οι άνθρωποι λειτουργούμε με προγραμματισμό.
Μοιάζουμε λίγο με μηχανές. Από τις πρώτες
μας εμπειρίες μας προγραμματίζουν να
σκεφτόμαστε, να λειτουργούμε και να
αντιδρούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι
δάσκαλοι και γενικά ο κοινωνικός μας
περίγυρος. Φυσικά πολύ σημαντικό ρόλο
παίζουν και κάποια τυχαία περιστατικά.
Τι θέλω να πω με αυτό….
Αν,
για παράδειγμα, όταν ήμασταν παιδιά
μας δάγκωνε ένας σκύλος και ο κοινωνικός
μας περίγυρος αντιδρούσε με τέτοιο
υπερβολικό τρόπο που σου δημιουργούσε
το αίσθημα του φόβου, μεγαλώνοντας και
εσύ πια θα έφτανες στο σημείο να φοβάσαι
τα σκυλιά όχι τόσο από τον δικό σου τον
φόβο όταν σε δάγκωσε, γιατί τα παιδιά
δεν έχουν ιδιαίτερη αίσθηση του κινδύνου
αλλά θα φοβόσουν επειδή θα θυμόσουν
την αντίδραση των υπόλοιπων που σε
περιτριγύριζαν. Είναι, λοιπόν η
αλληλεπίδραση και των δύο.
Φυσικά
μεγαλώνοντας μπορείς και εσύ ο ίδιος
να προγραμματίσεις τον εαυτό σου και
πολλές φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιείς.
Να το προγραμματίσεις είτε να είναι
ευτυχισμένος είτε δυστυχισμένος.
Η
αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς τα
καταφέρνουμε με μεγάλη ευκολία να
προγραμματίσουμε τον εαυτό μας και
κυρίως τις αντιδράσεις μας, τις φυσικές
άμυνες μας. Ακόμα και σε καταστάσεις
που είμαστε δυστυχισμένοι προγραμματίζουμε
τον εαυτό μας να ρίχνει το φταίξιμο
αλλού. Στην κοινωνία που είναι έτσι, στο
περιβάλλον το οποίο έχουμε μεγαλώσει,
στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας τη
δεδομένη στιγμή. Την ίδια στιγμή που το
κάνουμε αυτό δημιουργούμε εμείς οι
ίδιοι τις καταστάσεις που μας κάνουν
δυστυχισμένους.
Αν
ένας άνθρωπος δεν έχει καθόλου αυτοεκτίμηση
και αυτοπεποίθηση όποιον άνθρωπο και
αν έχει δίπλα του θα θεωρεί πως δεν
μπορεί να τον/την αγαπήσει για αυτό που
πραγματικά είναι αφού και αυτός ο ίδιος
δεν αγαπάει τον εαυτό του. Θα ψάχνει,
λοιπόν, μέσω της μιζέριας τον λόγο που
αυτός ο άνθρωπος είναι δίπλα του και
δεν θα βρίσκει τίποτα, με αποτέλεσμα η
συμπεριφορά του να είναι μίζερη και
εχθρική.
Αυτό
που ίσως μας βοηθήσει είναι ο
επαναπρογραμματισμός για να νιώθουμε
καλά με τον εαυτό μας. Που έφταιξαν οι
άλλοι, που εμείς και γιατί αφού το
καταλαβαίνουμε ότι είναι λάθος κάποιο
στοιχείο στο χαρακτήρα μας δεν το
αλλάζουμε και καθησυχαζόμαστε στη
φράση: «Εγώ, έτσι είμαι».
ΌΤΙ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΣ ΤΟ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ…
pepeneli
