Εκεί, τα πράγματα δεν έχουν ακόμη στερεωθεί — αιωρούνται, ασαφή, ακατονόμαστα.
Όχι γιατί δεν έχουν όνομα, αλλά γιατί δεν το χρειάζονται.

Εκεί κατοικεί το Πραγματικό.

Το Πραγματικό που δεν μπορείς να το πεις.
Που μόλις το πεις, έχεις ήδη απομακρυνθεί απ’ αυτό.
Το έχεις περιφράξει, χαρτογραφήσει, ευνουχίσει.
Το έχεις καταδικάσει να είναι "κάτι", ενώ ήταν τα πάντα.

Ο νους — θηρευτής της τάξης — παγιδεύει το Άγνωστο με τα δίχτυα της γλώσσας.
Λέμε: ουρανός, δέντρο, γυναίκα, χρόνος, θεός.
Μα δεν κοιτάζουμε πια.
Περιγράφουμε.

Από τη στιγμή που ονόμασες το φως, έπαψες να το βλέπεις.
Το μετέτρεψες σε έννοια, σε σύμβολο, σε εργαλείο.
Το απέσπασες από το ίδιο του το Είναι — και το ενέταξες στο δικό σου.

Το όνομα είναι πράξη κατοχής.

Είναι ο τρόπος του νου να δηλώσει: "Αυτό μου ανήκει, γιατί το καταλαβαίνω".
Αλλά το βάθος — το απύθμενο βάθος — δεν κατανοείται.
Δεν γίνεται να του δώσεις τίτλο.
Μπορεί μόνο να βιωθεί, να σε διαπεράσει.

Γι’ αυτό και τα μεγάλα πράγματα στη ζωή —
η σιωπή, ο έρωτας, η θλίψη, το Άγνωστο —
πάντα φτάνουν λίγο πριν τη λέξη και μετά σωπαίνουν.

Το βλέμμα που διαρκεί λίγο παραπάνω,
η παύση ανάμεσα σε δύο χτύπους της καρδιάς,
το βάρος που νιώθεις όταν κοιτάς έναν άδειο ουρανό…
όλα αυτά δεν έχουν όνομα, γιατί είναι αληθινά.

Η γλώσσα είναι το δέρμα της ύπαρξης —
μα όχι η ψυχή της.

Κάθε φορά που κοιτάζεις χωρίς να ονομάζεις,
επιστρέφεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες.
Προ-λογικά. Προ-οντολογικά. Προ-συνειδητά.

Στο βλέμμα του αγέννητου.
Στη στιγμή που το Σύμπαν σε κοιτά πίσω — και δεν θυμάται ποιος είσαι.

Ονομάζουμε για να επιβιώσουμε.
Αλλά ξε-ονομάζουμε για να ελευθερωθούμε.

Γι’ αυτό σε ρωτώ:

Μπορείς να κοιτάξεις κάτι χωρίς να του δώσεις όνομα —
κι όμως να το γνωρίσεις βαθύτερα από ποτέ;

Ή, μήπως, μόνο εκεί μπορείς στ’ αλήθεια να το γνωρίσεις;
Στη γυμνή, φλεγόμενη στιγμή όπου δεν λέγεται τίποτα…
κι όμως καταλαβαίνεις τα πάντα.