Ένα δωμάτιο κλειστό, όπου τίποτα δεν κινείται. Ούτε φως, ούτε σκέψη, ούτε παλμός. Κι όμως, κάτι πονάει.
Ένα κάψιμο κάτω από το στέρνο,
σαν να σ’ έχουν γεννήσει χίλιες φορές
κι άλλες τόσες σ’ έχουν ξεχάσει.

Ο χρόνος — λένε — δεν υπάρχει. Είναι εφεύρεση του ανθρώπινου τρόμου.
Μια μεζούρα για να μετρήσουμε το άπειρο,
ένα ρολόι που κλέβει τα βήματα των νεκρών.
Ένας καθρέφτης που θρυμματίζεται κάθε φορά που τον κοιτάς,
αφήνοντας πίσω του
μονάχα το πρόσωπό σου λίγο πιο μόνο, λίγο πιο αχνό.

Κι όμως... πονάει.
Πονάει σαν ανάμνηση που δεν έζησες.
Σαν άγγιγμα που δεν πρόλαβες να ζητήσεις.
Σαν βλέμμα που πήγε να στραφεί προς εσένα — και δεν πρόλαβε.

Ο χρόνος είναι ο πιο ευγενικός δολοφόνος.
Δεν ουρλιάζει. Δεν σκοτώνει με βία.
Σε αφήνει να μιλάς, να γελάς, να ονειρεύεσαι —
και στο τέλος σου σβήνει το όνομα από το σώμα.
Έχει τρόπους. Σου δίνει πρώτα όνειρα, μετά παιδιά, μετά γκρίζα μαλλιά.
Και στο τέλος… τίποτα. Σιωπή. Σαν εκείνη στην αρχή.
Ένα δωμάτιο ξανά κλειστό. Μα τώρα εσύ είσαι μέσα.

Στην ουσία, δεν περνάει ο χρόνος·
εσύ περνάς μέσα του,
όπως περνάει ένα πλοίο από ομίχλη.
Αφήνει αφρό στο πέρασμά του,
αλλά δεν ξέρει αν πήγαινε ή αν γυρνούσε.

Αναρωτιέμαι —
αν ο χρόνος είναι απάτη,
τότε ποιος είναι εκείνος που γερνάει τη μητέρα μου;
Ποιος σβήνει από τη φωνή μου τη χροιά του παιδιού;
Ποιος σκοτώνει το «πάντα» κάθε φορά που το λέμε ερωτευμένοι;

Ίσως ο χρόνος να μην υπάρχει όπως νομίζουμε —
αλλά υπάρχει όπως πονάμε.

Κι ίσως εκεί να βρίσκεται και η μόνη του αλήθεια:
Δεν είναι μονάδα μέτρησης.
Είναι πληγή.

Κι εσύ,
εσύ δεν ζεις μέσα στον χρόνο.
Ζεις μέσα στις χαρακιές του.