Όπως ένα τσούξιμο στα μάτια λίγο πριν δακρύσεις.
Όπως ένα ρεύμα αέρα σε κλειστό δωμάτιο – δεν ξέρεις από πού μπήκε,
μα ξέρεις πως δεν θα βγεις απ’ αυτόν τον χώρο ο ίδιος.
Η αλήθεια δεν χτυπά την πόρτα.
Μπαίνει από τις ρωγμές.
Τις ίδιες που τόσα χρόνια έκρυβες κάτω από χαμόγελα, στόχους, ιδεολογίες.
Σου είπαν πως είναι φως.
Μα η αλήθεια δεν φωτίζει – αποκαλύπτει.
Ξεγυμνώνει τις βεβαιότητές σου, ξεκλειδώνει τα ψέματα που έλεγες στον εαυτό σου με τρυφερότητα.
Σου είπαν πως ελευθερώνει.
Μα η ελευθερία της μοιάζει με πτώση χωρίς δίχτυ.
Δεν είναι άγγιγμα, είναι πρόσκρουση.
Η αλήθεια δεν σε χαϊδεύει – σε σκαλίζει.
Όχι για να σε πληγώσει, αλλά για να σε δείξει.
Έχω δει ανθρώπους να κουβαλούν κοσμοθεωρίες
που δεν άντεχαν ούτε μια σιωπή.
Έχω δει πεποιθήσεις να καταρρέουν
όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά έξω από το κεφάλι τους.
Η αλήθεια δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Είναι αυτό που μένει όταν όλα όσα νόμιζες φεύγουν.
Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αφηγήσεις, χωρίς κοινό…
Όταν δεν μπορείς πια να πείσεις κανέναν, ούτε τον εαυτό σου…
Τότε – ίσως – να τη δεις.
Όχι ως έννοια, αλλά ως παρουσία.
Όχι ως λύση, αλλά ως καθρέφτη.
Θα σε ρωτήσει ένα πράγμα:
"Εσύ, αυτό… το αντέχεις;"
Αν δεν το αντέχεις, δεν είναι δικό σου.
Αν σε καθησυχάζει, είναι φτιαγμένο.
Η αλήθεια δεν κανακεύει. Σου πετάει νερό στο πρόσωπο και σου λέει "ξύπνα".
Και κάπου εδώ αρχίζει η αληθινή ερώτηση.
Όχι “τι είναι αλήθεια;” – αυτό είναι για τους θεωρητικούς.
Η ερώτηση είναι άλλη:
Ποια αλήθεια μπορείς να σηκώσεις χωρίς να λυγίσεις;
Και ποια αλήθεια αποφεύγεις, ακριβώς επειδή ξέρεις πως αν την κοιτάξεις… θα αλλάξεις;
